Η συντριπτική νίκη των Εργατικών του Κιρ Στάρμερ, που αναμένεται να λάβουν 410 έδρες στην Βουλή των Κοινοτήτων εξασφαλίζοντας μια απόλυτη και άνετη πλειοψηφία, εκ των πραγμάτων φέρνει στο μυαλό την πρώτη εκλογή Μπλερ.
Δεν είναι μόνο ο αριθμός των εδρών που κατέλαβαν οι Εργατικοί τότε και σήμερα που είναι εξαιρετικά κοντά (τότε το μακρινό 1997 είχαν πάρει 418 έδρες) αλλά είναι και ότι και οι δυο νίκες έβαλαν τέλος στην μακροχρόνια κυριαρχία της πολιτικής ζωής της χώρας από τους Συντηρητικούς.
Πριν από την νίκη Μπλερ, οι Τόρις, κυβερνούσαν την Μεγάλη Βρετανία επί 17 χρόνια πρώτα με την Μάργκαρετ Θάτσερ και μετά με τον Τζον Μέιτζορ. Η νίκη του Μπλερ τότε έβαλε μεν τέλος στην πολιτική του «Θατσερισμού» που διέλυσε απόλυτα τον κοινωνικό ιστό της Βρετανίας για να ενισχύσει την… ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως κοιτώντας προς τα πίσω δεν άλλαξε ουσιαστικά την γενικότερη κατεύθυνση της χώρας.
Από τον Θατσερισμό, η Βρετανία πέρασε στον… Μπλερισμό. Η διαφορά με την Θάτσερ ήταν πως οι «Νέοι Εργατικοί», κήρυτταν μια πολιτική που ήθελε το κράτος να φροντίζει για τους πολίτες του και ταυτόχρονα πίστευε ότι ο καπιταλισμός θα τους δώσει την ευμάρεια που τους… αξίζει. Έναν καπιταλισμό δηλαδή με (οριακά) ανθρώπινο πρόσωπο.
Αυτή την φορά το διακύβευμα ήταν περίπου το ίδιο με το 1997, όμως ο κόσμος και η χώρα είναι πλέον εντελώς διαφορετικά πράματα σε σχέση με τότε και καθοριστικό ρόλο για την πορεία των πραγμάτων έπαιξαν και οι αποφάσεις… Μπλερ.
Το χαλί στους Τόρις για τις εκλογές του 2010 έστρωσε το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2007, η αποχώρηση Μπλερ και η αντικατάσταση του από τον μέχρι τότε υπουργό οικονομικών του Γκόρντον Μπράουν.
Σε αυτή την αναμέτρηση το χαλί για τον Στάρμερ έστρωσε η ακροδεξιά- συντηρητική ανωμαλία του Brexit (την οποία στήριξε και τεράστια μερίδα των Εργατικών τότε), και φυσικά η βαθιά ταξική και αντικοινωνική πολιτική που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι πιο ακραίες φράξιες των Τόρηδων, με επικεφαλής τον Μπόρις Τζόνσον.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια (στην αρχή με την βοήθεια των Φιλελεύθερων Δημοκρατών- στην πρώτη κυβέρνηση Κάμερον) πρόλαβαν: 1) να δώσουν στο Σίτι την αξιοπρέπεια που έχασε τα… πέτρινα χρόνια τα οικονομικής κρίσης, 2) να κατηγορήσουν την ΕΕ για την πλήρη αποτυχία των πολιτικών τους να παράξουν ένα θετικό αντίκτυπο κοινωνικά μετά την κρίση, 3) να βγάλουν την χώρα από την ΕΕ, 4) να τσακίσουν τις όποιες υποδομές και υπηρεσίες είχαν μείνει, 5) να λοιδορήσουν και να περιθωριοποιήσουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, και 6) να ενισχύσουν την ακροδεξιά εντός του κόμματος τους, αλλά και άλλων φρούτων τύπου Φάρατζ.
Τώρα μετά από όλα αυτά οι Τόρις -που στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση με Μπόρις είχαν 365 έδρες- εκλέγουν μόλις 131 βουλευτές, ήτοι χάνουν περίπου την μισή κοινοβουλευτική τους παρουσία και δύναμη.
Ο θρίαμβος αυτός του Στάρμερ επί των Τόρις, έρχεται εκτός κάποιου πλαισίου «-ισμου», αφού ο μπλερισμός έσβησε τον θατσερισμό και η οικονομική κρίση έσβησε και τον μπλερισμό. Ο Στάρμερ θα κυβερνήσει μια χώρα που εδώ και πάνω από μια δεκαετία ψάχνει την θέση της στον κόσμο και στη νέα εποχή της… πολυπολικότας. Μπορεί να δεσμεύτηκε ότι δεν πρόκειται να αντιστρέψει το Brexit, όμως έχει πολλά να κάνει για να διαχειριστεί την κληρονομιά του Brexit. Ο χρόνος θα δείξει αν έχει κατανοήσει τα λάθη του Μπλερισμού, και εάν θα καταφέρει να κλείσει τις πληγές που άνοιξαν στο βρετανικό κοινωνικό σώμα οι πολιτικές των Συντηρητικών.
Διαβάστε επίσης:
Ποιος είναι ο Κιρ Στάρμερ: Ο δικηγόρος που σάρωσε στις εκλογές στη Βρετανία
Βρετανία: Σαρωτική νίκη των Εργατικών δείχνουν τα exit poll – «Βατερλώ» για Σούνακ
