Κατά περίεργη σύμπτωση το τελευταίο διάστημα ταυτίστηκε με τον τίτλο της εκπομπής του, αφού ο Σταύρος Θεοδωράκης και το κόμμα του αναδείχτηκαν πρωταγωνιστές.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
Ηταν όμως η διάλυση της ΚΟ του Ποταμιού μια από τις παράπλευρες απώλειες των Πρεσπών ή η φυσιολογική συνέπεια μιας διαδρομής που ξεκίνησε φιλόδοξα και κατέληξε άδοξα; Η φθίνουσα πορεία σε εκλογικά ποσοστά και δημοσκοπήσεις καθώς και οι εδώ και καιρό αποχωρήσεις βουλευτών συνηγορούν στη δεύτερη εκδοχή.
Σε εκτενή συνέντευξή του στη «Lifo» την προηγούμενη εβδομάδα αποκάλυψε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ομολόγησε την πικρία του από συμπεριφορές στελεχών και την απογοήτευση για την αποτυχημένη συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ, χωρίς ωστόσο να ξεστομίσει ούτε μια λέξη αυτοκριτικής, παραπέμποντας στον στίχο του Μ. Αναγνωστάκη: «Η ζημιά ήτανε στο ζύγι, πάντα φταίει κάποιος άλλος». Διατράνωσε τη θέλησή του να συνεχίσει, ξεχνώντας παλιότερες δηλώσεις του πως αν συγκεντρώσει κάτω από 5% θα πάει σπίτι του. Εκμυστηρεύτηκε επίσης ότι πήρε την απόφαση να ιδρύσει κόμμα στις 14 Φεβρουαρίου 2014 ύστερα από έντονη εσωτερική πάλη. Μέρα σημαδιακή αν σκεφτεί κανείς ότι πέντε χρόνια μετά οι όρκοι έρωτα αντικαταστάθηκαν από προδοσίες.
Η αλήθεια είναι ότι τότε αιφνιδίασε την πολιτική σκηνή. Μεσούσης της κρίσης θέλησε να λειτουργήσει σαν σφήνα ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που είχαν κουράσει και εξοργίσει τον κόσμο. Ας αφήσουμε στην άκρη τις αναπόδεικτες θεωρίες περί διαπλοκής και ας μείνουμε στα γεγονότα. Τα λάθη που φάνηκαν εξαρχής και επαναλήφθηκαν στη συνέχεια είχαν να κάνουν και με τις επιλογές προσώπων ετερόκλητων ιδεολογικά και κοινωνικά. Στις όχθες του Ποταμιού τσαλαβούτησαν πολιτευτές από τη Δράση του Στέφανου Μάνου με σαφές νεοφιλελεύθερο προφίλ, ανεμοδούρες του δημόσιου βίου, ο παλαίμαχος του κυνισμού Νίκος Δήμου, ο επαγγελματίας αντικομμουνιστής Νίκος Μαραντζίδης, ο σοβαρός Γιώργος Γραμματικάκης και η φιλοσοφική μας γκουβερνάντα Στέλιος Ράμφος σε εκείνη την αλήστου μνήμης stand up comedy στην Ιερά Οδό, ο οποίος αργότερα επανέλαβε τις ίδιες κενολογίες τύπου Κοέλιο και γέροντα Παΐσιου στο συνέδριο της ΝΔ.
Εξίσου ανερμάτιστος και ομιχλώδης και ο πολιτικός λόγος. Η επικοινωνιακή φινέτσα που χτίστηκε με τη βοήθεια της σκηνοθεσίας και του μοντάζ γκρεμίστηκε πολύ γρήγορα. Σε κάθε ευκαιρία φαινόταν πιο απροετοίμαστος και από ξενυχτισμένο φοιτητή που πάει να δώσει μάθημα πτυχίου υπό την επήρεια μέθης. Οι δονκιχοτικές γενικότητες μπορεί να εξυπηρετούν την εύπεπτη τηλεοπτική αφήγηση, αλλά για να επιβιώσεις στην πολιτική αρένα χρειάζονται ρητορική δεινότητα, ηγετικές ικανότητες και -το κυριότερο- ξεκάθαρες θέσεις. Τα ένσημα της δημοσιότητας, οι προκάτ σχέσεις με τις μάζες και η αφελής αλαζονεία ότι κομίζεις το καινούργιο δεν είναι επαρκή εχέγγυα για να οικοδομήσεις σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο, όσο λερωμένες κι αν είναι οι φωλιές των αντιπάλων σου.
Τελικά μάθαμε τι περιείχε το σακίδιο που συχνά έγινε αφορμή για τρολιές και ειρωνείες. To εγχειρίδιο της σίγουρης αποτυχίας όταν επιχειρείς να απευθυνθείς σε όλους χωρίς ουσιαστικά να απευθύνεσαι σε κανέναν και μια εκπομπή που ήθελε να γίνει κόμμα. Γιατί ο Θεοδωράκης μπέρδεψε την πολιτική του υπόσταση με την τηλεπερσόνα.
