Την_x000D_
ώρα που έχει ανοίξει η συζήτηση για την ανάγκη μιας προοδευτικής διακυβέρνησης_x000D_
– μακριά από συγκυριακές ή μη συμμαχίες με συντηρητικές δεξιές παρατάξεις – σε_x000D_
όλη την Ευρώπη, την ώρα που Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες αρχηγοί κομμάτων και_x000D_
ηγέτες κρατών διατείνονται ότι η Ελλάδα έπραξε τα δέοντα και οι_x000D_
εταίροι-δανειστές της οφείλουν πια να την στηρίξουν εφαρμόζοντας αυτά που τους αναλογούν,_x000D_
οι μόνοι που… σφυρίζουν κλέφτικα είναι οι παροικούντες την Χαριλάου Τρικούπη!
Και να σφύριζαν κλέφτικα μόνον, θα ήταν καλά. Εδώ, μας στηρίζουν οι ξένοι, και οι δικοί μας συνεχίζουν να επιτίθενται για ένα θέμα που δεν είναι πια κομματικό, αλλά εθνικό! Κατά τα άλλα, όμως, διατείνονται ότι απαιτείται εθνική συνεννόηση και κυβέρνησης ευρείας προοδευτικής συμμαχίας…
Μπροστά δε στην από καιρό προσέγγιση Ευρωπαίων Σοσιαλιστών με την κυβέρνηση και προσωπικά με τον Αλέξη Τσίπρα, το μόνο που βρίσκει να πει η Φώφη Γεννηματά είναι ότι ο πρωθυπουργός «ως παρατηρητής καλείται και ως παρατηρητής θα μείνει», αφού «δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχές και την παράδοση των σοσιαλιστών», ότι οι πολιτικές του είναι «αποκρουστικές» για τους σοσιαλδημοκράτες και ότι, σε κάθε περίπτωση, εάν σήμερα οι Ευρωσοσιαλιστές στηρίζουν την Ελλάδα είναι επειδή έχει βάλει πλάτη η ίδια…
Τι που βγαίνουν ο Γκάμπριελ, ο Μοσκοβισί και ο Σουλτς και αναγνωρίζουν στην ελληνική κυβέρνηση – και εδώ, είπαμε, δεν είναι θέμα κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εθνικό – ότι εφάρμοσε περισσότερα από αυτά που της αναλογούσαν, με δυσβάσταχτο κόστος για την ελληνική κοινωνία! Αυτά είναι ψιλά γράμματα για το ΠΑΣΟΚ, που ενόψει του συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το οποίο ξεκινά την Παρασκευή 30 Ιουνίου, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τις όποιες παραινέσεις, όχι μόνο για κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα και για έναν διάλογο που πρέπει επιτέλους να γίνει μέσα στον ευρύτερο προοδευτικό πολιτικό χώρο.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πασοκογενής πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Πανούσης, σε πρόσφατο άρθρο του στην διαδικτυακή εφημερίδα «Ανοιχτό Παράθυρο», έγραψε ότι αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να παίξει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, «πρέπει πρώτα να εκκαθαρίσει το τοπίο [όποιος πολίτης, όποια ομάδα, όποιο μόρφωμα επιθυμεί δραστηριοποίηση θα γίνει μέλος του Κινήματος κι όχι άλλων παραφυάδων], μετά να προβεί σε εσωτερική κάθαρση [από τα βαρίδια του χθες και τα κοράκια τού σήμερα] και στο τέλος του 2018/αρχές 2019 [ή λίγο πριν τις εκλογές] να εκλέξει το Νέον Αρχηγό». Και δεν διστάζει, μάλιστα, να δηλώσει πως όλα αυτά θα έχουν πολιτικό νόημα κυβερνησιμότητας, μόνον αν συνδυαστούν «με ρητή δήλωση ότι θα συγκυβερνήσουν με το ΣΥΡΙΖΑ – όπως κι αυτός, μεταλλαγμένος, θα προκύψει από τις κάλπες».
Θα πει κανείς, ποιον αφορούν οι προσωπικές απόψεις ενός ακαδημαϊκού και πρώην πολιτικού στελέχους, που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, πέρασε από την ΔΗΜΑΡ και κατέληξε εξωκοινοβουλευτικός υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ; Μα, θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι ο Πανούσης, λέγοντας όλα αυτά, ως μια «φιλική παρέμβαση στο συνέδριο της ΔΗΣΥ» όπως έγραψε, εκφράζει και εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του. Υπάρχει μία υπολογίσιμη μερίδα στελεχών – φυσικά, και πολιτών – που επιθυμούν να ανοίξει αυτός ο διάλογος στον χώρο της Κεντροαριστεράς, δίχως τον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο Πανούσης, έτσι κι αλλιώς, μιλά για μετεξέλιξη και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Και είναι βέβαιο ότι στο επικείμενο συνέδριο της ΔΗΣΥ, αυτός ο διάλογος – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – θα ανοίξει. Το θέμα είναι από εδώ και στο εξής αν το ΠΑΣΟΚ θα αρκεστεί στην ανακύκλωση θέσεων και… επιθέσεων, με στόχο ένα 9-10% στις ερχόμενες εκλογές, ή θα εφαρμόσει και στην πραγματικότητα το νέο που επαγγέλλεται, απομακρύνοντας τα βαρίδια του παρελθόντος και παίζοντας το ρόλο που του αρμόζει ως εκφραστής του ιστορικού Κέντρου και της Δημοκρατικής Παράταξης, χωρίς νέες συνεργασίες με τη Δεξιά, με πρόσχημα την οικουμενικότητα και το καλό της χώρας…
