Οι άγριες φωνές και η αμετροέπεια της ρητορικής του χαμαιλέοντα… καθιστούν τον Αδωνη Γεωργιάδη αντιπαθή αλλά ταυτόχρονα χρήσιμο στη ΝΔ
Είναι ενός είδους πολλαπλασιαστής της κυβερνητικής πολιτικής για να την κάνει ηχηρή. Είναι ταυτόχρονα και μετατροπέας της στο ακροδεξιό ιδίωμα για να τη γειώνει χωρίς βραχυκύκλωμα στο «γαλάζιο» κομματικό σώμα. Η ΝΔ σαν κόμμα εξουσίας έχει τον Αδωνη που της ταιριάζει.
Στο πατρόν της πολιτικής ανέλιξής του στα «γαλάζια» σαλόνια της κεντρικής πολιτικής σκηνής έχουν μείνει αποτυπώματα βαθιά. Οχι μόνο σαν παρελθόν από τον ΛΑΟΣ με τις αντισημιτικές και ρατσιστικές δημόσιες εκφωνήσεις ή το πλασάρισμα βιβλίων του Κωνσταντίνου Πλεύρη. Αλλά σαν ένα μετασχηματισμένο παρόν που πήρε τη γομολάστιχα για να σβήσει τον παλιό Αδωνη –μιλούσε απαξιωτικά ακόμη και για τη ΝΔ– αλλά αυτός ξεπηδά επίμονα.
Δεν αλλάζει, είναι ο ίδιος και μάλιστα δίνει τον ρυθμό, συντασσόμενος με την πτέρυγα Σαμαρά εντός του «γαλάζιου» πεδίου και τείνοντας χείρα σύμπραξης με στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας που βλέπουν τη Δεξιά σαν το alter ego τους – όπως τον καιρό της συγκυβέρνησης των μνημονίων.
Στην γκαρνταρόμπα των υπουργικών μεταμορφώσεών του ενοχλεί και τους «γαλάζιους» μετριοπαθείς, όμως είναι κομμάτι της μεγάλης ΝΔ το οποίο η «συντηρητική παράταξη» χρειάζεται προσώρας. Και γι’ αυτό και ο ίδιος ξέρει ότι είναι ο «υπουργός που πολλοί “γαλάζιοι” αγαπούν να μισούν» – μιας και τους ξελασπώνει με την άγρια φωνή και την αμετροέπεια της ρητορικής… χαμαιλέοντα. «[…]Αύριο το πρωί θα μπορούσε να μπει η μπουλντόζα από την πλευρά του κράτους, τώρα το πόσο θα τραβήξει δικαστικά η διαδικασία των δύο εταιρειών δεν μπορώ να σας το πω[…]». Αυτό είπε τον Μάιο του 2020 για το Ελληνικό. Μπα, ακόμη οι μπουλντόζες; Αυτές που προεκλογικά, τον Ιούλιο 2019, μάρσαραν περιμένοντας να φύγει η προηγούμενη κυβέρνηση για να έρθει η σίγουρη της Δεξιάς που ξέρει να γκαζώνει επιχειρηματικά. Ορατότης μηδέν, όμως.
Στο top-10 του Αδ. Γεωργιάδη είναι ο κυνισμός του, λένε οι πολιτικοί του αντίπαλοι και εκείνος ανταπαντά για… μονταζιέρα. Τη δική του σφραγίδα είχε τον περασμένο Φεβρουάριο η αναφορά του στα funds και στους πλειστηριασμούς – θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρχει απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας, «λες και είμαστε στο 2010». Προκλητική, σκληρή και ανιστόρητη η αναφορά του περί αλλοίωσης του πληθυσμού από τους κατατρεγμένους μετανάστες και πρόσφυγες την ώρα της επιχείρησης διάσωσης προσφύγων νοτιοδυτικά των Παξών τον Μάρτιο του 2020 με νεκρούς («φαντάσου πόσο καλά προετοιμασμένοι είναι που γνώριζαν ότι λειτουργεί και το 112» είχε πει).
Σάλος με την αναφορά του τον Ιανουάριο του 2020 σε μελέτη περί διακοσίων ευρώ μηνιαίο εισόδημα – «[…]Δεν λέω ότι ονειρεύομαι μια ζωή όπου θα ζουν οι άνθρωποι με 200 ευρώ. Λέω ότι υπάρχει πράγματι αυτή η μελέτη»… Με πόση ταχύτητα μπορεί να διανύει την απόσταση από τον κυνισμό ως την πολιτική επιβίωση; Με τόση που τον εμποδίζει να ακούει τον ήχο από το «τραγούδι διεκδίκησης με αξιοπρέπεια» του Ξαρχάκου, του Δεληβοριά, του Μίλτου Πασχαλίδη, του Νότη Μαυρουδή… συνολικά εκ μέρους των ανθρώπων της τέχνης που έμειναν χωρίς ενίσχυση κατά την οικονομική και υγειονομική κρίση.
Να και τα 5 ευρώ… Εχουν περάσει κοντά έξι χρόνια που ως υπουργός Υγείας, το 2014, πρότεινε εισιτήριο για τα πολυϊατρεία στα νοσοκομεία. Ενα πεντάευρο «κράδαινε» ως υπουργός Ανάπτυξης τέλος Μαρτίου 2020, σαν ευκαιρία… αρχαιογνωσίας, ριτουιτάροντας τα διαδικτυακά μαθήματα την περίοδο του κορονοϊού από την εταιρεία Ελλήνων Αγωγή. Μακρύ και το κουβάρι μεταξύ νόμιμου και ηθικού…
