Η ιρανική πρωτοφανής στα χρονικά επίθεση εναντίον του ίδιου του Ισραήλ, σε απάντηση στο χτύπημα στο ιρανικό προξενείο στην Δαμασκό στις αρχές Απριλίου, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που από την πρώτη στιγμή της ανάφλεξης στην Γάζα τον Οκτώβριο επισήμαιναν αναλυτές και ειδικοί: Η πολιτική του Ισραήλ τόσο εναντίον των Παλαιστίνιων εντός της Λωρίδας, αλλά και στην Δυτική Όχθη, όσο και ευρύτερα στην Μέση Ανατολή έσπρωχνε την περιοχή σε έναν περιφερειακό πόλεμο.
Η επίθεση της κλίμακας που εξαπέλυσε το Ιράν, με εκατοντάδες drones, πυραύλους κρουζ και εκατοντάδες βαλλιστικούς πυραύλους, φαντάζει δυσανάλογη σε σχέση με ένα πλήγμα σε ένα προξενείο από το οποίο έχασαν την ζωή τους 11 άτομα και υψηλόβαθμοι αξιωματικοί των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων και των Φρουρών της Επανάστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που οι σύμμαχοι του Ισραήλ έσπευσαν να δηλώσουν σοκαρισμένοι και να αρχίσουν τις δηλώσεις και τις εκδηλώσεις στήριξης προς το Τελ Αβιβ.
Όμως το γεγονός πως το Ιράν απαντάει άμεσα το ίδιο για πρώτη φορά, όχι μέσω πληρεξουσίων, όπως η Χεζμπολάχ στον Λίβανο ή οι Χούθι στην Υεμένη, θα πρέπει μάλλον να εξεταστεί υπό το αντίθετο πρίσμα. Το Ισραήλ και συγκεκριμένα οι κυβερνήσεις Νετανιάχου, εδώ και χρόνια μεθοδεύουν μια σύγκρουση με το Ιράν, για να βγουν από τα αδιέξοδα που δημιουργεί ο ίδιος ο Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Για όσους θυμούνται, ο Νετανιάχου περίμενε την ευκαιρία του να ξεκινήσει μια σύγκρουση με το Ιράν πάρα πολλά χρόνια. Ήδη από το 2012 ο Νετανιάχου πίεζε την διεθνή κοινότητα προς μια πιο εχθρική στάση απέναντι στο Ιράν με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα, απειλώντας τότε λίγο πριν τις Αμερικανικές εκλογές με ισραηλινό χτύπημα εναντίον του Ιράν. Αυτό πρακτικά θα έσπρωχνε τις ΗΠΑ και τον Μπαράκ Ομπάμα σε έναν ακόμα πόλεμο στην Μέση Ανατολή που τότε έβραζε μετά την “Αραβική Άνοιξη”. Ποιος θα ξεχάσει τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να κάθεται επί προεδρίας Τραμπ, μπροστά σε έναν προτζέκτορα και να αραδιάζει πληροφορίες (οι περισσότερες αργότερα αποδείχθηκαν ψευδείς) για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, με σκοπό να πείσει τις ΗΠΑ να φύγουν από την συμφωνία για τα πυρηνικά, να δημιουργηθεί ένταση και να έχει μια ευκαιρία να ξεκινήσει μια σύγκρουση.
Το γεγονός ότι το Ισραήλ ήθελε και θέλει έναν περιφερειακό πόλεμο, γίνεται ξεκάθαρο από την άμεση προετοιμασία της ισραηλινής ηγεσίας ως προς την άμυνα απέναντι στην ιρανική επίθεση (σημειώνεται ότι εδώ και χρόνια υπάρχουν αναφορές για τις ισραηλινές προετοιμασίες και τα πλάνα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο), αλλά και από τις ετοιμασίες που γίνονται στο Τελ Αβίβ για την απάντηση που θα δώσουν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας στην Τεχεράνη.
Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον πως τόσο το ίδιο το ιρανικό καθεστώς, όσο και οι σύμμαχοι του Ισραήλ εμφανίζονται ουσιαστικά αντίθετοι προς το ενδεχόμενο κλιμάκωσης, ακόμα και εάν όλες οι πλευρές δηλώνουν έτοιμες για αυτό. Μένει να φανεί αν η κυβέρνηση Νετανιάχου και το πολεμικό συμβούλιο θα ακούσουν τόσο τις εκκλήσεις των συμμάχων τους για αποκλιμάκωση όσο και τις προειδοποιήσεις της Τεχεράνης προς την μεριά τους να μην αντεπιτεθούν.
Η μπάλα με αυτά και με εκείνα είναι και πάλι στο γήπεδο του Ισραήλ. Εάν το Ισραήλ προχωρήσει σε αντίποινα, η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι εξαιρετικά πιθανό να βυθιστεί στην βία σε τέτοιο εύρος και σε τόση διάρκεια που παλιότεροι πόλεμοι στην περιοχή θα μοιάζουν με απλές αψιμαχίες.