Σε μια κοινωνία έντονων ανισοτήτων, αποκλεισμών, στοχοποιήσεων και ενοχοποιήσεων τις περισσότερες φορές των θυμάτων, των αδυνάμων, των «διαφορετικών», σε μια κοινωνία που ο κόσμος έχει μάθει να θεωρεί περίπου φυσιολογικά και ανεκτά την υποτίμηση και τον εξευτελισμό, την ειρωνεία και τη λεκτική βία, μέχρι την κακοποίηση (σεξουαλική ή σωματική) από αυτόν που έχει κάποιας μορφής εξουσία, φαινόμενα όπως αυτά που καταγγέλθηκαν από την ολυμπιονίκη Σοφία Μπεκατώρου και στη συνέχεια από άλλα θύματα είναι σίγουρο ότι συνέβαιναν, συμβαίνουν και αν εμείς όλες και όλοι δεν αντιδράσουμε, θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Η έμφυλη βία κατά των γυναικών σε μια κοινωνία που επιχειρεί να μετατρέψει συνήθως το θύμα σε θύτη αποτελεί μάστιγα.
Θα ξεκινήσω με ένα πολύ χαρακτηριστικό και απλοϊκό, που περνά μες στα σπίτια μας δεκαετίες ως φυσιολογικό. Πόσες φορές δεν έχουμε δει παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και νεότερα κωμικά ως επί το πλείστον σίριαλ όπου το χαστουκάκι στη γυναίκα περνά για πλάκα και τις περισσότερες φορές η σκηνή καταλήγει με τη γυναίκα στην αγκαλιά του άντρα. Τι μήνυμα δίνει ακόμη κι αυτό και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σχόλια του τύπου «έλα μωρέ, ένα χαστουκάκι της έδωσε, δεν έπαθε και τίποτε»;
Πιστεύω απόλυτα ότι όλα είναι θέμα παιδείας, ενημέρωσης, συμβουλευτικής. Η πολιτεία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, ο οποίος δεν πρέπει να αρκείται στο να σπεύδει να κάνει δηλώσεις συμπαράστασης όταν γίνεται μια καταγγελία από επώνυμο άτομο – γιατί μόνο τότε ακούγεται. Δεν έχει ανάγκη το εκάστοτε θύμα από δηλώσεις και τουιταρίσματα. Χρειάζονται έργα, που ειδικά η σημερινή κυβέρνηση δεν κάνει. Ενα που έσπευσε να κάνει είναι η ουσιαστική κατάργηση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και η εξαφάνιση του όρου «ισότητα» από το υπουργείο, ενώ για τα μάτια του κόσμου και για να παραπλανήσει βάζει γυναίκες υφυπουργούς και άλλα παρόμοια για επικοινωνιακή κατανάλωση και δήθεν. Χορτάσαμε υποκρισία και φαίνεσθαι.
Ακόμη και σήμερα, το 2021, υπάρχουν γυναίκες που βιώνουν την κακοποίηση του συζύγου και δεν είναι απαραίτητο να είναι μη εργαζόμενες, οι οποίες φοβούνται να μιλήσουν.
Ακόμη και σήμερα ο εργοδότης, ο προπονητής, ο καθηγητής
χρησιμοποιεί την εξουσία της θέσης του για να εκμεταλλευτεί.
Ακόμη και σήμερα ακόμη και γυναίκες σχολιάζουν το ντύσιμο και την προκλητικότητα γυναίκας θύματος. Ακόμη και σήμερα λέγεται «γιατί δεν μίλησε πριν;».
Σήμερα όμως και πάντα η κοινωνία σιωπά και προσπερνά τα σημάδια κλείνοντας την πόρτα, αφήνοντας στο δίπλα σπίτι να περνά μαρτύρια ένα ακόμη θύμα.
Η κοινωνία που δεν μίλησε όταν μέρα μεσημέρι χτύπησαν μέχρι θανάτου τον Ζακ Κωστόπουλο. Η κοινωνία που δυστυχώς πολύ εύκολα κρίνει με άσχημα λόγια το θύμα και προσπαθεί να βρει ελαφρυντικά για τον θύτη. Ακούμε συχνά «αυτός είναι πολύ καλός οικογενειάρχης», «ευγενικός», «καλός στη δουλειά» και άλλα παρόμοια.
Για να μη γίνει λοιπόν όλη η κοινωνία θύμα των αλαζόνων εξουσιομανών, «καθωσπρέπει» τις περισσότερες φορές, ας αρχίσουμε να βλέπουμε δίπλα μας και ας βοηθήσουμε τα θύματα να μιλήσουν, ας τους προτείνουμε λύσεις. Υπάρχει το δίκτυο δομών για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, τα συμβουλευτικά κέντρα και οι δομές φιλοξενίας όπου μπορεί μια γυναίκα να απευθυνθεί για νομική και ψυχολογική στήριξη. Συνήθως αυτό που χρειάζεται είναι ψυχολογική και νομική στήριξη και όχι απλώς εργασία, όπως πιστεύει η σημερινή κυβέρνηση και γι’ αυτό εγκατάλειψε το κομμάτι της στήριξης των δομών της έμφυλης βίας.
Εχουμε όλες και όλοι ευθύνη, ας το καταλάβουμε…
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός, μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Χίου
