Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν συνεπής με την πολιτική του κοινωνικού διχασμού που επιτυχημένα επέβαλε όταν έλεγε «κοινωνία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο τα άτομα, οι άντρες, οι γυναίκες και οι οικογένειές τους», γιατί η κοινωνία είναι άτιμο πράγμα για Λουδοβίκους και Αντουανέτες, για πρίγκιπες και βαρόνους, για ολιγάρχες και εντέλει για την ίδια τη λαίδη του Τάγματος της Περικνημίδας.
Αποτελεί υψηλής προσπάθειας εγχείρημα να κατορθώσεις να τιθασεύσεις μια κοινωνία κατακερματίζοντάς την, γιατί οι κοινωνίες διαρθρώνονται σε κοινωνικές τάξεις ανάλογα με τα μέσα επιβίωσης στα οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση και ανάλογα με τον βαθμό ικανοποίησης των αναγκών τους, που είναι αποτέλεσμα της κατανομής του παραγόμενου πλούτου.
Η δύναμη των ισχυρών είναι συνάρτηση του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει, αλλά η ισχύς των κοινωνικά αδύναμων είναι απότοκος της αναγνώρισης της θέσης τους στην κοινωνική στρωματοποίηση, της συνείδησης των ταξικών κοινωνικών ανισοτήτων και της συστράτευσης στη συλλογική στρατηγική της επιβίωσης, που εμπεριέχεται στο αξίωμα «ή όλοι μαζί (ως κοινωνική τάξη) θα επιβιώσουμε ή καθένας μόνος του θα αφανιστεί».
Τρία είναι τα στάδια που μετέρχεται κάθε συντηρητική, αντικοινωνική και φασίζουσα ή ultra φασιστική εξουσία:
Πρώτο, η επικοινωνία (η οποία μόνο κατ’ επίφαση αποκαλείται έτσι, αφού πρόκειται για ανόθευτη προπαγάνδα).
Προβάλλονται τα πλεονεκτήματα του ατόμου έναντι της ομάδας (του ατομικού έναντι του συλλογικού), του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου, της προσωπικής ανέλιξης έναντι της ομαδικής επιτυχίας, του ανταγωνισμού έναντι της συνεργατικότητας, της τιμής έναντι της αξίας, της ιδιοκτησίας έναντι της δημόσιας περιουσίας, του δόγματος «η ζωή μου είναι ο θάνατός σου».
Οι φράσεις-κλειδιά που χρησιμοποιεί ο τσοπάνης για να παραδώσει το κοπάδι –κατά μόνας– στον χασάπη είναι: «ατομική ευθύνη», «ατομική διαπραγμάτευση», «ατομική σύμβαση», «ατομική περιουσία», «ιδιωτική επένδυση», «ιδιωτική ασφάλιση», «προσωπική ανέλιξη», «ελεύθερος ανταγωνισμός», «ελεύθερες αγορές».
Δεύτερο, η κοινοβουλευτική θεσμοθέτηση όλων εκείνων των αναγκαίων μέτρων που θεοποιούν το άτομο και δαιμονοποιούν το σύνολο, που μετατρέπουν τα δημόσια αγαθά σε ιδιωτικά, που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία σε ιδιώτες «επενδυτές», που ποινικοποιούν τον συνδικαλισμό και κηρύσσουν εκτός νόμου τους κοινωνικούς αγώνες.
Τρίτο, η επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξη» έναντι των ταραξιών, των μπαχαλάκηδων, των παραβατών και των παρανόμων. Αυτών που δεν έχουν την άδεια της αστυνομίας για να διαμαρτυρηθούν, που παρακωλύουν την κυκλοφορία των πολιτών, που ρυπαίνουν το περιβάλλον με φέιγ βολάν, που εμποδίζουν την εμπορική ζωή των καταστηματαρχών, που μεταδίδουν τον ιό με κορονομαζώξεις.
Ο εφαρμοστής του κοινωνικού διχασμού, ο προπαγανδιστής του κοινωνικού αυτοματισμού, ο υπηρέτης πολλών και ισχυρών αφεντάδων Κυριάκος Μητσοτάκης με την προπαγάνδα μιας εικονικής πραγματικότητας, με την επικοινωνία της γκλαμουριάς, των σέλφι και του «Ντάλτον», με αντικοινωνικές πολιτικές και πολιτικές των γκαλά διαλύει την κοινωνία παρά το γεγονός ότι «γνωρίζει ανθρώπους εξαρτημένους από τον μισθό τους», αφού μισεί θανάσιμα απόψεις σαν του Κολομβιανού συγγραφέα Νικολάς Γκόμες Ντάβιλα:
«Η σωστή πολιτική είναι αυτή που δυναμώνει την κοινωνία και αποδυναμώνει το κράτος».
