Για διάφορους λόγους που είναι εκτός του παρόντος άρθρου ο Τραµπ κέρδισε και επειδή κατέβαλε πολύ λιγότερη προσπάθεια να πείσει τους ψηφοφόρους του απ’ ό,τι η Χάρις. ∆ηλαδή ενώ όλοι περίµεναν απαντήσεις από τη Χάρις για διάφορα θέµατα (από το κόστος ζωής µέχρι τον απολογισµό του κυβερνητικού έργου του Μπάιντεν και την αµερικανική εµπλοκή στη Μέση Ανατολή), από τον Τραµπ κανείς δεν περίµενε απολύτως τίποτε – πέρα από το να είναι ο εαυτός του. Αφήνοντας όµως το ότι η ψήφος στους ∆ηµοκρατικούς ήταν περισσότερο ψήφος αρνητική για τον Τραµπ παρά θετική για τη Χάρις και εστιάζοντας σε ειδικότερα ζητήµατα, θα δούµε ότι και στο θέµα του πολέµου στη Μέση Ανατολή ο Τραµπ είχε την πολυτέλεια να γνωρίζει πως ό,τι κι αν έλεγε δεν θα έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο στο τελικό αποτέλεσµα. Αντιθέτως, οι ∆ηµοκρατικοί κατάφεραν µε τη στάση τους να αποξενώσουν απολύτως τον µουσουλµανικό πληθυσµό των ΗΠΑ αλλά και όλους όσοι περίµεναν και το πιο µικρό έστω ίχνος αλλαγής πολιτικής, χωρίς να κερδίσουν τα αναµενόµενα οφέλη από τους εβραϊκής καταγωγής ή φιλοϊσραηλινούς Αµερικανούς.
Η προσδοκία όµως πάντα είναι ελαφρώς διαφορετική από την πραγµατικότητα. Και όταν µιλάµε για τον Τραµπ µπορούµε να µιλήσουµε για διάφορες και διαφορετικού είδους προσδοκίες: του Νετανιάχου πρώτα απ’ όλα, που πιστεύει ότι επιτέλους θα έχει απόλυτη στήριξη στο άνοιγµα µετώπου µε το Ιράν και ότι θα εκλείψουν κι αυτές ακόµη οι χλωµές ενστάσεις των Μπάιντεν – Μπλίνκεν για τον τρόπο διεξαγωγής του πολέµου. Των αυταρχικών καθεστώτων σε χώρες όπως τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα, η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος, που πιστεύουν ότι µε τον Τραµπ στον Λευκό Οίκο θα υπάρχει πολύ µικρότερο περιθώριο κινήσεων για τις δυνάµεις του άξονα της αντίστασης, είτε µιλάµε για τους Αδερφούς Μουσουλµάνους είτε για τις «επιρροές» της Τεχεράνης στην Υεµένη, στο Ιράκ, στον Λίβανο.
Υπάρχει όµως και ένα «αλλά» – και έχει να κάνει µε το ότι ο Τραµπ έχει, κατά τη χαρακτηριστική έκφραση της Λίντια Χαλίλ, έφεση στο να «φαίνεται δυνατός αλλά να µην κάνει και πολλά πράγµατα». Και αυτό το τελευταίο, βεβαίως, σχετίζεται τόσο µε τα περιθώρια κινήσεων στη διεθνή σκηνή (τα οποία εξαρτώνται, στην πραγµατικότητα, από µια πληθώρα παραγόντων – από τις εξελίξεις στο ρωσοουκρανικό µέτωπο ως τον κίνδυνο ισχυροποίησης του στρατοπέδου των BRICS) όσο και µε την αναµενόµενη εστίαση της προσοχής του νέου προέδρου στα εσωτερικά θέµατα των ΗΠΑ.
Ισως όµως να µη χρειάζεται να ενεργοποιηθεί και ιδιαιτέρως ο Τραµπ. Ξαναγυρνώντας στην αρχή του κειµένου µας, θα επαναλάβουµε ότι βρίσκεται στη θέση εκείνη (µάλλον ευτυχή για έναν πολιτικό) όπου τα πράγµατα µπορούν να γίνονται από µόνα τους – η αναµονή της λευκής επιταγής για δράση σε σχέση µε το Ιράν µπορεί να κάνει τον Νετανιάχου να σκεφτεί να κάνει αυτό που αρνιόταν τόσο πεισµατικά στους Μπάιντεν – Μπλίνκεν. Και, από την άλλη µεριά, και µόνο η παρουσία του στον Λευκό Οίκο θα ασκήσει ακόµη µεγαλύτερη πίεση σε χώρες όπως το Κατάρ να µειώσουν την οικειότητά τους µε τη Χαµάς. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η επόµενη περίοδος θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα
