Θα ήθελα να σας συστήσω την «Τζόρτζια Λάλε», που αίφνης έγινε πρόσωπο της ημέρας (αν όχι του μήνα, αν όχι της χρονιάς), όταν το σκοταδιστικό καθεστώς Μητσοτάκη αποκαθήλωσε τη ροζ σημαία της, που φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Η Ενοχή της Γειτονιάς», από το Ελληνικό Γενικό Προξενείο στη Νέα Υόρκη.
Η καλλιτέχνις ονομάζεται όχι «Λάλε», αλλά Γεωργία Λαλέ και μεγάλωσε στο Χαϊδάρι, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Ο πατέρας της, Χάρης Λαλές, είναι γλύπτης, άνθρωπος εξαιρετικής καλλιέργειας, από τις συμπαθέστερες και ευγενέστερες φυσιογνωμίες της περιοχής. Η μητέρα της, Σοφία Αντωνιάδου, είναι κτηνίατρος και έχει την ατυχία να περιθάλπει τις γάτες μου εδώ και 20 χρόνια.
Η ίδια η Γεωργία σπούδασε στην Αμερική, άφησε πίσω της τη χώρα που καταπίνει αμάσητα τα παιδιά της και ζει εδώ και χρόνια στη Νέα Υόρκη. Η ροδαλή σημαία την οποία φιλοτέχνησε είναι καμωμένη από σεντόνια Ελληνίδων γυναικών και αποτελεί στεντόρεια καταγγελία της ενδοοικογενειακής βίας. «Τα θύματα γυναικοκτονίας είναι ήρωες του αγώνα για ελευθερία και ζωή, στην Ελλάδα και διεθνώς», τονίζει η ίδια, προσθέτοντας με την έμφυτη ευγένειά της: «Λυπάμαι που το έργο μου παρερμηνεύθηκε».
Μέσα της, βέβαια, βράζει. Το κείμενο με το οποίο συνοδευόταν το έκθεμα δεν αφήνει περιθώρια για λανθασμένες ερμηνείες, εκτός και αν μιλάμε για γιδοβαλκάνιους αρχιερείς του σκοταδισμού και τις ακροδεξιάς. «Το έργο τέχνης δημιουργείται από σεντόνια δωρεά γυναικών που ζουν στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες έχουν φαινομενικά λίγα κοινά πράγματα, αλλά όλες έχουν ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες. Η πλειονότητα των θυμάτων γυναικοκτονίας δολοφονούνται στα σπίτια και στα κρεβάτια τους», εξήγησε εξαρχής η Γεωργία.
Ο φοβερός Δημήτρης Νατσιός σκαρφάλωσε πάνω στο εξωφρενικό 3,7 % που του έδωσαν οι ελληνορθόδοξοι Ταλιμπάν της Εκκλησίας και της παρα-Εκκλησίας και απαίτησε να αποκαθηλωθεί από τον τοίχο του Προξενείου το «κυριολεκτικά κουρέλι», επειδή, λέει, πρόκειται για βλάσφημη παραποίηση συμβόλου: «Το μόνο χρώμα που δέχεται η γαλανόλευκη, είναι το κόκκινο από το αίμα των ηρώων μας!»
Μπαλώματα και μάσκες
Εάν το σήριαλ τελείωνε εκεί, στο δεύτερο επεισόδιο, θα γελούσαμε με το παρατράγουδο και θα προχωρούσαμε παρακάτω, καταχωρίζοντας το περιστατικό στα άπαντα της φαιδράς πορτοκαλέας. Όμως, όχι. Ζούμε στον αστερισμό της οπισθοδρομησης και της παγκόσμιας ξεφτίλας, οπότε έσπευσε ο Γιώργος Γεραπετρίτης, με τη βασανισμένη οσφυική χώρα από τις υποκλίσεις στον Ερντογάν, να ικανοποιήσει το γελοίο αίτημα της Νίκης, για να κάνει κονσομασιόν στην ακροδεξιά.
Η εθνική Ήττα είναι πλέον γεγονός, με καθαρό αυτογκόλ της κυβέρνησης. Η κοκκινωπή σημαία της Γεωργίας Λαλέ εκπαραθυρώθηκε από το Προξενείο μαζί με τους συμβολισμούς της και άφησε το ντουβάρι κενό, να κρεμάσουν κανέναν Χριστούλη μέρες που είναι, να χαίρονται και τα ντουβάρια.
