Η Έλενα Ακρίτα για μια ακόμη φορά διδάσκει ήθος και μέσα από το κείμενό της στα “Νέα” ευχαριστεί δημόσια τον συνάδελφό της από την “Εφημερίδα των Συντακτών, Δημήτρη Αγγελίδη, για την επιμονή του στο ρεπορτάζ που ξεσκέπασε την υπόθεση του διευθυντή του ιδρύματος στον Πειραιά που καταδικάστηκε για σεξουαλική κακοποίηση.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Έλενας Ακρίτα
Ενοχος με 40 χρόνια φυλακή για αποπλάνηση ανηλίκων, ασέλγεια, κακοποίηση και πρόκληση σωματικών βλαβών κρίθηκε από τη Δικαιοσύνη ο Κωνσταντίνος Λαλαούνης, πρώην πρόεδρος ιδιωτικού οικοτροφείου στον Πειραιά. Στη δίκη του κατέθεσαν δώδεκα παιδιά – ένα από αυτά με ελαφριά διανοητική υστέρηση: βλέπετε, τα πιο αδύναμα κι ανυπεράσπιστα ήταν αυτά που πρωτίστως μαρτυρούσαν στα χέρια του: σεξουαλική κακοποίηση, αλλά και σωματική γιατί, όταν δεν υπέκυπταν, υφίσταντο σκληρές τιμωρίες.
Αυτός ο πολίτης υπεράνω πάσης υποψίας διετέλεσε και εισαγγελέας του Δικαστηρίου Ανηλίκων Πειραιώς, παρακαλώ πολύ. Το δε ιδιωτικό οικοτροφείο που ίδρυσε το 1963 στέγασε ένα εφιαλτικό μυστικό. Ενα μυστικό που πολλοί εγνώριζαν κι ακόμα περισσότεροι συγκάλυπταν. Αντίθετα όλοι τους εξήραν το «θεάρεστο» έργο του, το οποίο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, βεβαίως βεβαίως.
«Μ’ απ’ την Κόλασή μου σου φωνάζω, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Η συγκάλυψη του εγκλήματος χρονολογείται από παλιά. Ενα παιδί πριν χρόνια εκμυστηρεύτηκε την αλήθεια σε ιερέα. Κι αυτός όχι μόνο δεν ειδοποίησε τις Αρχές αλλά πήγε και τα μαρτύρησε όλα στον βασανιστή του. Σκέψου τώρα τι υπέρβαση έκανε το παιδάκι και η ανταμοιβή για το θάρρος του ήταν ακόμα σκληρότερες τιμωρίες.
Συγκάλυψη από τους γονείς. Αρκετά παιδιά τους είπαν όλη την αλήθεια. Κι εκείνοι έμειναν αδιάφοροι, εγκληματικά απαθείς στο δράμα του παιδιού τους. Για να μη χάσουν τη βολή του οικοτροφείου, τα παράτησαν έρμαια του τέρατος. Κατά τα άλλα, όλοι έχουν το δικαίωμα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί.
Συγκάλυψη από τους φορείς. Ολες οι καταγγελίες που έγιναν στον Συνήγορο του Παιδιού περάσανε ντούκου. Κάποιες φιλικές σχέσεις εκεί μέσα με τον Λαλαούνη οδήγησαν τις προφορικές μαρτυρίες στον κάδο των σκουπιδιών. Μόνο όταν μια καθηγήτρια υπέβαλε γραπτά την αναφορά της, μόνο τότε κινητοποιήθηκε έστω νωθρά κι απρόθυμα ο σχετικός μηχανισμός.
Ο τύπος αυτός ο Λαλαούνης, σε παλιότερη συνέντευξή του, λέει μεταξύ άλλων:
«Τ’ όνειρό μου είναι να στηρίζω παιδιά που δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Είμαστε περήφανοι γιατί έχουν αναθρέψει άριστους ανθρώπους οι οποίοι έγιναν λαμπροί επιστήμονες. Δυο από τα παιδιά μας απομακρύνθηκαν από ένα αρρωστημένο (οικογενειακό) περιβάλλον και τώρα ζουν μαζί μας εδώ όπου βρήκαν μια ζεστή αγκαλιά, πολλή αγάπη και στοργή».
Και συνεχίζει: «Για όλα αυτά παλεύουμε μόνοι μας χωρίς καμία βοήθεια από την Πολιτεία». Πάλι καλά. Αφού η Πολιτεία δεν ανέδειξε το πρόβλημα, τουλάχιστον δεν το «χρηματοδότησε». Πάλι καλά, έτσι που γίναμε.
Τέλος πάντων, έστω και αργά το έγκλημα βγήκε στην επιφάνεια, ο τύπος είναι φυλακή, τα παιδιά προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους και το σύστημα δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Ζει και βασιλεύει και υποθάλπει όλα τα εγκλήματα που τώρα, αυτή τη στιγμή, διαπράττονται στη διπλανή μας πόρτα.
ΥΓ: Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο σπάνια εμείς οι δημοσιογράφοι αισθανόμαστε πως επιτελούμε ένα έργο. Ομως η περίπτωση Λαλαούνη είναι μια από τις ελάχιστες (πλέον) φορές που αισθάνεσαι περήφανος για κάποιους συναδέλφους σου. Οπως στην προκειμένη περίπτωση για τον Δημήτρη Αγγελίδη της «Εφημερίδας των Συντακτών» που με τόσο ζήλο κυνήγησε δημοσιογραφικά την υπόθεση. Ο Αγγελίδης με πείσμα την παρακολούθησε, με μεθοδικότητα συνέλεξε στοιχεία, με σύστημα την ανέδειξε.
Τον ευχαριστούμε.