Το πρώτο μέλημα κάθε υπεύθυνης χώρας, σε μια τέτοια σαρωτική και επικίνδυνη κατάσταση παγκοσμίως, είναι η προστασία των πολιτών. Κυρίως, των λεγόμενων ευπαθών ομάδων που λίγο – πολύ όλοι ξέρουμε τα «κριτήρια» για να θεωρηθεί ένας άνθρωπος ότι ανήκει σε ευπαθή ομάδα σχετικά με την υγεία.
Υπάρχει όμως και μια άλλη, τεράστια παγκοσμίως πλειάδα ατόμων που μπορεί να μην ανήκουν σε τέτοιες ομάδες, παρ’ όλα αυτά είναι εν δυνάμει ήδη ασθενείς και μάλιστα παίζουν «ρώσικη ρουλέτα» τη ζωή τους ανά πάσα στιγμή.
Μιλώ για τις γυναίκες cis & trans ανά τον κόσμο που προσφέρουν υπηρεσίες σεξ.
Και δεν είναι μόνο το σεξ επί χρήμασι. Υπάρχει η τεράστια βιομηχανία του σεξ (striper,porn movies κλπ). Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια είναι στην «κλασσική» κατηγορία που ανέφερα.
Έμαθα χθές από φίλη μου που δουλεύει στη Γερμανία ως οικονομική μετανάστρια εργαζόμενη στο σεξ πως υπάρχει περίπτωση εντός των ημερών να δοθεί εντολή να μη λειτουργούν οι χώροι που προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες. Με την προϋπόθεση πως θα αποζημιωθούν οι εργαζόμενοι.
Στην Ελλάδα όπως και σε πάρα πολλές χώρες, η εργασία στο σεξ ειναι νόμιμη. Δεν διώκεται ως «επάγγελμα». Λόγω όμως πολλών αγκυλωμάτων της νομοθεσίας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, ειναι αδύνατον να εργαστείς σε συνθήκες νομιμότητας. Αυτό είναι fact και ως τέτοιο έχει τις παρενέργειες του.
Επίσης, η ελληνική νομοθεσία δεν έχει καμία μέριμνα σε ό,τι αφορά την υγεία των εργαζομένων εκτός από τις υποχρεωτικές, στιγματιστικές εξετάσεις για ΣΜΝ.
Λόγου χάρη, όταν ένας εργαζόμενος σε οποιαδήποτε δουλειά νοσήσει ή έχει κάποιο ατύχημα παίρνει αναρρωτική άδεια και ο μισθός του παραμένει ακέραιος.
Εμείς, δεν επιτρέπεται να αρρωστήσουμε.
Στην περίπτωση των sex workers αυτό δεν ισχύει, διότι δεν το προβλέπει ο νόμος.
Οπότε, όταν αρρωστήσει έστω και από μια γρίπη -πόσο οξύμωρο σήμερα το παράδειγμα- δεν θα εργαστεί, κάτι που σημαίνει πως χάνει μεροκάματα και μάλιστα αν δεν έχει αυτασφάλιση, πληρώνει αδρά όλη την ανάρρωση ή ό,τι άλλο προκύπτει στην καθημερινότητα.
Στην σημερινή τρομακτική πραγματικότητα με την πανδημία, σκέφτομαι με τι ψυχή και κουράγιο τόσοι άνθρωποι θα αναγκαστούν να βάλουν το κεφάλι τους στη γκιλοτίνα, αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Επίσης, ιδιαιτερότητα αυτού του ιού είναι η καθυστέρηση του στο να εκδηλωθεί. Στην ουσία δηλαδή, είμαστε όλοι οι άνθρωποι εν δυνάμει ασθενείς.
Το να το κάνεις, όμως, γνωρίζοντας πως η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να κολλήσεις από κάποιον τον ιό ή και να τον μεταδώσεις, είναι απάνθρωπο, ανάλγητο και μια μεγάλη απόδειξη πως η εργασία στο σεξ όσο απαραίτητη είναι για μια υγιή κοινωνία, τόσο αδιάφορες και -κυρίως- τιμωρητικές είναι οι πολιτικές γι΄ αυτήν.
Στο τέλος της ημέρας, αυτό που θα μείνει, είναι να θρηνύσουμε θύματα, φίλες, συναδέλφισσες, αγωνιστές μια ζωή, και εσείς θα μας κρεμάσετε στα μανταλάκια ως «ανεύθυνες πόρνες» που σπείραμε το θάνατο. Το έχουμε δει το έργο, πρόσφατα.
Επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ασφαλές νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τον εργαζόμενο, όπως κάνει σε κάθε άλλο επάγγελμα. Δυστυχώς, είναι πλέον αργά, αλλά ας γίνει συνείδηση στον κάθε πολιτικό πως κάθε νεκρός θα έχει τη δική του υπογραφή στο σώμα του.
Αυτή η δοκιμασία ας γίνει το εφαλτήριο να αλλάξει κάτι για μια μεγάλη μερίδα πολιτών που ασκούν το επάγγελμα ,εις μνήμη αυτών που μπροστά στο δίλλημα ζωή ή θάνατος,δεν έχουν επιλογή και θα πράξουν ως επιζήζαντες ή μη,για να ζήσουν.Δεν ειναι θέατρο του παραλόγου;
Η Άννα Κουρουπού είναι μέλος της LGBTQ+ κοινότητας και διευθύντρια του πρωτοβάθμιου φορέα πρόληψης και ενδυνάμωσης εργαζόμενων στο σεξ, Red Umbrella Athens