«Το ωραίο στα οικονοµικά είναι ότι επειδή κανείς δεν διαβάζει τίποτα που να γράφτηκε εδώ και πάνω από πέντε χρόνια, µπορούν να επανεφευρεθούν θεωρίες, υποθέσεις, δόγµατα και να γίνουν διάσηµα τα πρόσωπα για µερικά χρόνια ώσπου να ξεχαστούν όσα έγραψαν». Ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς, καθηγητής Οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο της πόλης της Νέας Υόρκης, εστιάζει στον φαύλο κύκλο της αµαρτίας (δις εξαµαρτείν ουκ ανδρός σοφού) αποφεύγοντας έντεχνα τη µαρξιστική ρήση: η Ιστορία επαναλαµβάνεται σαν φάρσα.
Ταιριάζει γάντι, όπως διάβασα, στην περίπτωση των τριών νικητών του Νόµπελ Οικονοµίας. Το 2012 υποστήριξαν ότι τα κράτη αναπτύσσονται όταν είναι ανοιχτά και συµπεριληπτικά σε πολιτική και οικονοµία. Στην προσπάθεια να εξιδανικεύσουν το δυτικό σύστηµα έχασαν από το κόµµα του Μάο που έστειλε τον ρυθµό ανάπτυξης στην Κίνα στο 5,2% για το 2023, ενώ ΗΠΑ και ΕΕ τρώνε τη σκόνη της έχοντας 2,5% και 0,5% αντίστοιχα. Και βραβεύτηκαν για την αποτυχία τους…
Ταιριάζει γάντι στην εξέλιξη της ελληνικής οικονοµίας, καθώς σήµερα οι συνθήκες (χρέος, εµπορικό ισοζύγιο και ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) αντιγράφουν ποσοστά από το ζοφερό σκηνικό της κρίσης του 2008.
Ταιριάζει γάντι στην πολιτική επιλογή. Πάµε σαν άλλοτε, µε δικοµµατισµό της µίας πολιτικής, και µε 41% στις κάλπες αλλά µε δυσαρέσκεια 69% και µε κατάθλιψη 72% στα γκάλοπ. Με δύο κόµµατα υπερδανεισµένα, έρµαια των χορηγών τους και εγκληµατικά ικανά για το χειρότερο.
Ταιριάζει γάντι στο µοντέλο της οικονοµίας που κατέρρευσε εν µέσω πανδηµικής κρίσης µε την ένδεια κερδών λόγω απαγόρευσης πτήσεων. Στο µοντέλο που οι λίγοι κάνουν δεήσεις για καλοκαιρία στα κέρδη τους µε επιµήκυνση της τουριστικής περιόδου την ίδια στιγµή που πολλοί καταφεύγουν σε λιτανείες για µερικές στάλες βροχής, αφού κινδυνεύει η σοδειά τους.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη… Ποιος θα ανανεώσει την εμπιστοσύνη του στις ίδιες κούφιες υποσχέσεις;
