Τον μύθο ότι η εργασιακή ασφάλεια του δημοσίου τομέα θα μείωνε τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης καταρρίπτει με έρευνά της ομάδα του Πάντειου Πανεπιστημίου με επικεφαλής την καθηγήτρια στο τμήμα κοινωνικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Μαρία Στρατηγάκη. Η συγκεκριμένη έρευνα πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του κοινωνικού πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ.
Οι «μύθοι» του δημοσίου
Σκοπός της έρευνας ήταν να καταγράψει σε τι βαθμό οι εργαζόμενες στο Δημόσιο υφίστανται σεξουαλική και ηθική παρενόχληση κατά τη διάρκεια της εργασίας τους και πώς μπορούν αυτές οι συμπεριφορές να αντιμετωπιστούν με τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων.
Όπως ανέφερε σε συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση της έρευνας μέλος της γραμματείας ισότητας της ΑΔΕΔΥ Σταυρούλα Παπαδημητρίου η αφορμή για να ξεκινήσει η συγκεκριμένη έρευνα ήταν το πλήθος των τηλεφωνημάτων καταγγελόμενων περιστατικών «σαν γραμματεία ισότητας της ΑΔΕΔΥ δεχόμασταν πάρα πολλές καταγγελίες από γυναίκες που μας κατήγγειλαν σεξουαλική παρενόχληση κακοποίηση ή βίαιες συμπεριφορές στους χώρους εργασίας»
Όπως έγινε σαφές από τα στοιχεία της έρευνάς η εργασιακή ασφάλεια του δημοσίου δεν ήταν αποτρεπτική ώστε να μην εμφανίζονται τέτοια περιστατικά «Με την μελέτη μας καταρρίπτουμε τέσσερις βασικούς μύθους» είπε η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας κ. Μαρία Στρατηγάκη και εξήγησε αναλυτικά: Ο πρώτος μύθος που καταρρίπτεται είναι ότι στο δημόσιο δεν υπάρχει εκτεταμένη σεξουαλική παρενόχληση γιατί υπάρχει ασφάλεια της εργασίας. Ο δεύτερος μύθος είναι ότι η σεξουαλική παρενόχληση ασκείται αποκλειστικά από ανώτερα ιεραρχικά άνδρες προς κατώτερα ιεραρχικά γυναίκες και σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα. Ο τρίτος μύθος είναι ότι η σεξουαλική παρενόχληση καταγγέλλεται όταν συμβεί γιατί δεν απειλεί την εργασιακή ασφάλεια των καταγγελουσών. Ο τέταρτος μύθος λέει οτι όταν καταγγέλλεται νομίζουμε όλες και όλοι ότι ασκείται δίωξη και τιμωρούνται οι δράστες γιατί οι ΕΔΕ και τα πειθαρχικά λειτουργούν όπως πρέπει να λειτουργήσουν με αντικειμενικότητα και καταλήγουν στις συγκεκριμένες ποινές.
«Δυστυχώς για εμάς και οι τέσσερις αυτές διαπιστώσεις που συνδέονται με τα χαρακτηριστικά του δημοσίου είναι απλά μύθοι» είπε χαρακτηριστικά η καθηγήτρια Μαρία Στρατηγάκη.
Τι αναφέρει η έρευνα
Για την έρευνα διενεργήθηκε δειγματοληπτική έρευνα στον γενικό πληθυσμό των δημοσίων υπαλλήλων και εμπειρική μελέτη με συνεντεύξεις εργαζομένων γυναικών οι οποίες είχαν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση ή ηθική παρενόχληση στην εργασία τους στο Δημόσιο.
Οι συμμετέχουσες/-οντες και στις δύο έρευνες δήλωσαν ότι έχουν γνώση αρνητικών σχολίων, εχθρικής μεταχείρισης ή απρεπούς συμπεριφοράς και συμφωνούν στο ότι δεν υπάρχουν συνέπειες για αυτά τα άτομα που επιδεικνύουν τέτοιες συμπεριφορές. Πολλές συμμετέχουσες στις συνεντεύξεις δήλωσαν ότι σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν την εργασία τους μετά από τέτοιες συμπεριφορές, ενώ οι περισσότερες γυναίκες επέλεξαν να μην αναφέρουν το περιστατικό στη διοίκηση, καθώς δεν ένιωθαν άνετα να το αναφέρουν και ορισμένες άλλες προχώρησαν σε κοινοποίηση του γεγονότος με πενιχρά αποτελέσματα.
Οι συμμετέχουσες στις συνεντεύξεις δήλωσαν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η ιεραρχία είτε αδιαφορεί, καλύπτοντας αντίστοιχα περιστατικά είτε δεν διαθέτει -στα χέρια της- εργαλεία αντιμετώπισης αντίστοιχων συμπεριφορών. Οι περισσότερες γυναίκες δήλωσαν ότι φοβούνταν ή/και είχαν αντίποινα μετά από ηθική ή σεξουαλική παρενόχληση.
Οι συμμετέχουσες/-ντες και στις δύο έρευνες συμφωνούν ότι οι διαδικασίες τιμωρίας αναρμοστων συμπεριφορών δεν είναι εφαρμόσιμες για συγκεκριμένες κατηγορίες υπαλλήλων. Όπως δηλώθηκε στις συνεντεύξεις, ακόμα και στην εξαιρετική περίπτωση που θα διενεργηθεί ΕΔΕ εντός της υπηρεσίας δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γίνεται ούτε προφορική επίπληξη του θύτη από τους υπεύθυνους.
Η ερμηνεία που δόθηκε είναι ότι πολλές φορές αυτό συμβαίνει, γιατί ο θύτης έχει κάποιου είδους εξουσία μέσα στον οργανισμό, διαθέτει ερείσματα πάνω σε άλλους συναδέλφους, ή ακόμα και σε πολιτικά κόμματα/συνδικάτα και η κεντρική διοίκηση δεν επιθυμεί να έρθει σε σύγκρουση μαζί του.
Τέλος, πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο ότι δεν εφαρμόζονται οι
διαδικασίες, αλλά ότι αυτές δεν υφίστανται, εφόσον υπάρχει σχεδόν καθολική έλλειψη πρωτοκόλλων αντιμετώπισης της παρενόχλησης.
