Μετά την παράσταση το «Πάρτυ της ζωής μου», η Ελένη Ράντου και ο Ανέστης Αζάς συνεργάζονται στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στα πλαίσια του grape – Greek Agora of Performance, την πρώτη Αγορά για τις ελληνικές παραστατικές τέχνες που εγκαινίασε πέρυσι το Φεστιβάλ.
Το έργο φέρει τον τίτλο «Σκυλιά» και εμπνέεται από το περιστατικό του θανάτου του Όλιβερ, του σκύλου που κακοποιήθηκε βάναυσα στην Αράχωβα.
Ο σκηνοθέτης γράφει με τον Γεράσιμο Μπέκα και τον Μιχάλη Πητίδη ένα καινούριο έργο που κλείνει το μάτι στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη με τον ζωομορφικό Χορό των πουλιών που ιδρύει τη «Νεφελοκοκκυγία».
Επιλέγοντας τη μέθοδο του θεάτρου ντοκιμαντέρ στήνεται επί σκηνής μια πολιτική αλληγορία γύρω από το ζήτημα της κοινωνικής βίας που εκδηλώνεται που πλήττει κυρίως τους αδύναμους.
Η ιστορία
Ο χορός των πουλιών θα αντικατασταθεί με μια ομάδα σκύλων που αποστολή τους είναι να διαλευκάνουν τα γεγονότα γύρω από την άγρια κακοποίηση και θανάτωση ενός όμορφου κατοικίδιου σκυλιού σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, δίπλα σε ένα αρχαίο μαντείο.
Ποια εκδοχή είναι η αληθινή; Ήταν άνθρωπος ο δολοφόνος, όπως είχε ακουστεί αρχικά, ή το οικόσιτο ζώο έπεσε θύμα αγέλης άλλων, αδέσποτων σκύλων, όπως λέει το τελικό πόρισμα των αρχών; Σε μια πολιτεία των σκύλων, απελευθερωμένη από την εξουσία των ανθρώπων, θα μπορούσαν, επιτέλους, τα κακοποιημένα ζώα να βρουν δικαιοσύνη;
Έχοντας κερδίσει το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό κοινό με την απολαυστικά καυστική Δημοκρατία του Μπακλαβά, ο Ανέστης Αζάς επανέρχεται στο Φεστιβάλ μ’ ένα πρωτότυπο κείμενο που συγγράφουν και πάλι με τον Γεράσιμο Μπέκα και τον Μιχάλη Πητίδη. Το έργο είναι εμπνευσμένο, αυτή τη φορά, από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη με τον ζωομορφικό Χορό των πουλιών που ιδρύει τη «Νεφελοκοκκυγία». Με αφετηρία μια αληθινή ιστορία από το πρόσφατο αστυνομικό δελτίο και όχημα τη μέθοδο του θεάτρου ντοκιμαντέρ, αναπτύσσεται στη σκηνή μια πολιτική αλληγορία γύρω από το ζήτημα της κοινωνικής βίας που εκδηλώνεται, ολοένα και περισσότερο, εναντίον των πλέον αδύναμων.
Όπως ο Αριστοφάνης βάζει τα πουλιά να επαναστατούν για να τιμωρήσουν το ανθρώπινο είδος, έτσι και στο πρωτότυπο αυτό έργο τα σκυλιά, που συμβολίζουν για πολλούς την ανιδιοτελή αγάπη, συνασπίζονται εδώ ενάντια στους ανθρώπους. Το περιστατικό κακοποίησης και θανάτωσης ενός αθώου ζώου γίνεται ο πυρήνας μιας παράστασης για τη σκληρότητα των ανθρώπων και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Διαβάστε επίσης:
Γιώργος Ανδρέου: «Η Μαρίκα Νίνου ήταν η πρώτη που σηκώθηκε απ’ την καρέκλα»
Κριτική θεάτρου – «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος»
