Η Αθήνα δεν είναι σύζυγος, δεν είναι «γυναίκα για σπίτι», για νοικοκυροσύνες, για σταθερές και ασφάλεια. Η Αθήνα είναι γκόμενα. Δεν την παντρεύεσαι. Την ερωτεύεσαι. Σε βασανίζει και εσύ τη λατρεύεις.
Διασχίζω την πόλη μου. Φωτισμένη. Μακιγιαρισμένη χριστουγεννιάτικα. Μακιγιαρισμενη κλοουνίστικα. Κι ίσως να είναι εκείνος ο κυνηγημένος Ιρλανδός δανδής που συνεχίζει από τα παιδιάτικά μου, να με τσιγκλά και που σιγομουρμουρίζει στο αυτί μου ότι «όταν οι άλλοι συμφωνούν μαζί σου, να νοιώθεις ότι δεν έχεις δίκιο». Γιατί εμένα αυτό το θλιβερό μακιγιάζ με γοήτευσε.
