Πώς και γιατί θα προκύψει ανάσταση από τον κοκάλινο σκελετό του ανθρώπου όχι όμως από την αποτεφρωμένη σορό του;
Με αφορμή τη διάπραξη μιας ακόμη εκκλησιαστικής βλασφημίας από τους χριστιανοταλιμπάν της λεγόμενης Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά την κηδεία του δημοσιογράφου & κριτικού κινηματογράφου Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, επανέρχεται επιτακτικά στο προσκήνιο το επίμαχο ζήτημα ταφής ή καύσης/αποτέφρωσης των νεκρών και κατ’ επέκταση του (δια)χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας. Εν προκειμένω, προφανώς μετά από (πάγια) παρέμβαση/εντολή της Αρχιεπισκοπής, πέντε εκκλησίες/ναοί της Αθήνας αρνήθηκαν να ψάλλουν τη «Νεκρώσιμη Ακολουθία», επειδή κατόπιν επιθυμίας του εκλιπόντος αντί ταφής θα ακολουθούσε καύση!
Ως γνωστόν, τα όρια είναι διακριτά:
* Θρησκευτική κηδεία: νεκρώσιμη ακολουθία, ταφή.
* Πολιτική κηδεία: εκφώνηση επικήδειων (άνευ εκκλησιαστικών ψαλμών) και καύση (ή ταφή).
Τι γίνεται, όμως, όταν ο εκλιπών καταλείπει ως τελευταία (ιερή) επιθυμία την καύση και όχι την ταφή του, ενώ παράλληλα ο ίδιος (ή το στενό οικογενειακό περιβάλλον) επιθυμεί να προηγηθεί θρησκευτική κηδεία/νεκρώσιμη ακολουθία; Με ποιο δικαίωμα και στο όνομα ποιου ιερού κανόνα (του) το εκκλησιαστικό ιερατείο αρνείται αυτόν τον «συνδυασμό», περιφρονώντας τον ίδιον τον νεκρό και φυσικά την επιθυμία των πιστών/θεοσεβούμενων συγγενών του, αλλά και καλλιεργώντας έτσι τον θρησκευτικό φανατισμό και τη μισαλλοδοξία;
Πόσω μάλλον, όταν οι μισθοί των (αρχ)ιερέων προέρχονται από τους φόρους όλων των πολιτών: χριστιανών και μη, θεοσεβούμενων/πιστών και όχι.
Μα τι λέμε τώρα; Είναι πολλά τα λεφτά για το ιερατείο από εκκλησιαστικά δικαιώματα κηδείας, καθώς και μνημόσυνα (& τρισάγια) τριήμερα, εννιάμερα, σαραντάμερα, εξάμηνα, ετήσια, τρίχρονα και τόσα άλλα μαύρα και αφορολόγητα.
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα το όλο ζήτημα περί «βλασφημίας των θείων», ταφής ή καύσης και κατ’ επέκταση του χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας (με συνακόλουθη και τη ρύθμιση θεμάτων για την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία ακινήτων, σε πλείστες περιπτώσεις αμφισβητούμενου ιδιοκτησιακού καθεστώτος).
Η «βλασφημία των θείων» ως ποινικό αδίκημα!
Η τυφλή υποταγή στα θρησκευτικά δόγματα αποτελούσε και συνεχίζει ν’ αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για την ασφαλή εξουσία των αρχόντων.
Των πολιτικών αρχόντων και των θρησκευτικών εταίρων τους. «Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» ήταν η αγία τριάδα της χούντας. Δεν απαιτούν τον σεβασμό στα θεία για να γίνουν οι άνθρωποι καλύτεροι, ακολουθώντας τις ουμανιστικές αρχές και τις διδασκαλίες του Υιού του Θεού (τους). Απαιτούν τυφλή υποταγή στο «πίστευε και μη ερεύνα», τουτέστιν περιορισμό αν όχι κατάργηση της περιέργειας του «ερεύνα». Της περιέργειας, που ήταν και είναι η κινητήρια δύναμη των επιστημών, των ανακαλύψεων και, δυστυχώς για τους άρχοντες, των αποκαλύψεων.
