Ως γνωστόν μετά τις μεγάλες πλημμύρες δεν υπάρχει απευθείας σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδας. Έτσι, πληρώσαμε εισιτήριο με τη Hellenic Train, γνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί να αλλάξουμε στο Λιανοκλάδι από λεωφορείο σε τρένο που θα μας πάει μέχρι την Αθήνα.
Αυτό που δεν γνωρίζαμε όμως, ήταν η ταλαιπωρία που θα περνούσαμε προσπαθώντας να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αβεβαιότητα για το αν τελικά θα ταξιδέψουμε, χαλασμένα φώτα, ζώνες ασφαλείας που δεν λειτουργούν, οδηγός να μιλάει στο κινητό χωρίς να υπάρχει συνοδηγός να βοηθήσει, χαλασμένοι πίνακες, ασανσέρ, ρολόγια και κυλιόμενες στους σταθμούς των τρένων. Και φυσικά 7 ολοστρόγγυλες ώρες ταξιδιού για να πάει κανείς από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Δηλαδή περισσότερες από ότι θα έκανε κανείς αν ταξίδευε 30 χρόνια πριν.
Η πρώτη έκπληξη που μας περίμενε ήταν ότι 10’ πριν ξεκινήσει το λεωφορείο, μας ανακοινώθηκε πως μπορεί να μην χωράμε.
Δηλαδή παρότι η εφαρμογή πληροφορούσε λανθασμένα πως υπάρχουν άφθονες θέσεις για το ταξίδι, αυτές οι θέσεις δεν αφορούσαν ολόκληρη τη διαδρομή αλλά μονάχα το μικρό μέρος της, Λιανοκλάδι-Αθήνα. Και αυτό παρότι αναγράφεται καθαρά ότι αφορούν το Θεσσαλονίκη-Αθήνα εν τω συνόλω.
Δηλαδή στο λεωφορείο όποιος προλάβει μπαίνει. Τελικά υπήρξε ευτυχώς μία θέση διαθέσιμη και δεν χρειάστηκε να αναβάλουμε το ταξίδι μας για την επόμενη μέρα. Διότι παρόλο που πήγαμε να ταξιδέψουμε μεσημέρι, δεν υπάρχει άλλο δρομολόγιο μετά από αυτά. Γενικότερα υπάρχουν ελάχιστα δρομολόγια την ημέρα με το τελευταίο να φεύγει στις 16:00.
Επομένως αν κάποιος θέλει να μεταβεί από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μιας χώρας στην πρώτη και δεν έχει σχολάσει, για παράδειγμα, από την δουλειά του, αρκετά πριν τις 16:00, είναι αποκλεισμένος από το να φτάσει με τρένο στην Αθήνα.
Στη συνέχεια, μπαίνοντας στο λεωφορείο η εικόνα που βλέπει κανείς είναι εικόνα εγκατάλειψης ακόμα και στα πιο απλά. Οι (έτσι κι αλλιώς ανεπαρκείς) ζώνες ασφαλείας που ασφαλίζουν μόνο την μέση, είχαν χαλάσει, σε δύο διαφορετικές θέσεις που προσπαθήσαμε.
Ο οδηγός είχε για ώρα το κινητό στο χέρι, ενώ ταυτόχρονα το λεωφορείο ήταν εν κινήσει. Προς υπεράσπισή του προσπαθούσε ο άνθρωπος να συνεννοηθεί για ζητήματα του λεωφορείου, όπως καύσιμα κτλ, αλλά η Hellenic Train δεν είχε στείλει έναν συνοδηγό να βοηθάει για τις αναγκαίες, αυτές ενέργειες.
Ως μία ειρωνεία της τύχης, το λεωφορείο που δε λειτουργούσαν οι ζώνες και με οδηγό που ταυτόχρονα οδηγούσε και κοιτούσε το κινητό, ήταν γεμάτο με εικόνες της Παναγίας και θρησκευτικά σύμβολα. Λες και αν γίνει το κακό, από τις ανθρώπινες παραλείψεις θα μας σώσει η θεϊκή παρέμβαση. Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά 10+ θρησκευτικά σύμβολα να μας φυλάνε απ’τις συνέπειες της εγκληματικής εγκατάλειψης.
