Το πιο φωτεινό πολιτικό κίνημα των τελευταίων μηνών είναι, νομίζω, η Ανταρσία ενάντια στην Εξάλειψη (Extinction Rebellion). Δηλαδή ο μαζικός, θεαματικός και μη βίαιος ακτιβισμός για να αποτραπεί η κλιματική αλλαγή που οδηγεί ραγδαία στην εξάλειψη της ζωής στη Γη.
Είναι κίνημα «μέγκλα», ελληνική παραφθορά της επιγραφής «made in England». Νεογέννητο. Ζωηρό. Εγγλεζάκι. Απ’ τον περασμένο Οκτώβριο που ξεκίνησε στο Ηνωμένο Βασίλειο έφτασε στις πρόσφατες ογκώδεις διαδηλώσεις στο Λονδίνο και σε άλλες βρετανικές πόλεις με αφορμή την Ημέρα της Γης (22 Απριλίου) και κατέκλυσε τα μίντια.
Παλιές καραβάνες του ακτιβισμού, όπως ο Ρότζερ Χάλαμ και η Γκέιλ Μπράντμπρουκ, οργάνωσαν τον κόσμο και τον έβγαλαν στους δρόμους. Προκάλεσαν μποτιλιάρισμα για να περάσουν μήνυμα κατά της χρήσης πετρελαιοειδών. Απέκλεισαν την είσοδο του χρηματιστηρίου στο Σίτι, ξάπλωσαν σε πλατείες προσποιούμενοι τους νεκρούς, σκαρφάλωσαν σε κτίρια. Και δέχτηκαν, όπως μέλη του Ρουβίκωνα στα καθ’ ημάς, να συλληφθούν.
Ανταρσία και ατζέντα. Δύο είναι τα βασικά αιτήματα του XR όπως συντομογραφείται η Extinction Rebellion. Πρώτον, tell the truth: να πει η κυβέρνηση Μέι την αλήθεια για την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη με βάση τα καμπανάκια που χτυπούν οι επιστήμονες. Και, δεύτερον, να αλλάξει ριζικά η βρετανική οικονομία με στόχο να μηδενιστούν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα σε έξι χρόνια, μέχρι το 2025.
Αυτό τσούζει γιατί κοστίζει. Δώδεκα χρόνια απομένουν, κατά τους ειδικούς, μέχρι να φτάσουμε στο χείλος του περιβαλλοντικού γκρεμού. Ο Τζον Λοκ (1632-1704) θεμελίωσε στην πολιτική φιλοσοφία τη λαϊκή ανυπακοή απέναντι σε ανάξιους κυβερνώντες. Μαρτυρίες ότι το φάντασμά του τριγυρνάει έξω απ’ την Ντάουνινγκ Στριτ ούτε διαψεύδονται ούτε επιβεβαιώνονται – ακόμη.
