Το σχέδιο εξόντωσης αναπήρων που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι πρωτοφανές και είναι ευθύνη όλων μας να μην επιτρέψουμε να συνεχιστεί, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Αφορμή για να γράψω είναι ο δικός μου ανάπηρος πατέρας, αλλά στην πραγματικότητα γράφω για εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πατεράδες και μανάδες με αναπηρίες, που η πλειοψηφία των παιδιών τους αδυνατεί να τους στηρίξει οικονομικά και να τους εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, επωμιζόμενη ένα βάρος, του οποίου την ευθύνη έχει αποκλειστικά το κράτος Πρόνοιας.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα του 2022, δεν είναι πρωτοφανές. Για την ακρίβεια εφαρμόστηκε και στη ναζιστική Γερμανία με εντολή του Αδόλφου Χίτλερ την από την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 έως και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως Aktion T4, έχει μείνει στην ιστορία το πρόγραμμα ευγονικής, το οποίο περιελάμβανε σχέδιο μαζικής εξόντωσης, ανθρώπων με ψυχιατρικές ή σωματικές αναπηρίες. Ανθρώπους που το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε μιάσματα, τα οποία έπρεπε να αφανιστούν για να διασφαλιστεί η γενετική καθαρότητα της Άρειας Φυλής.
Το πρόγραμμα εκκαθάρισης ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην οδό Τίεργκαρτενστρασε 4 και το όνομα του, Aktion T4 αποτελεί συντομογραφία της ακριβούς τοποθεσίας, που το ανθρώπινο γένος έχασε την ανθρώπινη του υπόσταση.
Eπικεφαλής της Δράσης ήταν ο ίδιος ο γιατρός του Φίρερ, Καρλ Μπραντ και ο Ραϊχσλάιτερ, Φίλιπ Μπούλερ, ο οποίος είχε την ευθύνη για τους «ευσπλαχνικούς» θανάτους. Τα υποψήφια θύματα οι ναζί τα έβρισκαν σε ψυχιατρικά νοσοκομεία της Γερμανίας, της Αυστρίας και της μετέπειτα κατεχόμενης Πολωνίας, καθώς και από άσυλα τα οποία λειτουργούσαν υπό την αιγίδα της Καθολικής ή Προτεσταντικής Εκκλησίας, συχνά με τις «ευλογίες» τους. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των δολοφονηθέντων ανθρώπων, οι οποίοι προηγουμένως έγιναν πειραματόζωα ανέρχεται στις 275 με 300 χιλιάδες από το τέλος του 1939 έως το 1945.
Στην Aktion T4 που εφαρμόζεται στην Ελλάδα του 2022 οι μελλοθάνατοι με αναπηρίες γίνονται ατύπως πειραματόζωα, αφού η επί μακρόν μηδαμινή οικονομική στήριξη από το κράτος πρόνοιας τους καθιστά υποψήφια θύματα της ανάλγητης γραφειοκρατικής διαδικασίας που απαιτείται για να λάβουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συντάξεις και επιδόματα αναπηρίας. Το κίνητρο στην Ελλάδα του σήμερα δεν είναι η γενετική καθαρότητα, αλλά η ταξική. Αν είσαι φτωχός και ανάπηρος ψόφα!
Το μακρινό 2015 ο πατέρας μου έλαβε για πρώτη φορά αναπηρική σύνταξη. Έκτοτε ήταν υποχρεωμένος ανά διετία να περνά από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας προκειμένου να διαπιστώνεται αν ιάθηκε από την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, τον διαβήτη τύπου 2, καρδιολογικά και ψυχιατρικά προβλήματα. Φυσικά, το ποσοστό αναπηρίας κάθε φορά μεγάλωνε και χωρίς να μακρηγορήσω για την απάνθρωπη διαδικασία στην οποία υποβάλλονται οι ανάπηροι άνθρωποι, στα συγκεκριμένα κέντρα όπου καλούνται να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ενώπιον γιατρών που ουδεμία σχέση έχουν με την αναπηρία που πιστοποιούν, θα προχωρήσω στην 30η Οκτωβρίου του 2021.
Είναι η ημερομηνία που συμπληρώνονταν δύο χρόνια από την τελευταία φορά που είχε πιστοποιηθεί ο πατέρας μου και ως εκ τούτου έπρεπε να υποβάλει εκ νέου φάκελο με επικαιροποιημένες εξετάσεις από δημόσια νοσοκομεία προκειμένου να εξεταστεί και να πιστοποιηθεί εκ νέου.
