Είσαι ο πρωθυπουργός, πηγαίνεις στην ΕΡΤ, λες ότι για τις αυξήσεις στα καύσιμα φταίει η υψηλή φορολογία (!), την οποία δεν μπορείς να μειώσεις γιατί θα επωφεληθούν οι έχοντες κι οι κατέχοντες (!), και μετά παίρνεις το πρωθυπουργικό Falcon για να πας στην Καλαμάτα, μια απόσταση 237 χιλιομέτρων!
Η είδηση δεν θα ήταν καν είδηση αν ο ίδιος άνθρωπος δεν επαναλάμβανε διαρκώς ότι δεν μπορεί να μειώσει τον ΕΦΚ στα καύσιμα γιατί τα δημοσιονομικά μας δεν το επιτρέπουν, ότι δεν μπορεί να αυξήσει περαιτέρω τον κατώτατο μισθό επειδή οι επιχειρήσεις δεν το αντέχουν, ότι δεν μπορεί να προσλάβει κι άλλους γιατρούς γιατί μετά την πανδημία δεν θα ξέρουμε τι να τους κάνουμε, ότι δεν μπορεί να αγοράσει κι άλλα αστικά λεωφορεία και πάει λέγοντας.
Η κατάσταση βέβαια στη χώρα έχει ξεφύγει εντελώς. Το λίτρο η αμόλυβδη είναι 1 ευρώ πάνω σε σχέση με πέρυσι και ανεβαίνει. Θα φτάσει στα 3 ευρώ, λένε κάποιοι, αφού ακόμη κι αν τελειώσει ο πόλεμος, οι σχέσεις με τη Μόσχα δεν αναμένεται να βελτιωθούν και οι ανορθογραφίες στην ημεδαπή, όπως το λαθρεμπόριο και η κερδοσκοπία των ντόπιων ολιγαρχών, δεν πρόκειται να βελτιωθούν όσο οι ίδιοι άνθρωποι είναι κάτοχοι των ΜΜΕ.
Στο καλάθι της νοικοκυράς τα ίδια και χειρότερα. Πας στο σουπερμάρκετ για πέντε πράγματα και θες €25. Προσθέστε εφορία, ασφάλειες, ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, στεγαστικά ή νοίκια (στον Θεό κι αυτά), φροντιστήρια αν έχεις παιδιά (άλλη ελληνική παθογένεια κι αυτά) και κάντε λογαριασμό. Πόσα να βγάλει κανείς; Πώς ζει ο κόσμος αν δεν δουλεύουν και οι δύο στην οικογένεια;
Και μέσα σε αυτό τον ζόφο υπάρχουν και κάτι μεγαλοσχήμονες, κάτι ΜΜΕ και κάτι συνάδελφοι που βαφτίζουν το «ουφ» του κόσμου «λαϊκισμό»! Και ποινικοποιούν κάθε αντίδραση και κάθε διεκδίκηση, την ώρα που είναι απλώς Κυριακή όταν τα κόμματα δεν πληρώνουν τα δάνεια που έλαβαν, οι CEO παντελονιάζουν μετοχές και οι κυβερνώντες προσλαμβάνουν αστυνόμους για τα πανεπιστήμια σε ένα ριμέικ της δεκαετίας του ’50 και της ελληνικής Δεξιάς.
Δεν μας αξίζει αυτή η ντόπια εκδοχή ορμπανικού νεοφιλελευθερισμού και ακροκεντρώου ωχαδερφισμού. Σε τελική ανάλυση, στόχος της πολιτικής είναι η βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Εδώ ζούμε δεκαετίες τώρα μια υποβάθμιση της ζωής μας στο όνομα μελλοντικών κερδών που δεν έρχονται ποτέ. Θυσίες για τις τράπεζες, θυσίες για το ΔΝΤ, θυσίες για την ΕΚΤ, θυσίες για την ανάπτυξη αλλά οι παροχές για τους πολίτες είναι λαϊκισμός…
