Στη Μόρια παρά τις προεκλογικές κορώνες όχι μόνο δεν έγινε απολύτως τίποτε αλλά το αντίθετο, ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών αυξήθηκε από 5 χιλιάδες σε 13 χιλιάδες που είναι σήμερα.
Το αρμόδιο υπουργείο καταργήθηκε και έγινε γενική διεύθυνση και μετά επανασυστάθηκε με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε ένα κράτος όπου οι δομές του έτσι κι αλλιώς υπολειτουργούν.
Με αυτά και μ’ αυτά η ύπαρξη της Μόριας μετετράπη σε «παραδειγματικού» χαρακτήρα ως υπόμνηση ότι υπάρχει και χειρότερη κόλαση από εκείνη που αφήσατε πίσω της. Και η Ελλάδα επιλέχθηκε εσκεμμένα να γίνει ο τόπος όπου θα σταλεί το εν λόγω μήνυμα.
Έτσι ή κάπως έτσι φτάσαμε στη χθεσινή καταστροφή χωρίς σχέδια διαχείρισης εκτάκτων αναγκών αφού κανείς δεν γνωρίζει τι να κάνει με τους 13 χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο.
Φύλαξη δεν υπήρχε όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος και η επίκληση εξωθεσμικών και εξωχώριων παρεμβάσεων δεν περιποιούν τιμή για ένα κράτος που θέλει να λέγεται στοιχειωδώς οργανωμένο.
Στην Οικονομία η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει. Ακόμη κι αν κάποιος δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για τις επιπτώσεις των περιοριστικών μέτρων η ταυτόχρονη κατάργηση του Νόμου Κατσέλη, ο πτωχευτικός κώδικας, η διαφαινόμενη κατάργηση του ακατάσχετου, η επανέναρξη των πλειστηριασμών και τόσα και τόσα άλλα είναι το λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου για έναν κόσμο που εκτός της δεκαετή ύφεση και λιτότητα πρέπει να αντιμετωπίσει και την τερατώδη ύφεση και τα συνακόλουθά της λόγω πανδημίας. Είναι απορίας άξιο γιατί η κυβέρνηση όχι μόνο δεν διεκδίκησε λόγω Covid-19 όλες οι αλλαγές να πάνε πίσω αλλά το αντίθετο τις ιδεολογικοποίησε με μια λογική του τύπου «εμείς θα τρέξουμε πιο γρήγορα τις αλλαγές και την ανάπτυξη της οικονομίας». Μόνο που όπως γίνεται πάντα στη ζωή η ερμηνεία της δεν είναι ευθύγραμμη (ποτέ δεν ήταν) και οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες – αφέλειες βρίσκουν πάντοτε στον τοίχο των απλών ανθρώπων και της καθημερινότητάς τους. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και δεν τους βάζεις σε κουτάκια, αν μπορείς και θέλεις Συνταγματοποιείς την ελπίδα τους κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Στα εθνικά περίσσεψαν τα μεγάλα λόγια και η επικοινωνιακή διαχείριση. Η Αθήνα βλέπει την παραβίαση όσων προβλέπονται για εκείνη από τις διεθνείς συνθήκες τα οποία φυσικά δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να διαβουλευτεί δεκαετίες τώρα αφήνοντας χώρο σε έναν εχθρικό γείτονα να τα αμφισβητήσει εν τοις πράγμασι. Τώρα μεσούσης αυτής της αμφισβήτησης εμφανιζόμαστε να επιδιώκουμε να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου (με ποια διεκδικητική ατζέντα αλήθεια), δεν αποκλείω και να καθόμαστε (τεχνικές συνομιλίες στο ΝΑΤΟ) και την ίδια ώρα να ζητούμε την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία χωρίς και να τις κατονομάζουμε. Να υπενθυμίσω απλά ότι αν ζητούμε ουσιαστικές κυρώσεις υπάρχει η Τελωνιακή Ένωση Ε.Ε. – Τουρκίας.
Τη Δευτέρα ξεκινούν και τα σχολεία μας με μοναδικό μέτρο απ’ ότι φαίνεται τη χρήση μάσκας (και αυτό υπό διαρκεί αμφισβήτηση από σημαντική μερίδα συμπολιτών μας που κατά τη γνώμη μου κάνουν λάθος) από τους μαθητές παρά το γεγονός ότι είχαμε σχεδόν ένα πεντάμηνο στη διάθεσή μας να αντιδράσουμε.
Στους «αρμούς του κράτους» και μόνο η αντιμετώπιση της εισαγγελίας Διαφθοράς και της κας Τουλουπάκη εν μέσω της έρευνάς της για το σκάνδαλο Novartis τα λέει όλα. Για πρώτη φορά σε ένα κράτος ενταγμένο στις Δυτικές δομές στοχοποιείται (από την αιρετή εξουσία και όχι από παρακρατικά οργανωμένα κυκλώματα) ένας κορυφαίος εισαγγελικός λειτουργός.
Στην Αξιωματική Αντιπολίτευση πάλι προσπαθούν να βρουν βηματισμό ένα χρόνο μετά τις εκλογές. Προσωπικές αντιπαραθέσεις και εσωκομματική μηχανισμοί διαγκωνίζονται για την επόμενη μέρα. Είναι απορίας άξιο πως στην Ελλάδα αφομοιώνουμε τόσο γρήγορα τα όποια αρνητικά των κομμάτων εξουσίας και είμαστε τόσο δυσκοίλιοι σε εκείνα τα αντικομφορμιστικά χαρακτηριστικά και τις αποφάσεις που θα πλήξουν την καρδιά ενός παγιωμένου επί δεκαετίες συστήματος που έχει αποκτήσει γονιδιακά χαρακτηριστικά και κρατάει τη χώρα καθηλωμένη και χρεοκοπημένη.
Τέλος, για την καθημερινότητα του πολίτη δεν θα πω και δεν θα γράψω τίποτε. Κάντε μόνο μια βόλτα έξω από εφορίες, τράπεζες, ΔΕΗ, Ταχυδρομεία και τα λέμε μετά. Κάντε μια βόλτα στις μεγάλες γειτονιές της Αθήνας, στις πλατείες τους, στα πεζοδρόμιά τους εκεί που χτυπά η καρδιά των απλών και φτωχών, τολμώ να γράψω, ανθρώπων…
Αυτά τα ολίγα και είμαι σίγουρος ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα με την ίδια ατζέντα. Μακάρι να βγω ψεύτης.