Τι να καταλάβει ο αδάμαστος νεοέλληνας από χλεχλέδες καλλιτέχνες και από λαπαδιάρικους συμβολισμούς; Ακόμα και η Αμερική του αχαλίνωτου Τραμπισμού, που την αστερόεσσα την έχει κορώνα στο κεφάλι του Αγάλματος της Ελευθερίας, υποδέχθηκε με χειροκρότημα το προηγούμενο ανάλογο έργο της Γεωργίας.
Στις 4 Ιουλίου 2021, η μετανάστρια Γεωργία Λαλέ ακολούθησε την ίδια ακριβώς συνταγή που τόσο ερέθισε τα αντανακλαστικά των συμπατριωτών της Παντελαραίων. Την αμερικανική σημαία την έραψε όχι με μπαλώματα από σεντόνια, αλλά με λευκό ύφασμα από τις στολές νοσηλευτών και με μάσκες για την πανδημία.
«Ευτυχισμένη Μέρα Ανεξαρτησίας σε όλους τους Αμερικανούς», έγραψε στην ανάρτησή της. «Μέχρι σήμερα έχουν πεθάνει 605.000 άνθρωποι από τον Covid-19 στην Αμερική. Ας το σκεφτούμε αυτό και ας μεριμνήσουμε ώστε οι κοινότητές μας να έχουν εύκολη πρόσβαση στα εμβόλια». Καλύτερα να μην υπενθυμίσω τη στάση των εδώ θεούσων και θεουσών ψηφοφόρων της Νίκης απέναντι στον εμβολιασμό.
«Αφήστε την τέχνη στην ησυχία της» ζήτησε ο Στέφανος Κασσελάκης για λογαριασμό του ΣυΡιζΑ, παραπέμποντας στην περίφημη Αφροαμερικανική σημαία που γεννήθηκε στο μυαλό του Ντέιβιντ Χάμονς το 1990: «Η τέχνη επιτρέπεται να “παίζει” ακόμη και με τα χρώματα των εθνικών συμβόλων, όταν θέλει να μεταφέρει ένα μήνυμα -από την αντίθεσή της στον ρατσισμό μέχρι την ενδοοικογενειακή βία. Αντίθετα, η εξωτερική πολιτική της χώρας μας δεν επιτρέπεται να παίζει με τα εθνικά θέματα “υποκλινόμενη” -κυριολεκτικά και μεταφορικά- διότι αυτό είναι που προσβάλλει στην πράξη τα εθνικά μας χρώματα».
Παρόμοια θέση διατύπωσε ο Νάσος Ηλιόπουλος για λογαριασμό της Νέας Αριστεράς ή όπως αλλιώς λέγεται, αλλά τα πιο συντηρητικά κόμματα, δεξιά και αριστερά των δύο ΣυΡιζΑ, έκαναν –αν δεν μου ξέφυγε κάτι- το κορόιδο. Δεν είναι δα εποχές να τα βάζουμε με το θεοσεβούμενο κοινό. Τα ψηφαλάκια του κεριού και του λιβανιού είναι πάρα πολλά και όποιος τα αψηφά κάνει κακό του κεφαλιού του. Διακόσια χιλιάρικα, μόνο οι Νικαίοι. Τριακομμαεφτατακατό.
