Οταν η ακρίβεια τραβάει την ανηφόρα και η μέση οικογένεια αδυνατεί να τα βγάλει πέρα μια κανονική κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει κάτι. Να κόψει ένα φόρο, να δώσει κάποια επιδότηση, να συγκρατήσει τέλος πάντων τις τιμές για να μπορέσει ο κόσμος να αντεπεξέλθει.
Μόνο αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε. Ή, για να είμαστε ακριβείς, κάνει κάτι ελάχιστο και επιχειρεί με τα «πετσωμένα» ΜΜΕ να το παρουσιάσει σαν κάτι μεγάλο και σημαντικό. Στο κάτω κάτω από πού κι ως πού ο λαουτζίκος τολμάει και ζητάει περισσότερα! Γιατί όπως είπε και ο νεοφιλελεύθερος «αρμόδιος» αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Θόδωρος Σκυλακάκης, χωρίς να σηκωθούν και οι πέτρες, «δεν υπάρχει μαγικός τρόπος για να μειωθούν οι τιμές».
Δεν ξέρω εάν η ακρίβεια και η αδυναμία να τα βγάλουμε πέρα συνηθίζονται, με άλλα λόγια πόσο μακριά μπορεί να πάει η («πετσωμένη») βαλίτσα, αλλά φοβάμαι ότι συνηθίζουμε τις εκατόμβες των νεκρών. Οτι παράγιναν… καθημερινότητα οι ανακοινώσεις για 60, 80 και 100 νεκρούς λόγω της πανδημίας, μια γειτονιά κάθε μέρα δηλαδή και ένα χωριό κάθε πέντε ημέρες. Φοβάμαι δηλαδή ότι συνηθίζουμε –κι αυτό είναι μεγάλη επιτυχία της νεοφιλελεύθερης σκέψης και του μητσοτακικού κυνισμού– πως μπορεί μια κυβέρνηση να μην κάνει τίποτε κι αυτό να θεωρείται συγκροτημένη άποψη και επιτυχία από τα δελτία ειδήσεων. Γι’ αυτό άλλωστε και ο αντιπρόεδρος του θιάσου, ο Αδωνης Γεωργιάδης, κατόρθωσε να δηλώσει χωρίς να στάξει η ουρά των γαϊδάρων, δηλαδή των «πετσωμένων», ότι για τους νεκρούς της πανδημίας φταίνε… ο Πολάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κανονικά όλα αυτά θα τέλειωναν με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δυστυχώς, όμως, τίποτε πλέον δεν γίνεται κανονικά. Και αυτό κάνει τα πάντα χειρότερα. Γιατί από τη μια αυξάνονται υπέρμετρα οι συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής της, κάτι που περιορίζει ασφυκτικά τα περιθώρια μελλοντικών ανορθωτικών παρεμβάσεων. Και από την άλλη, η γνώση ότι δεν θα μείνουν στην εξουσία όσο θα ήθελαν κάνει τη «γαλάζια κομπανία» να προσπαθεί να κλείσει όσο περισσότερα ντιλ μπορεί κι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οπότε οι αρνητικές για τη χώρα συνέπειες αυξάνονται γεωμετρικά αλλά και συμπιέζονται χρονικά. Σαν να βιώνουμε δηλαδή τις δέκα πληγές του Φαραώ ταυτόχρονα και να γνωρίζουμε ότι μας ετοιμάζουν και άλλες είκοσι!