Υποταγή και φόβος, ότι ο θεός μάς ακούει και μάς βλέπει και αν παραβούμε τις εντολές του, δηλαδή τις εντολές των επί γης χρησθέντων εκπροσώπων του, θα τιμωρηθούμε στη μεταθανάτιο ζωή. Με την επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 με τη βοήθεια πλήθους αξιωματούχων της επικρατούσας θρησκείας, ο πειρασμός για αναβάθμιση της συνεργασίας εκδηλώθηκε. Άλλωστε, πρωταγωνίστησαν στις διαδηλώσεις κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών για να βοηθήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παρότι διακηρύσσουν ότι άλλο θρησκεία και άλλο πολιτική.
Ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, όπως συμβαίνει στις σύγχρονες δημοκρατίες, αναβλήθηκε επ’ αόριστον με την εγγύηση του «θρησκευόμενου» πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη και της εξ ίσου θρησκευόμενης συζύγου του [σσ. εις επίρρωσιν και οι κατανυκτικές πόζες στους ναούς για τα πλάνα των φωτογράφων που θα δει το πόπολο], ειδικευμένων αμφότερων και σε ποικίλες μπίζνες (ακινήτων, εταιρειών, κ.λπ.) με ποικίλα προβλήματα αποτύπωσης στα αντίστοιχα πόθεν έσχες.
Μάλιστα ο Κώστας Τσιάρας, ως υπουργός Δικαιοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιχείρησε (στα μέσα Νοεμβρίου 2019) να επαναφέρει στον Ποινικό Κώδικα, τη «βλασφημία των θείων», ως ποινικό αδίκημα! Οι έντονες αντιδράσεις και το διεθνές ρεζιλίκι, υποχρέωσαν την (τότε) κυβέρνηση Μητσοτάκη να σταματήσει την επαναφορά της αναχρονιστικής-κωμικής αυτής διάταξης. Και χαρακτηρίζεται κωμική, καθώς η μεγαλύτερη βλασφημία προς τα θεία, που ακούσαμε… τω καιρώ εκείνω, εκφράστηκε από τον δέσποτα (ή μήπως άρχοντα) των Καλαβρύτων και (ιερο)κήρυκα του μίσους Αμβρόσιο, όταν βεβαίωσε τους πιστούς πως ο Θεός έκαψε 100 ανθρώπους στο Μάτι για να τιμωρήσει τον άθεο Αλέξη Τσίπρα!
Και όπως το τερμάτισε ο Μητροπολίτης Λάρισας & Τυρνάβου Ιερώνυμος, όταν τελώντας τρισάγιο για την «ανάπαυση των ψυχών» των 57 νεκρών στα Τέμπη, είπε στους συγγενείς των θυμάτων: «Τον κεκοιμημένο τον τιμάς πολύ με τη σιωπή, δεν τον τιμάς με θορύβους»! [σσ. Τι θεωρεί ο εν λόγω μητροπολίτης ως «θορύβους»; Προφανώς τις απαιτήσεις για δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων, δηλαδή των κοσμικών αφεντικών του!..].
Ωστόσο, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατήργησαν σταδιακά τις διατάξεις περί βλασφημίας, τιμωρώντας μόνο την προσβολή θρησκευτικών λατρειών. Η βλασφημία τιμωρείται σήμερα ιδίως σε χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία πληθυσμού, καθώς και σε χριστιανικές χώρες στην υποσαχάρια Αφρική και στη Λατινική Αμερική, στη Ρωσία, στην Ινδία κλπ. επισύροντας σε ορισμένες εξ αυτών και θανατική ποινή!
Τo 2011 η Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ δημοσίευσε το Γενικό Σχόλιο αρ. 34, που ορίζει το περιεχόμενο της ελευθερίας της έκφρασης και των περιορισμών της, κατά το Διεθνές Σύμφωνο των Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, με έμφαση στους ανεκτούς περιορισμούς στο Διαδίκτυο. Σύμφωνα με την παράγραφο 48 οι παραπάνω διατάξεις για τα θρησκεύματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στον Ποινικό Κώδικα, με εξαίρεση την περίπτωση «εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, που αποτελεί υποκίνηση διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας» (άρθρο 20 παράγρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου).
