Ένας ημιτελικός Κυπέλλου που άρχισε αλλά δεν τελείωσε ποτέ, ένα πρωτάθλημα που σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί στα χαρτιά (αφού ο ένας από τους μνηστήρες θα τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών), ένας χορός βαρβάρων που ξεκίνησε από τους γραβατοφόρους των διοικήσεων και συνεχίζεται στα αδηφάγα social media. «Το μπάσκετ έφτασε στο ναδίρ του, με όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ», είπαν πολλοί.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, το χθεσινό δεν ήταν παρά η κορύφωση (μία από τις πολλές) όσων ζούμε εδώ και δεκαετίες στην ταλαίπωρο ελληνικό αθλητισμό. Αν μας κακοφαίνονται περισσότερο τα μακροβούτια του μπάσκετ στη δυσωδία, σε σχέση με τα αντίστοιχα του ποδοσφαίρου, είναι επειδή ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχουν στην τροπαιοθήκη τους 6+3 ευρωπαϊκά κύπελλα και αποτελούν βιτρίνα του αθλητισμού μας.
Οι ίδιοι οι χρηματοδότες που ματώνουν οικονομικά εδώ και δεκαετίες για να τραβήξουν το κάρο από τον βούρκο της Ελλάδας φρόντισαν ώστε να υποβιβαστεί η επένδυσή τους σε επίπεδο αλάνας, αν όχι χαμαιτυπείου.
Αναφέραμε τον χρονικό προσδιορισμό «εδώ και δεκαετίες», για να τονίσουμε ότι η ζωή κάνει κύκλους και η παράσταση παίζεται ξανά και ξανά, με αντίστροφους ρόλους. Πριν από 26 χρόνια, ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου αποχώρησε από τους τελικούς της Α1 μπάσκετ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαιτησία. Οι «πράσινοι» δεν εμφανίστηκαν στον 4ο αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, επειδή θεώρησαν εαυτούς αδικημένους στο προηγούμενο ματς και χαμένους από χέρι στη μάχη του τίτλου. Η «ερυθρόλευκη» διοίκηση Κόκκαλη μετέτρεψε τη βραδιά σε χλευαστικό σόου, με ημίγυμνες χορεύτριες και ξυλοπόδαρους. Χθες ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το… τερμάτισε, ξεφτιλίζοντας τα πάντα, δίκην αστεϊσμού, με το γυναίκειο εσώρουχο που λάνσαρε στο τερέν…
Τα παραπάνω συνέβησαν 10 μήνες πριν οι «αιώνιοι» αναμετρηθούν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε ευρωπαϊκό ημιτελικό. Η εγχώρια ξεφτίλα προηγήθηκε της ευρωπαϊκής καταξίωσης, αλλά η ευρωπαϊκή καταξίωση με τα 9 τρόπαια δεν μας έκανε Ευρωπαίους.
Ο Ολυμπιακός έφερε στην Ελλάδα τον πολυνίκη πρώην προπονητή του ΛεΜπρόν Τζέιμς (τον Ντέιβιντ Μπλατ) αλλά από νοοτροπία καμία αλλαγή. Είναι τόσες πολλές οι φωνές για τη διαιτησία, που δεν ξέρεις πια, πότε έχουν δίκιο και πότε όχι. Όπως και να έχει η αποχώρηση δημιούργησε άνευ προηγουμένου χάος και ίσως τελικά αυτός να ήταν και ο στόχος, ως ένα ανορθόδοξο μέτρο πίεσης ώστε να αλλάξουν ριζικά πράγματα και αγκυλώσεις χρόνων στην Ομοσπονδία του μπάσκετ και στον χώρο της διαιτησίας…
Ο Παναθηναϊκός προσέλαβε έναν θρύλο του παγκόσμιου μπάσκετ (τον Ρικ Πιτίνο) για να πανηγυρίζει τις νίκες με στρινγκάκια και με τσιγάρο στα χείλη. «Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα τα 42 χρόνια μου στους πάγκους», σχολίασε ο Αμερικανός μέσα από τα αποδυτήρια των νικητών. Ο Πιτίνο ενδέχεται μεθαύριο να βρεθεί στη θέση του Μπλατ, όπως βρέθηκε μέσες άκρες ο Τσάβι Πασκουάλ, όταν υποχρεώθηκε να επιστρέψει με πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη εν είδει τιμωρίας.
Οι ισορροπίες των δυνάμεων μπορεί να αλλάζουν με το πέρασμα των δεκαετιών (αφού το 1993 ο Ολυμπιακός των Κόκκαλη-Ιωαννίδη ήταν πανίσχυρος και ο Παναθηναϊκός ανήμπορος μνηστήρας), αλλά ο χουλιγκανισμός της γραβάτας παραμένει αναλλοίωτος και ανεπηρέαστος από χρώματα. Το ίδιο, και η σιωπή των αμνών αθλητών.
Εξυπακούεται, ότι οι οπαδοί (και οι οπαδογράφοι του στρατευμένου Τύπου) ακολουθούν τον χορό των προέδρων, διανθίζοντάς τον με άναρθρες κραυγές. «Καλά τους κάνατε». «Και πολύ αργήσατε». «Ναι, αλλά δεν μας είπατε για τον τάδε τελικό που έγινε σφαγή». «Για το ποδόσφαιρο δεν λέτε κουβέντα όμως». Και πάει λέγοντας και βρίζοντας. Άλλωστε, ο ίδιος Παναθηναϊκός που σήμερα πανηγυρίζει μελετούσε μέχρι προ τινος μία παρόμοια ηρωική έξοδο από την Εuroleague. Πάλι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Πάλι, για τη διαιτησία. Σε αυτόν δεν φταίει ο Βασιλακόπουλος, αλλά ο Μπερτομέου. Μας πώς την αντέχουν, όλοι, τόση αδικία;
Την ίδια περίπου ώρα που η αποστολή του Παναθηναϊκού (ή του έτερου φιναλίστ ΠΑΟΚ) θα γιορτάζει την κατάκτηση του Κυπέλλου σε κάποιο μπουζουξίδικο, το βράδυ της Κυριακής, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα ετοιμάζεται για το τρίτο All-Star Game της καριέρας του στο ΝΒΑ. «Το μπάσκετ πρέπει να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει», ψέλλισε μέσα από το Twitter o κορυφαίος Έλληνας αθλητής.
Για καλή του τύχη, ο Γιάννης δεν χρειάστηκε να χορέψει τον χορό της παρακμής. Ίσως να μην γινόταν ποτέ αυτός που έγινε, εάν αναγκαζόταν να βουτήξει για 1-2 χρόνια μέσα στη λασπουριά του ελληνικού πρωταθλήματος. Η Αμερική τον υποδέχθηκε αγνό και άσπιλο και ετοιμάζεται να τον στέψει MVP, την ίδια ώρα που αρκετοί Έλληνες εφευρίσκουν επιχειρήματα για να τον πετροβολούν. Η χώρα μας έχει τον αθλητισμό που της αξίζει. Και το μπάσκετ κατεβάζει σιγά σιγά το πήχη, ώστε να ευθυγραμμιστεί και αυτό με την υπόλοιπη κοινωνία, αθλητική και μη.
