Κορυφαία στιγμή του Ισπανού σκηνοθέτη με την ηθοποιό Μαρίσα Παρέδες που έφυγε από τη ζωή στις 17 Δεκεμβρίου ήταν το εμβληματικό «Ολα για τη μητέρα μου».
Εφυγε από τη ζωή στα 78 της χρόνια την περασμένη Τρίτη η Μαρίσα Παρέδες. Ηταν μία από τις τέσσερις μούσες του Πέδρο Αλμοδόβαρ (Κάρμεν Μάουρα, Βικτόρια Αμπρίλ και Πενέλοπε Κρουζ οι υπόλοιπες), με την οποία πρωτογνωρίστηκε το 1972. Η Παρέδες θυμάται την εποχή που ο Φράνκο ήταν ακόμη στην εξουσία αλλά στα τελευταία του, με το κίνημα της movida να έχει μεγάλη απήχηση, όταν συνάντησε για πρώτη φορά έναν νεαρό σκηνοθέτη που «ήταν φοβερά επινοητικό άτομο, με τρομερή ενέργεια και ακαταμάχητο λέγειν».
Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1983 με τις «Αμαρτωλές καλόγριες» και συνεχίστηκε με τα «Ψηλά τακούνια», όπου η Παρέδες υποδύεται τη φτασμένη ντίβα. Η κορυφαία στιγμή τους έρχεται το 1999 με το «Ολα για τη μητέρα μου», την πιο αυτοβιογραφική μέχρι τότε ταινία του Μαδριλένου σκηνοθέτη, ο οποίος έγραψε ειδικά τον ρόλο της Ούμα για εκείνη, με σκοπό η Παρέδες να υποδυθεί ξανά μια σταρ που φέρνει έντονα σε… Μπέτι Ντέιβις.
«Μου θυμίζει την Αμερικανίδα ντίβα επειδή και οι δύο καπνίζουν συνεχώς αλλά κι επειδή υπάρχει κάτι βλοσυρό στο παίξιμό τους» έχει πει για την Παρέδες ο Αλμοδόβαρ, που τη διαχωρίζει όμως, καθώς στις ερμηνείες της Ισπανίδας εντοπίζει μια γλυκάδα που δεν διέθετε η «σκληρή και ωμή Ντέιβις». Επίσης του άρεσε που μπορούσε να κλαίει με εκατό διαφορετικούς τρόπους («δεν με συγκινεί τίποτε περισσότερο από μια γυναίκα που κλαίει» έχει πει) και θαύμαζε πάνω της τον αέρα ανωτερότητας και το γεγονός ότι ποτέ της δεν έδειχνε κιτς.
Η Παρέδες, παρότι είχε κάνει όνομα στην Ισπανία λόγω του θεάτρου κυρίως, απέκτησε διεθνή φήμη χάρη στα «Ψηλά τακούνια». Οπως χαρακτηριστικά λέει, η ζωή της έκτοτε άλλαξε, αφού η ταινία γνώρισε παντού επιτυχία. Ειδικά στη Γαλλία όμως ήταν φοβερό αυτό που συνέβαινε, καθώς όπου κι αν πήγαινε ο κόσμος τη σταματούσε και τη ρωτούσε αν όντως ήταν η ηθοποιός του φιλμ. Στην καρδιά της ξεχωριστή θέση πάντως είχε το «Ολα για τη μητέρα μου», αφού ήταν μια ταινία που αγάπησε με πάθος, καθώς «διαθέτει μια απόλυτα διασυνδετική γραμμή που ενώνει το σινεμά, το θέατρο και τη ζωή».