Στις ΗΠΑ ήδη από το 1952 το Ανώτατο Δικαστήριο είχε κρίνει στην υπόθεση Joseph Burstyn Inc. κατά Wilson, 343 U.S. 495 (1952) ότι ο νόμος περί βλασφημίας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης αποτελούσε αντισυνταγματικό περιορισμό της ελευθερίας του λόγου. Κατά την απόφαση, «δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης στο έθνος μας να καταστείλει πραγματικές ή φανταστικές επιθέσεις κατά ενός θρησκευτικού δόγματος, είτε εμφανίζονται σε δημοσιεύσεις, ομιλίες είτε σε κινηματογραφικές ταινίες». Στην Ευρώπη, αντιθέτως, εξακολουθούν να επιβιώνουν, κυρίως ανεφάρμοστοι, νόμοι περί βλασφημίας. Μόλις το 2018 Μητροπολίτης είχε ασκήσει μήνυση με βάση το άρθρο 198 του Ποινικού Κώδικα για κακόβουλη βλασφημία, ζητώντας να απαγορευθεί η παράσταση του μιούζικαλ «Ιησούς Χριστός Σούπερσταρ». Η διάταξη αυτή καταργήθηκε το 2019, με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ψηφίσθηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ είχε αναγγείλει την επαναφορά της, για να αποσύρει τελικά κατόπιν των αντιδράσεων τη σχετική ρύθμιση.
Πλην όμως, φαίνεται πως οι ακραίοι στις τάξεις της Ιεραρχίας της ελληνικής Εκκλησίας έχουν πάρει το πάνω χέρι. Οτιδήποτε μειώνει την εξουσία τους και τα μαύρα εισοδήματά τους, καταδικάζεται ως αιρετικό και βάναυσα προσβλητικό. Όπως αντέδρασαν και έκαμψαν τον τότε πανίσχυρο Ανδρέα Παπανδρέου που νομιμοποίησε τον πολιτικό γάμο ως υποχρεωτική σύμβαση του ζεύγους προς την πολιτεία, αντιδρούν διαχρονικά, με αφορμή την καύση των νεκρών. Μας ενημέρωσαν λοιπόν, ότι όποιος θέλει να πάει στον παράδεισο και επιλέξει την καύση αντί της ταφής, θα χάσει αυτό το προνόμιο. Πώς το ξέρουν; Έχασαν αυτό το δικαίωμα οι καμένοι νεκροί στο Μάτι και τα θύματα στο εγκληματικό δυστύχημα των Τεμπών ή τους εξασφάλισε βίζα ο Αμβρόσιος, σε επικοινωνία με τον Θεό (του); Όμως δεν πρόκειται για μια αστεία ιστορία. Κάθε άλλο θα λέγαμε, προσθέτοντας ότι το εν λόγω… χριστιανικότατο θέσφατο του εκκλησιαστικού ιερατείου αποτελεί μια εκ μέρους του κατ’ εξοχήν έκφραση «κακόβουλης βλασφημίας» και καθύβρισης όλων εκείνων των ανθρώπων (επίσης τέκνων του θεού τους) που ελευθέρα βουλήσει επιλέγουν την καύση αντί της ταφής.
Η καύση των νεκρών και η παραπλάνηση των ζωντανών
Επιχειρώντας να αποκαλύψουμε – στο περιορισμένο πλαίσιο ενός άρθρου – την πονηρή υποκρισία των αρχόντων της Εκκλησίας σχετικά με την καύση των νεκρών και την παραπλάνηση των ζωντανών, καταθέτουμε τις ακόλουθες σκέψεις:
Ήταν σοκαριστική η ανακοίνωση της Ιεραρχίας της Ελλάδας ότι θα αφορίζει όσους αποφεύγουν μετά θάνατον την ταφή και προτιμούν την καύση! Αφού ο Υιός του Θεού (τους) ετάφη και αναστήθηκε, όσοι θέλουν να αναστηθούν μετά θάνατον πρέπει να ταφούν, λένε. Σε «πόρισμά» της το 1999 η ελληνική Εκκλησία διακήρυξε: «Είναι επιτακτική σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η ανάγκη της διασώσεως του ανθρωπίνου προσώπου. Ο σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο επιβάλλει τον σεβασμό και στο ανθρώπινο σώμα. Ο δε σεβασμός προς το νεκρό σώμα αποδίδεται με την ταφή και όχι με την καύση. Η καύση είναι βίαιη επέμβαση στη φυσιολογική φθορά με οικολογικές μάλιστα συνέπειες»!