Δάσκαλε που δίδασκες
Ο αγλαός Γεραπετρίτης, θυμίζω, υπήρξε καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, με ερευνητικό νομικό έργο και στο εξωτερικό. Από τα φωτισμένα, υποτίθεται, μυαλά της επιστήμης που επέλεξε να διακονήσει. Πώς κατάντησε, από φάρος πνεύματος και διανόησης, εξαπτέρυγο του Μητσοτακέικου και των Φουρθιώτηδων; Τι είδους τέρνα έκανε στη ζωή του ο κύριος καθηγητής, τώρα που ενηλικιώθηκε πολιτικό; «Στροφή» δεν σημαίνει «τέρνα»; ‘Η μήπως μπερδεύτηκα;
Σχολιάζει ως εξής ο Διονύσης Ρίζος, δικηγόρος Αθηνών, άλλοτε μαθητής του νυν υπουργού Εξωτερικών στα θρανία της οδού Σόλωνος: «Πριν από μερικά (όχι πολλά χρόνια) στα αμφιθέατρα της Νομικής της Αθήνας, ένας νεαρός (για τα καθηγητικά δεδομένα) συνταγματολόγος, διαρρήγνυε τα ιμάτια του για τη συνταγματική θωράκιση, τις ανεξάρτητες αρχές, τις ελευθερίες, την έκφραση, την ιστορία των πολιτικών κ συνταγματικών θεσμών. Fast forward μερικά χρόνια μετά ο ίδιος κύριος καθηγητής είναι υπουργός Εξωτερικών κ αφού του κούνησε το δάχτυλο η σκοταδιστική, θρησκόληπτη, εθνοφασιστική δεξιά απέσυρε ένα έργο τέχνης αφιερωμένο στις ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ από έκθεση που φιλοξενούνταν στο Ελληνικό Προξενείο στη Μητρόπολη της ελεύθερης έκφρασης, τη Νέα Υόρκη. Ακόμη κ η ντροπή θα ντρεπόταν…». Και δεν είναι δα κανένας αναρχοάπλυτος αριστεριστής, ο φίλος μου ο Διονύσης.
Δείτε εδώ πόσο απολαυστικά αποδομεί η Στέγη Ωνάση την ανιστόρητη και εξευτελιστική για τη χώρα απόφαση Γεραπετρίτη. Όχι ότι θα ιδρώσει κανενός «αρίστου» η αυτάρα, βέβαια. Στον ωκεανό των social media, κάποιοι χρήστες με μνήμη ελέφαντα θυμήθηκαν την ελληνική σημαία να φιγουράρει στο σπίντο μαγιό του σκαφάτου Γιώργου Λιάγκα και στο καλλιστειακό μπικίνι της μετέπειτα κυρίας Ρουβά Κάτιας Ζυγούλη, χωρίς φυσικά να προκληθούν αντιδράσεις.
Η ματωμένη σημαία
Στο δικό μου το μπλοκάκι, πάντως, αυτά είναι πταίσματα. Εγώ αρνούμαι να αγγίξω τη γαλανόλευκη στα χέρια μου από τότε τη μαγάρισαν οι Χρυσαυγίτες, αλλά θα στόλιζα ευχαρίστως το μπαλκόνι μου με τη ροζ σημαία της κυρίας Λαλέ. Και αν κατά λάθος περάσει μέσα από τα πανιά της κανένα γατί και βουτήξει στο κενό, θα το τρέξω στη μαμά της Γεωργίας για τις πρώτες βοήθειες. Που δεν παθαίνουν τίποτε, αυτά.
«Της πατρίδας μου η σημαία έχει πάνω το αίμα της Ελένης, της Γαρυφαλλιάς, της Καρολάιν και τόσων άλλων γυναικών που δολοφονήθηκαν από χέρι άνδρα», έγραψε στο Twitter o/η χρήστης G.K. «Της πατρίδας μου η σημαία έχει την αδιαφορία του κράτους για δημιουργία δομών για κακοποιημένες γυναίκες. Της πατρίδας μου η σημαία είναι οι κλειστές πόρτες της αστυνομίας για τις καταγγέλλουσες. Της πατρίδας μου η σημαία είναι η λογοκρισία του έργου της Γεωργίας Λαλέ από τον ΥΠΕΞ, Γεραπετρίτη. Της πατρίδας μου η σημαία έχει πάνω της γυναικοκτονίες. Έχει πάνω της τις δολοφονημένες αδελφές μου».
Σημειωτέον ότι ο μακαρίτης Τζίμης Πανούσης βρέθηκε κάποτε καθισμένος στο εδώλιο, για προσβολή εθνικού συμβόλου, επειδή αντικατέστησε τον σταυρό με …σφυροδρέπανο στην (μπλε) ελληνική σημαία. Αθωώθηκε, εν τέλει, επειδή ακριβώς το δικαστήριο αναγνώρισε το δικαίωμα του καλλιτέχνη στην ελευθεριότητα. Τη ρηξικέλευθη απόφαση του Πρωτοδικείου μπορείτε να τη βρείτε εδώ: ευγενική προσφορά του δικηγόρου Βασίλη Σωτηρόπουλου. Όπως θα δείτε, ανάμεσα στους μάρτυρες υπεράσπισης του Τζιμάκου ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Αντώνης Καφετζόπουλος.