Η τελευταία φορά που είδε να πιστώνονται χρήματα στο λογαριασμό του ήταν στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2021. Στις 14 Οκτωβρίου, πάντα με τη βοήθεια της μητέρας μου, κατάφερε να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και να υποβάλει το φάκελο στα ΚΕΠΑ. Τότε, η μητέρα μου ζήτησε να κάνει αίτημα εξάμηνης παράτασης της σύνταξης, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, όμως η απάντηση που πήρε από τον ΕΦΚΑ Χανίων, ήταν ότι από τα κεντρικά του Ηρακλείου τους ενημέρωσαν ότι δεν υφίσταται πλέον αυτή η διαδικασία…
Στις 17 Δεκεμβρίου ο πατέρας μου πέρασε από την επιτροπή πιστοποίησης αναπηρίας, η οποία γνωμάτευσε ξανά αναπηρία 85% και μάλιστα εφ’ όρου ζωής, ενώ ο φάκελος κατετέθη στον ΕΦΚΑ στις 30 Δεκεμβρίου με τη διαβεβαίωση ότι εντός του προσεχούς διμήνου θα λάβει αναδρομικά τα χρήματα, τόσο της κύριας, όσο και της αναπηρικής του σύνταξης. Μέχρι σήμερα, 6 Απριλίου 2022, δεν έχει λάβει ούτε ευρώ!
Το διάστημα των πέντε μηνών που μεσολάβησαν οι συνθήκες στις οποίες είναι αναγκασμένος να ζει ο πατέρας μου είναι τραγικές, αφού ουσιαστικά ζει με δανεικά για να καλύπτει βασικές ανάγκες. Το χειρότερο δε, είναι ότι το κράτος πρόνοιας εκτός από τα μηδενικά εισοδήματα, φρόντισε και για μηδαμινή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από τις 30 Οκτωβρίου έως και τα μέσα Ιανουαρίου, εμφανίζονταν ως ανασφάλιστος και για να μπορεί να παίρνει τη φαρμακευτική του αγωγή για όλα τα παραπάνω που προανέφερα, έπρεπε η μητέρα μου να πηγαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα και να συνταγογραφεί τα φάρμακα στο νοσοκομείο. Είναι σαφές ότι αν δεν υπήρχε η μητέρα μου, ο άνθρωπος αυτός που έχει σοβαρότατο κινητικό πρόβλημα και όχι μόνο, θα ήταν αδύνατο να πηγαίνει στο νοσοκομείο και να διεκπεραιώνει αυτή τη διαδικασία.
Με τα χρήματα να μην πιστώνονται ποτέ στα τέλη Φεβρουαρίου, το άγχος και η πίεση που προκλήθηκαν σε έναν άνθρωπο που πάσχει από ένα αυτοάνοσο νευροεκφυλιστικό νόσημα, το οποίο συνδέεται άμεσα με την ψυχολογία, είχαν ως αποτέλεσμα συνεχείς ψυχολογικές μεταπτώσεις, οι οποίες έχουν επιπτώσεις στην υγεία του, αλλά και στην καθημερινότητα του οικείου περιβάλλοντος του.
Έπειτα από συνεχείς οχλήσεις της μητέρα μου αναφορικά με το πότε θα καταβληθούν τα χρήματα, το «Hunger game» συνεχίστηκε, αφού από την τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης του ΕΦΚΑ, 1555 ενημερωθήκαμε στις 20 Μαρτίου ότι τα χρήματα θα πιστωθούν στο λογαριασμό του στο τέλος του μήνα.
Φευ, που τέτοια τύχη, έξι μήνες μετά ένας άνθρωπος με αναπηρία 85% είναι αφημένος στην τύχη του και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Σύμφωνα με ένα πρόχειρο ρεπορτάζ που έκανα, μόνο στον ΈΦΚΑ Ηρακλείου, εβδομαδίαιως 5-10 φάκελοι ανθρώπων που αντιμετωπίζουν αναπηρίες παρακολουθούν το αίτημα τους για να ζήσουν να χάνεται στη «Μαύρη» τρύπα του ελληνικού δημοσίου. Σύμφωνα με τους υπαλληήλους, η ενοποίηση των ταμείων και η ταυτόχρονη συνταξιοδότηση πολλών, είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί κατακόρυφα το προσωπικό και με δεδομένο ότι αυτές τις θέσεις δεν τις προτιμούν μετακλητοί, χιλιάδες αιτήματα ανάπηρων ανθρώπων παραμένουν σε εκκρεμότητα.
Όπως σε εκκρεμότητα μένει η αξιοπρέπεια τους και η ζωή τους…
