Μερικές ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες –για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα– οι εικόνες από δρόμους της πρωτεύουσας μόνο «ευρωπαϊκές» δεν είναι. Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου έχει πυροδοτήσει αλαζονικές συμπεριφορές και βοναπαρτικές αντιλήψεις από τα στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική και οι αριθμοί αμείλικτοι.
Σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου από την πλατεία Ομονοίας ποικίλες εικόνες εναλλάσσονται στα μάτια των περαστικών. Κάποιες ουρές όμως που σχηματίζονται τα πρωινά σε συγκεκριμένα σημεία αποτυπώνουν τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες που διέπουν την Ελλάδα του Μητσοτάκη. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, ντόπιοι και πρόσφυγες, λαμβάνουν μια πρώτη βοήθεια από κάποιες κοινωνικές δομές. Οι φωτογραφίες είναι από σημεία τα οποία «εξυπηρετεί» οργάνωση της Εκκλησίας. Καρτερία και υπομονή σε ένα μικρό πεζόδρομο από συναναθρώπους που έχουν μόνη σκέψη να επιβιώσουν και να βγάλουν και την επόμενη μέρα. Παραδίπλα όλα αυτά μαζί και με συμπλήρωμα μεγαλύτερο θάρρος καθώς βρίσκονται σε κοινή θέα των περαστικών ενός πολυσύχναστου δρόμου, στη σκιά ενός ιερού ναού.
Τα βλέμματα χαμηλώνουν. Πώς να τους αντικρίσεις σαν να είναι αξιοθέατο. Καθένας τους έχει και μια ιστορία να σου αφηγηθεί: φτώχεια, ατυχία, δράμα, τραγωδία. Θέλει όμως;
Αραιά και πού πετυχαίνεις ως περαστικός και κάποιον να ψάχνει σε κάδους απορριμμάτων, αλλά όχι τόσο συχνά όσο την εποχή του κοινωνικού σοκ των μνημονίων. Υπάρχουν άλλωστε δομές, ιδιωτικές, δημοτικές και εκκλησιαστικές σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από την Ομόνοια. Δίνουν λύση, μάλλον ανακούφιση.