Δεν έχει καμία σημασία γι’ αυτούς ότι το σώμα το τρώνε τα σκουλήκια και στο τέλος μένουν μόνο τα κόκαλα. Ούτε ενδιαφέρονται να απαντήσουν τι είδους ανάσταση θα προκύψει από κοκάλινους σκελετούς. Ξέρουν όμως και να ελίσσονται. Όταν είχαμε εκατοντάδες νεκρούς κάθε μέρα από λοιμό, έδιναν άδεια για καύσεις ώστε να προστατευτεί η υγεία των ζωντανών. Τα θύματα δεν έχαναν τη δυνατότητα της ανάστασης, διότι καίγονταν με την άδεια των αξιωματούχων του Χριστιανισμού. Ποιος τους εκχώρησε το δικαίωμα αυτό;
Θα πείτε τι γίνεται με δισεκατομμύρια νεκρούς επί της Γης που τους έκαψαν ή πνίγηκαν χιλιετίες προ Χριστού; Αυτό δεν μας το έχουν διευκρινίσει… (σσ. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους μυριάδες που πνίγηκαν μ.Χ., όπως τα εκατοντάδες θύματα προσφύγων & μεταναστών στο ναυάγιο-έγκλημα της Πύλου τον Ιούνιο 2023). Ίσως είναι καλύτερα να είμαστε πιο λίγοι στον παράδεισο. Στον παράδεισό τους, ο οποίος θα έχει μόνον ανθρώπους που θα διαθέτουν χριστιανική βίζα χορηγούμενη από τους αξιωματούχους της Εκκλησίας.
Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι, θα μπορούσε να πει κανείς, όταν παραβιάζονται μπροστά στα μάτια τους όλες σχεδόν οι αρχές του Χριστιανισμού: Αγάπη, ευσπλαχνία, δικαιοσύνη, τιμιότητα, ευγένεια, ταπεινότητα, σεβασμός, αλτρουισμός, ειρήνη. Αδιάφοροι απέναντι στην ατιμία και τη βία των αρχόντων. Οι φορεσιές τους αρχοντικές!
Συνεργάστηκαν με τους άρχοντες, επιβλήθηκαν μετά τον 8ο αιώνα μ.Χ. με βία και αίμα, ειδικά στον ελλαδικό χώρο από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, που μερικοί έγιναν μάλιστα και άγιοι. Ευλογούσαν και ευλογούν χριστιανικούς στρατούς να νικήσουν τους απέναντι χριστιανικούς στρατούς, που κι αυτοί είναι ευλογημένοι από τους δικούς τους χριστιανούς πρωθιερείς.
Ευλόγησαν εγκλήματα την περίοδο του Μεσαίωνα στα οποία πρωταγωνίστησαν. Όταν η άνθιση των επιστημών αμφισβήτησε τα ιερά κείμενά τους και τις αφελείς ερμηνείες για τη δημιουργία του κόσμου, καταδίωξαν και απείλησαν εκείνους που είπαν ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και πως δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος. Ο Γαλιλαίος πέρασε από την Ιερά Εξέταση και έσωσε τη ζωή του απαρνούμενος τη θεωρία του. Αναγνώρισαν το δίκιο του τριακόσια χρόνια αργότερα!
Για να σώσουν ό,τι σώζεται επέβαλαν το δόγμα «πίστευε και μη ερεύνα». Ενα δόγμα βολικό στους άρχοντες, που απαγορεύει τις απορίες και τις ενοχλητικές ερωτήσεις. Άλλωστε, κανένας κήρυκας από του άμβωνος όταν τελειώνει αυτό που θέλει να πει δεν ρωτάει τους πιστούς αν έχουν απορίες ή αν θέλουν να προσθέσουν κάτι. Από ποιον απαγορεύεται;
Συνεχίζουν να λένε ότι κάθε εξουσία πηγάζει από τον Θεό. Από ποιον Θεό πήγασε η εξουσία του Χίτλερ, του Πινοσέτ, του θρησκευόμενου Φράνκο, των θρησκευόμενων συνταγματαρχών της ελληνικής χούντας που βασάνιζαν ανθρώπους για τις ιδέες τους και τόσων άλλων απάνθρωπων δικτατόρων που συνεργάστηκαν με τους αξιωματούχους των εκκλησιών τους; Οχι, δεν πηγάζει κάθε εξουσία από τον Θεό. Ο Θεός τους πηγάζει από την εξουσία.
Εθνικοποιήθηκαν για τα συμφέροντά τους, συνεργάστηκαν και εξακολουθούν να συνεργάζονται με αυταρχικούς άρχοντες για τα κοινά, στενά τους συμφέροντα, για τη διατήρηση του πλούτου τους και της πολιτικής επιρροής, απαιτώντας από τους (αφελείς) πιστούς υπακοή και πραότητα απέναντι στις αδικίες, υποσχόμενοι πως έτσι θα διασφαλίσουν θέση στον παράδεισο. Μόνο όμως αν ταφούν στο χώμα!
