Το ΠΑΣΟΚ, μάθαμε, πάει για συνέδριο, αλλά όχι ακριβώς ως ΠΑΣΟΚ, παρά με την εμπορική (copyright) ονομασία ΚΙΝΑΛ που απέκτησε τα τελευταία χρόνια για να πουλάει ό,τι μπορεί να πουληθεί από τα ασημικά της –πάλαι ποτέ κραταιάς– οικογένειας στο παζάρι του νεοφιλελευθερισμού που αγοράζει κοψοχρονιά. Βλέπεις οι καιροί είναι δύσκολοι και τα κεσάτια μεγάλα.
Ωστόσο το παράδοξο είναι ότι κατ’ ουσίαν ούτε ΠΑΣΟΚ υπάρχει και το ΚΙΝΑΛ δεν υφίσταται, παρά μόνο στα χαρτιά.
Μπερδευτήκατε; Λογικό, αφού η Φώφη και η ολιγάριθμη (στα δάχτυλα του ενός χεριού) ομάδα της για την πολιτική τους επιβίωση έχουν επιλέξει και εφαρμόζουν την τακτική του προέδρου Τρούμαν «αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους».
Η Φώφη Γεννηματά τον Ιούνιο του 2015 εκλέχθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαδεχόμενη τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος κατά τη δική του θητεία (Μάρτιος 2012 – Ιούνιος 2015) διέπρεψε παίζοντας τον α΄ αντρικό ρόλο στην ταινία «Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά (του ΠΑΣΟΚ)», παραγωγής των Αντώνης Σαμαράς studios.
Λίγο καιρό μετά την εκλογή της και ενόψει των εθνικών εκλογών του Σεπτεμβρίου που ακολουθούσαν, συγκρότησε (ως ΠΑΣΟΚ) τη Δημοκρατική Συμπαράταξη μαζί με τη ΔΗΜΑΡ και τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία.
Μέχρι εδώ η εξέλιξη ήρθε με φυσιολογικό τοκετό, καθώς κάποια αυτοτελή πολιτικά κόμματα, κινήματα πολιτών και μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα αποφάσισαν να συνασπιστούν σε έναν νέο πολιτικό φορέα, διατηρώντας παράλληλα την ανεξαρτησία και αυτονομία τους. Το σχήμα αυτό τους επέτρεπε να επεξεργάζονται πρωτογενώς τις πολιτικές τους θέσεις, τις οποίες στη συνέχεια θα κατέθεταν στον πολιτικό φορέα στον οποίο συμμετείχαν για τη λήψη (κατά το δυνατόν) ομογενοποιημένων πολιτικών αποφάσεων.
Ελα όμως που τον Ιούλιο του 2017, όταν η ΔΗΣΥ πραγματοποιούσε το συνέδριό της, η Φώφη από το βήμα του εξήγγειλε (και έγινε απόφαση του συνεδρίου) τη δημιουργία ενός νέου και ενιαίου πολιτικού φορέα (συγκρατήστε τον προσδιορισμό «ενιαίος»).
Στις εκλογές που ακολούθησαν για την ανάδειξη του επικεφαλής του νέου φορέα (Κίνημα Αλλαγής – ΚΙΝΑΛ) η Φώφη με ευκολία πρώτευσε (είχε την πασοκική πανοπλία) ενώ ο Σταύρος με το Ποτάμι βρήκε την ευκαιρία εισχωρώντας στον νέο φορέα να διεκδικήσει την αρχηγία ενός ευρύτερου χώρου και πάτωσε.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και κατανοητά (ως προς τα πώς και τα γιατί της Φώφης) αλλά όχι δημοκρατικά, καθόλου σύννομα και ουδόλως πολιτικά.
Το ΚΙΝΑΛ δεν έγινε ποτέ ενιαίος πολιτικός φορέας, αφού κανένα από τα κόμματα που συμμετείχαν στη δημιουργία του δεν αυτοδιαλύθηκε προκειμένου να γεμίσει το κούφιο κέλυφος για να μην παραμείνει «ένα πουκάμισο αδειανό».
Στη συνέχεια τα κόμματα (και τα πρόσωπα) που διαγκωνίστηκαν για την πρωτοκαθεδρία στον νέο φορέα σταδιακά την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας την πολιτική εξίσωση ΠΑΣΟΚ = ΚΙΝΑΛ λυμένη στο γραπτό της Φώφης και την αποκλειστική χρήση ενός καθαρού ΑΦΜ (που μπορεί να εκδίδει φορολογική ενημερότητα) έναντι του αμαρτωλού και κόκκινου στον Τειρεσία ΑΦΜ του ΠΑΣΟΚ, που διατηρείται ζωντανό μεν, ταμειακά ανενεργό δε. Η φάμπρικα «δεν πληρώνω», χωρίς τις περιοριστικές πρόνοιες του Πτωχευτικού Κώδικα.
Ενώ λοιπόν η Φώφη σε όλους τους τόνους (προς τα έξω) διατείνεται ότι το ΚΙΝΑΛ είναι «μονεμβασία» και δεν θέλει να ακούσει για ΠΑΣΟΚ (παρά μόνο ως την τεράστια πολιτική παρακαταθήκη που κληρονόμησε η νέα «μεγάλη» έκφραση της «κεντροαριστεράς»), στο εσωτερικό μπαινοβγαίνει από το «δίπορτο» πότε ΠΑΣΟΚ, πότε ΚΙΝΑΛ.
Και ενώ το ΚΙΝΑΛ ποτέ δεν συγκροτήθηκε και το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν λύθηκε, το ΠΑΣΟΚ θα πραγματοποιήσει συνέδριο ως ΚΙΝΑΛ με συνέδρους του ΠΑΣΟΚ που θα λάβουν αποφάσεις ως ΚΙΝΑΛ.
Όλο αυτό μοιάζει με τον μύθο του νεκρού Ελ Σιντ που τον έδεσαν πάνω στο άλογο για να φαντάζει ζωντανός και να τρομάζει τους εχθρούς του.
Μπερδεμένα πράγματα ή όπως έλεγε ο σκιτσογράφος Ashleigh Brilliant:
«Σας παρακαλώ μη με ρωτάτε ποιο είναι το σκορ. Δεν είμαι καν βέβαιος ποιο είναι το παιχνίδι».
