Οι τελευταίες εισαγγελικές έρευνες για το Qatar-gate αλλά και για τη διασπάθιση κονδυλίων του Eυρωκοινοβουλίου θέτουν ένα ζήτημα πολύ πέραν των ποινικών ευθυνών που είναι σημαντικές και ελπίζουμε να αποκαλυφτούν σε όλο τους το μέγεθος. Είναι η καθαρά πολιτική διάσταση που δυστυχώς υποτιμάται.
Ας το πούμε απλά: όταν προ μηνός η αντιπρόεδρος τότε του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Εύα Καϊλή κουνούσε το δάχτυλο σε όποιον σχολίαζε αρνητικά το Κατάρ, τον εμίρη και τους παρατρεχάμενούς του για τη θυσία χιλιάδων εργατών στον βωμό της διοργάνωσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου ελάχιστοι την κριτίκαραν. Οι περισσότεροι από αυτούς που θα έπρεπε να ασχοληθούν έκαναν την πάπια, σε ένα συνηθισμένο πλέον παιχνίδι ισορροπιών που το ασήμαντο συζητιέται πολύ και το σημαντικό αποσιωπάται.
Με άλλα λόγια, οι αισχρότατες διατυπώσεις της Καϊλή ότι «το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ είναι μια απόδειξη του πώς η αθλητική διπλωματία μπορεί να επιτύχει τον ιστορικό μετασχηματισμό μιας χώρας με μεταρρυθμίσεις που ενέπνευσαν τον αραβικό κόσμο» και ότι «το Κατάρ είναι πρωτοπόρο στα εργασιακά δικαιώματα» θεωρήθηκαν αποδεκτές και ίσως –χωρίς όμως να τολμήσουν να το πουν και δημοσίως όσοι το σκέφτηκαν– να θεωρήθηκαν και… μαγκιόρικες, ενδεικτικές της δυναμικότητας της πολιτικής που τόσοι και τόσοι πολιτικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες εκτίμησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Σε αυτό το σικέ παιχνίδι της υπερπροβολής του ασήμαντου και των ασημαντοτήτων και της αποσιώπησης των ουσιαστικών που επηρεάζουν τη ζωή μας κρίθηκαν «κανονικές» και πιθανότατα ρηξικέλευθες και οι διατυπώσεις του Ευρωπαίου επιτρόπου Μαργαρίτη Σχοινά ότι «το Κατάρ έκανε αξιοσημείωτη και απτή πρόοδο στις εργασιακές μεταρρυθμίσεις, η οποία πρέπει να διατηρηθεί και να εφαρμοστεί αποτελεσματικά και μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Το Κατάρ έχει κάνει μια μεγάλη προσπάθεια για το Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει αναμορφώσει την εργατική του νομοθεσία, έχει σαφέστατα κάνει τομές σε πράγματα που είναι αδιανόητα για χώρες της περιοχής».
Υπό κανονικές συνθήκες βέβαια ακόμη και οι πολιτικοί μαϊντανοί που περιοδεύουν στα τηλεπαράθυρα θα είχαν διαπιστώσει την εντυπωσιακή ομοιότητα των δύο δηλώσεων, ότι επί της ουσίας είναι ταυτόσημες σαν οι δύο «πολιτικοί» να διάβαζαν το ίδιο non paper! Και ότι αυτό το non paper πολιτικά είναι απαράδεκτο.
Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Γι’ αυτό η αφόρητη ομοιότητα των απαράδεκτων δηλώσεων θεωρήθηκε φυσιολογική, σαν συνάντηση δύο μεγάλων πολιτικών πνευμάτων. Κάπως έτσι άλλωστε εξαφανίστηκε από όλα τα φιλικά στη νεοδημοκρατική κανονικότητα πρωτοσέλιδα η είδηση για την υπόθεση της Μαρίας Σπυράκη.
Και εδώ είναι το ζήτημα: το σύστημα που στήνουν οι επαγγελματίες της πολιτικής, οι λομπίστες, οι «ειδικοί», οι γόνοι και οι κολλητοί τους βλάπτει σοβαρά τη ζωή μας.