Επιτέλους: Χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας
Το κακό παράγινε εν καιρώ κορονο-πανδημίας με το κράτος εν κράτει των ταλιμπάν της (λεγόμενης) Ορθοδοξίας. Κάνοντας του κεφαλιού τους, με την ψηφοθηρική ανοχή της μητσοτακικής Μαξίμου ΑΕ, οι περισσότεροι ρασοφόροι όλων των βαθμίδων μετατράπηκαν σε ιεροκήρυκες της αντιεμβολιαστικής συνωμοσιολογίας (ακόμη και από άμβωνος!) διατυμπανίζοντας ότι ο επάρατος θανατηφόρος ιός δεν κολλάει στον συνωστισμό εντός των ναών (τους) και κατά την τέλεση των μυστηρίων (τους)/μετάληψη, βάπτιση, γάμος, κηδεία, μνημόσυνο, κ.λπ., κ.λπ.
Ως πότε όμως, το άκρως σημαντικό ζήτημα του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας θα μπαίνει στο περιθώριο (και) από τα κόμματα της Αριστεράς; Γιατί, δυστυχώς, σχεδόν 250 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ακόμη και η συζήτηση γι’ αυτό το θέμα παραμένει ταμπού στον τόπο μας. Η εκκλησιαστική «ιερά» περιουσία παραμένει στο απυρόβλητο, όντας ακόμη απροσδιόριστη και μη οριοθετημένη. Ο ρόλος της Εκκλησίας στην εκπαιδευτική κοινότητα παραμένει εξαιρετικά προβληματικός: από την ομαδική πρωινή προσευχή ως τους συντεταγμένους εκκλησιασμούς και από τα θρησκευτικά σύμβολα στις τάξεις ως την παρωχημένη προσέγγιση του μαθήματος των Θρησκευτικών – όπου έχει ακόμη και σήμερα ομολογιακό χαρακτήρα, αντί να είναι ένα μάθημα φιλοσοφίας και αισθητικής, μέσα στο οποίο θα έχει τη θέση της και η θρησκειολογία. Έτσι, η συνεχής χρονική μετάθεση και εντέλει η απώθηση του θέματος αυτού σε ένα απώτερο νεφελώδες μέλλον το μόνο που επιτυγχάνει είναι να τονίζει την απραξία και τη φοβική θέση του προοδευτικού κόσμου απέναντι σε αυτή τη διαρκή πληγή.
Αν, λοιπόν, δεν (απο)τολμήσει τον περιλάλητο Χωρισμό η Αριστερά τότε ποιος; Εξυπακούεται βέβαια, ότι α) αυτό πρέπει να της το επιτρέπει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν θα τελεί υπό την ομηρία «καμένων» (ΑΝΕΛικού ή και ΚΙΝΑΛικού τύπου) και β) θα πρέπει να γίνει στην αρχή της κυβερνητικής θητείας, ώστε – μέχρι το νορμάλ φινάλε της εκλογικής τετραετίας – να ξεθυμάνει κάπως η αναμενόμενη λυσσαλέα αντίδραση των χριστιανοταλιμπάν (Ιεραρχίας & αφελούς χριστεπώνυμου πληρώματος/όχλου) και – φυσικά – των πάσης αποχρώσεως ενοίκων της δεξιάς πολυκατοικίας, που θα ευλογήσουν τα εκκλησιαστικά (αντιαριστερά) λάβαρα για ψηφοθηρικούς λόγους.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η σύμπασα Αριστερά οφείλει να έχει στο πρόγραμμά της (και μάλιστα σχεδιασμένο) τον Χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στην πραγματική θρησκειολογική διάσταση του περιβόητου «& Θρησκευμάτων» στο Υπουργείο Παιδείας). Από κει και πέρα, εφόσον οι πολιτικοί/κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί το επιτρέπουν, το προχωράει μη δειλιάζοντας μπροστά στο αναμενόμενο πολιτικό κόστος, όπως έπραξε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ειδάλλως, ας κάνει τουλάχιστον… δύο βήματα μπρος, καταργώντας διά νόμου: α) τη μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος (πραγματική κατάργηση όμως, κι όχι ν’ αλλάξει η φόρμουλα μισθοδοσίας π.χ. με το να προβλέπεται/εκταμιεύεται το σχετικό κονδύλι από άλλον κωδικό του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού) και β) τις γελοίες παράτες απόδοσης τιμών (& εξόδων για αγκαζέ αεροπορική/στρατιωτική πτήση, αγήματα, κ.λπ.) αρχηγού κράτους, κατά τη μεταφορά στην Αθήνα του λεγόμενου αγίου φωτός μετά την τελετή αφής εκ του ανεσπέρου… αναπτήρα, που γίνεται στα Ιεροσόλυμα προεξάρχοντος του εκεί ελληνορθόδοξου πατριάρχη. Άλλωστε, η εν λόγω διαδικασία δρομολογήθηκε από το 2001 επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη (με ΥΠΕΞ τον Γιώργο Α. Παπανδρέου). Ε, όπως θεσπίστηκε τότε, ας καταργηθεί επί μιας πραγματικά αριστερής (δια)κυβέρνησης.
