Η εικονική πραγµατικότητα που επιχειρεί να φιλοτεχνήσει η κυβέρνηση της Ν∆ δεν σταµάτησε στιγµή να «ραγίζει» ούτε µέσα στο καλοκαίρι. Τα καµένα σπίτια και δάση, οι δύο χαµένες ζωές από τις πυρκαγιές στην ανατολική Αττική, ο θάνατος ενός 19χρονου παιδιού στο ακατάλληλο λούνα παρκ στη Χαλκιδική και άλλων συνανθρώπων µας στα κακοσυντηρηµένα οδικά δίκτυα στην Κρήτη και αλλού, η αδυναµία χιλιάδων εργαζοµένων να ξεκουραστούν για λίγες µέρες στη χώρα – «θαύµα» του τουρισµού κ.ο.κ. συνέχισαν να υπογραµµίζουν το µεγάλο πολιτικό πρόβληµα της χώρας: από τη µια οι ανάγκες των πολλών, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήµερα όλες οι αντικειµενικές δυνατότητες, και από την άλλη η αιτία που αυτό δεν συµβαίνει, δηλαδή τα κέρδη των λίγων και η πολιτική που τα υπηρετεί.
Επιστρέφοντας στην καθηµερινότητα του Σεπτέµβρη, είναι εδώ ο παγωµένος κάτω από τα επίπεδα του 2009 µέσος µισθός, ο βραχνάς των ενοικίων και της φοιτητικής στέγης, οι πανάκριβες τιµές στο σουπερµάρκετ. Εδώ είναι, για έναν ακόµα µήνα, και το πανάκριβο ρεύµα, γιατί µπορεί ο «πρωτοφανής καύσωνας» του Ιουλίου να τελείωσε, όµως η πολιτική της απελευθέρωσης, της «πράσινης» µετάβασης και τα χρηµατιστήρια ενέργειας, στα οποία ορκίζονται όλα τα κόµµατα του συστήµατος, ζουν και βασιλεύουν.
Για όλα τα παραπάνω λαϊκά προβλήµατα τίποτε ουσιαστικό δεν περιλαµβάνει το «καλάθι» του πρωθυπουργού στη ∆ΕΘ. Αντίθετα, η γενική πολιτική γραµµή της κυβέρνησης, η γραµµή όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ, στη βάση των κατευθύνσεών της, είναι ακριβώς αυτή που τα οξύνει. Τα µατωµένα πλεονάσµατα, τα αντιλαϊκά προαπαιτούµενα του Ταµείου Ανάκαµψης, η στροφή της ΕΕ στην πολεµική οικονοµία ενόψει του ενδεχοµένου µιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και oι συνθήκες της γενικευµένης πολεµικής κλιµάκωσης είναι ο οδικός χάρτης της επίθεσης που θα συνεχίσουν να εξαπολύουν στις ζωές µας. Αυτά είναι, ταυτόχρονα, που καταδικάζονται µαζικά από τους λαούς της ΕΕ, όπου στήνονται κάλπες το τελευταίο διάστηµα, παρόλο που σήµερα αυτή την καταδίκη την καπηλεύονται κυρίως δηµαγωγικές αντιδραστικές δυνάµεις.
Με τη λαϊκή δυσαρέσκεια να αυξάνεται συνεχώς, το σύστηµα στην Ελλάδα δεν κρύβει την ανησυχία του για την έλλειψη ενός «εναλλακτικού πόλου διακυβέρνησης» που θα µπορέσει να την απορροφήσει, αφού τα κόµµατα της σοσιαλδηµοκρατίας βρίσκονται σε παρατεταµένη περιδίνηση. Αυτή την ανησυχία του συστήµατος ο λαός δεν πρέπει να την κάνει δική του. Τίποτε θετικό δεν έχει να περιµένει από τους αποκρουστικούς βυζαντινισµούς και τις καρεκλοµαχίες στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε η αιτία του προβλήµατος αυτών των κοµµάτων δεν είναι κυρίως τα πρόσωπα. Είναι η απόλυτη ταύτισή τους στους βασικούς πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής, που δεν τους επιτρέπει να διαφοροποιηθούν και να χειραγωγήσουν τον εργατικό-λαϊκό κόσµο όπως παλιότερα.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι εξαιτίας της κατάστασης στη σοσιαλδηµοκρατία «ο Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο». Πόσο µάλλον που αυτά τα κόµµατα ποτέ δεν αποτέλεσαν πραγµατικούς αντιπάλους της πολιτικής της κυβέρνησης. Αντίπαλός της είναι οι αγώνες που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη ενάντια στους πλειστηριασµούς, ενάντια στις συγχωνεύσεις τµηµάτων στα σχολεία, οι κινητοποιήσεις των κατοίκων της Θεσσαλίας που χάλασαν τις κυβερνητικές φιέστες. Αυτοί και άλλοι αγώνες, όπως των απολυµένων της ΛΑΡΚΟ, συνενώνονται στο µεγάλο συλλαλητήριο των συνδικάτων στη ∆ΕΘ το Σάββατο.
Οι γραµµές αυτών των αγώνων είναι που πρέπει τώρα να πυκνώσουν. Να ενισχυθεί το ρεύµα αµφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και συµπόρευσης µε το ΚΚΕ, που έχει αποτυπωθεί και στις διαδοχικές εκλογικές αναµετρήσεις που προηγήθηκαν. Στην πάλη για την οριστική ανατροπή κάθε αδικίας και εκµετάλλευσης για την πραγµατική εξουσία του λαού βρίσκεται η πραγµατική ελπίδα. Εκεί µπορούν να ξεπεραστούν πικρίες και απογοητεύσεις, να µπουν σοβαρά εµπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, να έρθουν κατακτήσεις. Το πρόγραµµα, η δράση, η εντιµότητα και η συνέπεια του ΚΚΕ αποτελούν εγγύηση γι’ αυτό.
Ο Γιάννης Δελής είναι βουλευτής του ΚΚΕ.
