Με ευρείες και απροσδόκητες αλλαγές ο πρόεδρος κήρυξε ουσιαστικά την επανεκκίνηση του κόμματος
Από το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, όταν ανακοινώθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ οι αλλαγές τομεαρχών του κόμματος, το θέμα συζήτησης πέριξ και εντός της Κουμουνδούρου είναι το μήνυμα των αλλαγών και οι προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα. Είχε φυσικά προηγηθεί η αλλαγή στη θέση του γραμματέα του κόμματος.
Αν κάτι πρέπει να πιστωθεί στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι κατάφερε, παρά το εύρος τους, οι αλλαγές να είναι «βελούδινες». Μοίρασε δηλαδή την τράπουλα με τέτοιον τρόπο ώστε ακόμη και οι χαμένοι να αποχωρήσουν από το τραπέζι με μια αίσθηση ικανοποίησης.
Το σίγουρο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε σε τολμηρές και απροσδόκητες αλλαγές (Τζανακόπουλος στη θέση του Σκουρλέτη, Ηλιόπουλος στη θέση του υπεύθυνου Τύπου, Αχτσιόγλου στη θέση του Τσακαλώτου) ακόμη και για εκείνους που είχαν πιστέψει ότι είχε απολέσει τον οίστρο του.
Στελέχη της νέας γενιάς και φράξιες
Εκανε όμως κάτι που τον συνοδεύει από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο: επέλεξε νέα σε ηλικία πρόσωπα προερχόμενα από τη new generation του ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία άλλωστε προέρχεται και ο ίδιος. Η ποιοτική όμως διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι ότι έδειξε πως καμιά τάση ή φράξια δεν καθορίζει τις προτάσεις και τις αποφάσεις του, από τη στιγμή μάλιστα που αυτές λαμβάνονται με δημοκρατικές διαδικασίες και στα όργανα του κόμματος.
Και κάτι ακόμη, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην αντιπολιτευτική τακτική του κόμματος, ειδικά με τις ομιλίες του στην Κεντρική Επιτροπή και τη Βουλή. Κήρυξε το τέλος της περιόδου χάριτος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρακτηρίζοντάς τον στη Βουλή «τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα». Μια περίοδος χάριτος που λόγω πανδημίας έσβησε το πρώτο της κεράκι.
Σε ό,τι αφορά το ρεπορτάζ, υπάρχουν πληροφορίες από το περιβάλλον του Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι του προτάθηκε άλλος τομέας, αλλά δεν τον δέχτηκε. Επίσης, η παραμονή του Νίκου Φίλη (δεν έχει κρύψει τις διαφωνίες του με αρκετές αποφάσεις του προέδρου) εμπεριέχει το στοιχείο της αξιοκρατίας, αφού στον τομέα της παιδείας ασκεί μέχρι σήμερα με επιτυχία τον ρόλο του. Επιπροσθέτως, οι νέοι πλέον καλούνται να δοκιμαστούν σε πιο υπεύθυνα καθήκοντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επικοινωνία του μαζί τους ο πρόεδρος τους κατέστησε σαφές ότι θα κριθούν το επόμενο διάστημα από το έργο τους.
Ο χρόνος είναι σύμμαχος για τον πρόεδρο
Γιατί όμως ο Αλέξης Τσίπρας άφησε να περάσει ένας χρόνος από την ήττα στις εκλογές του Ιουλίου του 2019; Στενοί του συνεργάτες λένε ότι δεν είναι κεραυνός εν αιθρία όλα αυτά. Σε μια κάπως ουδέτερη πολιτικά περίοδο ο Τσίπρας άφησε να εξελιχθεί ένα έντονο θερινό παρασκήνιο στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ακτινογραφήσει πού βρίσκεται το κόμμα και πώς κινούνται οι μηχανισμοί στο εσωτερικό του ώστε από την καλύτερη δυνατή αφετηρία να συντελεστεί το ζητούμενο, δηλαδή μια ουσιαστική επανεκκίνηση.
Είναι χαρακτηριστικό (και πολλοί απορούσαν) ότι δεν αντέδρασε στις κινήσεις των 53, οι οποίοι διατύπωσαν δικές τους θέσεις για τα ελληνοτουρκικά, το κόμμα και την εσωκομματική δημοκρατία. Δεν αντέδρασε σε δημόσια διατυπωμένες απόψεις, που επί της ουσίας αμφισβητούσαν τον ηγετικό του ρόλο. Δεν αντέδρασε επίσης σε αντιπολιτευτικές δηλώσεις υπερβολικά ήπιες, που έβλεπαν στην πολιτική Μητσοτάκη «λάθη» και όχι μια δομημένη στρατηγική οικοδόμησης καθεστώτος με όρους ασυδοσίας τόσο των βαρόνων όσο και της πολιτικής εξουσίας.
Το γεγονός ότι οι προτάσεις του πέρασαν χωρίς καμιά ουσιαστική διαφωνία, δημόσια τουλάχιστον (πλην των 29 λευκών στην ψηφοφορία για τον Τζανακόπουλο), δείχνει ότι στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο κόμμα συνολικά έγινε σαφές ότι καμιά αμφισβήτηση του Τσίπρα και του ρόλου του δεν έχει τύχη.
Επί της ουσίας, το «κίνημα του Σεπτέμβρη», στο οποίο προχώρησε, αναδιατάσσει τις γραμμές μάχης στο κόμμα αλλά και την κατάσταση στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Κι αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ εισέρχεται στο πάντα πολιτικά γεμάτο φθινόπωρο με ανανεωμένη ομάδα και ισχυρή ηγεσία, επιλέγοντας τη μετωπική σύγκρουση με τον Μητσοτάκη σε όλα τα πεδία της συγκυρίας όπως η πανδημία, η οικονομική κρίση, τα ελληνοτουρκικά, το μεταναστευτικό και η υπονόμευση της δημοκρατίας.