ΥΓ: Εν μέσω πανδημίας covid με τη σχεδόν καθημερινή εκατόμβη νεκρών, οι αθεόφοβοι αρχιερείς ενέκριναν αύξηση των εκκλησιαστικών τελών για τις κηδείες κατά 150%! Συγκεκριμένα, οι χρεώσεις των εκκλησιών (χωρίς το κόστος των γραφείων τελετών) για την τέλεση κηδείας αυξήθηκαν από τα 100 ευρώ που ίσχυε στα 250 ευρώ με το μεγαλύτερο μέρος του ποσού να το εισπράττει η Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Σύμφωνα με το προηγούμενο καθεστώς, τα 70 ευρώ προορίζονταν για τους ιερείς που τελούσαν το μυστήριο και τα 30 ευρώ αποδίδονταν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Η αιφνιδιαστική αύξηση των τελών κηδείας από τα 100 στα 250 ευρώ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι ιερείς θα συνεχίσουν να λαμβάνουν 70 ευρώ, εκτοξεύει το κατά μονάδα κέρδος της Αρχιεπισκοπής κατά 180 ευρώ. Να προσθέσουμε επίσης ότι όλα αυτά τα έσοδα είναι ουσιαστικά αφορολόγητα.
Είναι απολύτως κατανοητή λοιπόν η οργή της ελλαδικής Εκκλησίας για τη νομιμοποίηση της καύσης των νεκρών, καθώς πάντα υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τα έσοδα από τις αποκλειστικές τελετές που έχουν επιβληθεί. Και όταν κάποιες κυβερνήσεις επιχειρούν – δειλά έστω – να εκσυγχρονίσουν σε κάποιον βαθμό τις σχέσεις με την Εκκλησία, οι αρχιερείς απειλούν να κινητοποιήσουν τον λαό για να τις ανατρέψουν.
Και όλα αυτά, υποτίθεται, από σεμνούς και ταπεινούς υπηρέτες του Κυρίου (τους), που δέχονται να πληρούν εθελοντικά, υποτίθεται, τα καθήκοντά τους, μόνο όμως ως δημόσιοι υπάλληλοι! Απαιτούν δηλαδή όλα τα μισθολογικά προνόμια του δημόσιου λειτουργού (sic), χωρίς καμία άλλη υποχρέωση και δέσμευση απέναντι στον «εργοδότη» τους!
Δυστυχώς οι χριστιανικές εκκλησίες λειτουργούν χωρίς δημοκρατικούς κανόνες και έλεγχο. Τα αξιώματά τους είναι ισόβια και προστατευμένα. Αν κάποιος παραβαίνει τον λόγο του Κυρίου, δεν έχει καμία σημασία, αρκεί να μη φαίνεται. Η ομερτά δεν είναι μόνο κανόνας της μαφίας. Οι όποιες ποινές είναι αποτέλεσμα ποινικών πράξεων σεξουαλικής εκμετάλλευσης ή οικονομικών σκανδάλων, και αυτά μόνο αν δουν το φως της δημοσιότητας.