Όταν νύχτωσε δοκιμάσαμε να ανοίξουμε δύο διαφορετικά φώτα, αλλά είχαν πρόβλημα και τα δύο. Στο ένα από αυτά είχε φύγει το κουμπί και το άλλο άναβε και έσβηνε.
Στη συνέχεια το λεωφορείο βγήκε από την Εθνική και για πολύ ώρα κινούταν σε δρόμους διπλής κατεύθυνσης προκειμένου να κάνει στάση στη Λάρισα. Με ότι σημαίνει αυτό για τον χρόνο που χάνεται και για τις προδιαγραφές ασφαλείας, καθότι προφανώς ένας δρόμος με τρεις λωρίδες προς μία ενιαία κατεύθυνση είναι ασφαλέστερος από έναν δρόμο που έρχονται από απέναντι άλλα αυτοκίνητα με μεγάλη ταχύτητα.
Μάλιστα, στη Λάρισα υπήρξε και καθυστέρηση στην στάση καθώς κράτησε ανακοινωμένα μισή ώρα, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να περιμένουν κυρίως όρθιοι, αφού ο σταθμός δεν έχει τις αναγκαίες θέσεις εκεί από όπου θα ερχόταν το λεωφορείο να μας παραλάβει.
Μετά από αυτήν την στάση το λεωφορείο έφτασε στο Λιανοκλάδι όπου κατεβήκαμε για να πάρουμε το τρένο προς την Αθήνα. Όμως οι υποδομές και αυτού τους σταθμού έδειχναν ότι υπάρχει ελλιπής συντήρηση ακόμα και στα πιο απλά πράματα. Οι κυλιόμενες σκάλες της ανόδου χαλασμένες, οι φωτεινοί πίνακες με βλάβες και τα ρολόγια σταματημένα το καθένα σε διαφορετική ώρα λες και ήθελαν να μας δείξουν τον παραλογισμό που βιώνουμε. 
Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα τρένο που ήταν σχεδόν άδειο και φτάσαμε στην Αθήνα, όπου και εκεί το πρώτο που βλέπει κανένας κατεβαίνοντας, είναι χαλασμένα ασανσέρ και κλιμακοστάσια που δεν λειτουργούν.
Μάλιστα το ασανσέρ στέκει σε εκείνο το σημείο τόσο καιρό χαλασμένο χωρίς να το επιδιορθώσει κανείς που ακόμα και η ειδοποίηση που είχε μπει πρόχειρα χειρόγραφα με μαρκαδόρο σε χαρτί Α4 έχει ξεθωριάσει.
Μεταφέρουμε αυτές τις (συσσωρευμένες) λεπτομέρειες εγκατάλειψης για να αναδειχθούν όχι τα μεμονωμένα προβλήματα, αυτά καθ’ αυτά. Η ζώνη είναι πολύ σημαντικό ζήτημα, αλλά το φως δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Απλά βλέποντας όλη αυτήν την κατάσταση σε συστήματα που είναι εμφανή στον κάθε επιβάτη και θα μπορούσαν να φτιαχτούν μέσα σε μερικές ώρες, αναρωτιέται κανείς σε τι κατάσταση μπορεί να βρίσκονται άλλα σημαντικότερα μέτρα ασφαλείας του οχήματος.
Αυτή είναι σήμερα, λίγο πριν μπούμε στα 2024, η εικόνα του ελληνικού Σιδηροδρόμου, με ευθύνες και της Hellenic Train και του ΟΣΕ. Αλλά κυρίως με ευθύνες της κυβέρνησης που θα έπρεπε να έχει αλλάξει στοιχειωδώς αυτήν την άθλια κατάσταση. Εννιά μήνες μετά τα Τέμπη, αυτό που συμβαίνει θυμίζει ακόμα περισσότερο μια ιδιωτικοποιημένη ιλαροτραγωδία.
