Αν δει κανείς τις φωτογραφίες από τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα θα καταλάβει γιατί η Αριστερά στην Ελλάδα έχει πλούσιο παρελθόν, αλλά ισχνό μέλλον.
Δεν είναι μόνο η ηλικία των συμμετεχόντων – ο νεότερος ήταν από τη γενιά του 114.
Είναι και οι τοποθετήσεις των ομιλητών – οι κοινότοπες διαπιστώσεις για το πόσο κακή είναι η κατάσταση των λαϊκών τάξεων, με μπόλικα ευχολόγια για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και την ενότητα των «προοδευτικών» δυνάμεων που θα την κάνει πράξη.
Αυτή η Αριστερά είναι μια κινητή επιτελεστική αντίφαση: η πραγματικότητά της αντιφάσκει ευθέως τα λεγόμενά της.
Το 2015 ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός με σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» και την υπόσχεση να βάλει τέλος στα μνημόνια.
Το 2024 έγινε ινστιτούτο και πασχίζει να παραμείνει πολιτικά επίκαιρος ανακυκλώνοντας κλισέ και ένα απολιθωμένο πολιτικό προσωπικό, τις τάξεις του οποίου ετοιμάζεται να πυκνώσει.
Αλήθεια, ποιος περιμένει απαντήσεις για το οτιδήποτε από τον Χουλιαράκη, τον Δραγασάκη και τον Χριστοδουλάκη; Ούτε καν ο Χουλιαράκης, ο Δραγασάκης και ο Χριστοδουλάκης…
Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια μηχανή παραγωγής συνταξιούχων – ασχέτως ηλικίας, μπορεί κάποιος να είναι 25 ετών αλλά να σκέφτεται και να πράττει σαν συνταξιούχος.
Παράγει σχολιαστές και ηθικολόγους, αλλά όχι δρώντες.
Η αντίληψη που έχει για την πολιτική πράξη είναι ο σχολιασμός. Για αυτό έχει γεμίσει τον τόπο με ινστιτούτα, περιοδικά και sites, που τα στελεχώνουν και (δεν) τα διαβάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι. Ο δε λόγος της βρίθει στην ηθικολογία.
Δεν πρόκειται για πολιτική ιδιοτροπία, αλλά για την αντανάκλαση της ταξικής της θέσης στο Πολιτικό. Το γεγονός, δηλαδή, ότι πλέον περιορίζεται μόνο στα μορφωμένα μεσοστρώματα.
Το ζητούμενό της δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά να τον αναλύσουμε…
Ακόμα και οι αναλύσεις της, ωστόσο, είναι εκτός τόπου και χρόνου, λόγω της (κοινωνικής και πολιτισμικής) απόστασης που χωρίζει την Αριστερά από τα λαϊκά στρώματα.
Αναλύσεις, αφηρημένες, στην καλύτερη περίπτωση, αυτοαναφορικές, στη χειρότερη (και πιο συχνή).
Η Αριστερά έχει εξασκηθεί στις προβολές – στο να προβάλλει την επιθυμία της στην πραγματικότητα.
Έτσι, ο Τσίπρας μπορεί να ελπίζει ότι παραμένει ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού στη χώρα και ας τον βρίζουν ακόμα και τα λίγα εναπομείναντα μέλη του κόμματός του.
Η Νέα Αριστερά να συμπεριφέρεται ως αν να βρίσκεται στα πρόθυρα της κυβέρνησης και ας είναι κολλημένη στο 1,5%.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί ότι παραμένει σοβαρό κόμμα και ας έχει καταντήσει ριάλιτι σόου της μεταμεσονύκτιας ζώνης.
Το μέλλον αυτής της Αριστεράς είναι τα μνημεία και τα ινστιτούτα.
Τα μνημεία για να αναπολεί τα περασμένα της μεγαλεία, τότε που ήταν κοινωνική χρήσιμη.
Τα ινστιτούτα για να διασκεδάζει την παρούσα αχρηστία της και την αβυσσαλέα φιλαυτία της.