Ολη η πορεία του θρησκευτικού ιερατείου είναι ένας μονόδρομος στήριξης κάθε πολιτικής ηγεμονίας από την περίοδο της Τουρκοκρατίας για τα καλά και συμφέροντα. Την περίοδο του φασισμού οι περισσότεροι σιώπησαν για να μην ενοχλήσουν τον Χίτλερ. Αλλωστε δεν κυνηγούσε χριστιανούς. Κυνηγούσε και έκανε σαπούνι τους Εβραίους και τους άθεους κομμουνιστές. Κανένα πρόβλημα, το απέδειξαν και επί χούντας. Το απέδειξαν – πλην φωτεινών εξαιρέσων – αγκαλιάζοντας και τη Χρυσή Αυγή!
Και σήμερα, που οι επιστημονικές γνώσεις καλπάζουν από γενιά σε γενιά, η Δεξιά και η δεξιά του Κυρίου συνεργάζονται για να αφαιρέσουν από την ελληνική Παιδεία κάθε στοιχείο δημιουργικότητας και αναζητήσεων. Στόχος να καθηλώσουν τους νέους στο δόγμα «πίστευε και μη ερεύνα» και να περιμένουν τη δικαίωση στη μετά θάνατον αιώνια ζωή. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές…
Ένας (ακόμη) αδάμαστος δεσπότης: Όταν ο μητροπολίτης Σεραφείμ αγιοποιούσε τον ευεργέτη (του) Μαρινάκη
Άναυδοι είχαν μείνει όσοι ορθολογικοί πολίτες διάβασαν την ανακοίνωση (1/2/2021) του μητροπολίτη Πειραιά Σεραφείμ, με την οποία σχεδόν αγιοποιούσε τον εφοπλιστή μέτοχο της κυβερνητικής εξουσίας και χορηγό αυτής Ευάγγελο Μαρινάκη. Καμιά εντύπωση από έναν σκληρό οπισθοδρομικό δεσπότη, που ουδεμία σχέση έχουν ο λόγος και οι πράξεις του με τα βασικά χριστιανικά διδάγματα και τις αρχές στη ζωή. Πάντα πιστός υπηρέτης των κοσμικών αρχόντων και προστάτης για τη διατήρηση των εξουσιών τους, με αποστολή τον έλεγχο των εξουσιαζόμενων.
Στο εν λόγω κατόρθωμά του, λοιπόν, ο αδάμαστος Σεραφείμ απεφάνθη με λόγο πανηγυρικό για την αθώωση του εφοπλιστή στην υπόθεση με τα στημένα ποδοσφαιρικά ματς και τη συμμορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο! Και απ’ αυτά ξέρουν οι δεσποτάδες. Διαθέτει όμως ο μητροπολίτης Πειραιώς και νομικές γνώσεις, καθώς είχε προβλέψει από το 2014 την αθώωση, μελετώντας τη δικογραφία και κρίνοντας ότι είναι «ἀτεκμηρίωτη, χωρίς οὐσιώδη στοιχειοθέτηση, ἕωλη, ἀβάσιμος καί ἀνεπέρειστη»!
Ο ύμνος στον Βαγγέλη (του), σε καθαρεύουσα και πολυτονικό παρακαλώ, υπήρξε πράγματι μνημειώδης: «Ἡ πλήρης αὐτή δικαίωσις τοῦ εὐπατρίδου καί μεγάλου Εὐεργέτου τῆς πόλεως καί τῆς Μητροπόλεως τοῦ Πειραιῶς κ. Βαγγέλη Μαρινάκη ἀποτελεῖ δικαίωση τῆς ἐξαιρέτου οἰκογενείας του καί τοῦ πλήθους τῶν συνεργατῶν του καί καταδεικνύει τό ἀδιαμφισβήτητο ἦθος του καί τά ἡγετικά του χαρίσματα καί τήν ἀδάμαστη καί ἀκατάβλητη ψυχή του. Ταυτοχρόνως ἀπέδειξε τήν ἀνεπέρειστη καί ἕωλη μικροψυχία τῶν κατά καιρούς συκοφαντῶν του, οἱ ὁποῖοι κινούμενοι στό σκοτάδι τῆς κακότητός τους δέν ἀντέχουν τήν εὐγένεια καί τό φῶς τῆς φιλογένειάς του. Ἀπεδείχθη ὅμως ἔστω καί τώρα ὅτι τό ψέμμα καί ἡ συκοφαντία ἀργά ἤ γρήγορα καταρρέουν». Ούτως εχόντων, ας αναφωνήσουμε άπαντες (πιστοί και μη θρησκευόμενοι): «Χριστός και Παναγία»!!!
* Οι Ζήσης Ι. Καραβάς και Δημήτρης Χρήστου είναι δημοσιογράφοι.