Η τήρηση της ευνομίας και το καθολικό πλαίσιο ισονομίας ανέκαθεν υπήρξαν οι θεμέλιοι λίθοι των αστικών δημοκρατιών, σε ότι είχε να κάνει με την εμπέδωση της κοινωνικής ευρυθμίας. Κάτι τέτοιο τον τελευταίο καιρό στην χώρα μοιάζει να έχει διασαλευθεί ανεπανόρθωτα, δεδομένων των εξελίξεων σε πλείστες περιπτώσεις της δημόσιας ζωής.
Και αυτό γιατί η διακομιδή μας σε δημόσιο νοσοκομείο δεν είναι πια αυτονόητο πως θα μας προσφέρει τις απαραίτητες πρώτες βοήθειες. Αν αυτό μας κοστίσει την ζωή; Στην χειρότερη των περιπτώσεων το «μάρμαρο θα το πληρώσει» κάποιος που έφταιγε από λίγο έως καθόλου, μέχρι τουλάχιστον η υπόθεση να ξεχαστεί. Αποκλειστήκαμε από τα χιόνια; Θα αποζημιωθούμε. Καήκαμε; Το ίδιο. Ο αποκλειστικά όμως υπεύθυνος παραμένει στην θέση του για να «βασανίσει» και τον επόμενο. Φαύλος κύκλος μιας μίζερης επικοινωνιακής διαχείρισης της πραγματικότητας.
Συμπέρασμα; Οι νόμοι στην Ελλάδα είναι για να καταπατώνται και να ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Να εργαλειοποιούνται εξυπηρετώντας συμφέροντα και εφήμερες σκοπιμότητες. Και μάλιστα σε μια χώρα που οι ειδικοί αναφέρουν πως αν μη τι άλλο υπάρχει πολυνομία. Άρα προκύπτει σαφώς πως δεν πάσχουμε από νομικό πλαίσιο. Υστερούμε σοβαρά όμως, στην εφαρμογή του. Νόμος χωρίς «παραθυράκια» τι να τον κάνεις; Και από κοντά τα ΜΜΕ με τις «τηλεδίκες» να απονέμουν την «δικαιοσύνη του καναπέ».
Κι η αλήθεια είναι πως αυτό το αίσθημα ατιμωρησίας που υπάρχει διάχυτο στο κοινωνικό σώμα, προέρχεται και από μια έμφυτη τάση των Ελλήνων: «Η νομοθεσία πρέπει να είναι αυστηρή. Αλλά για τους άλλους. Όχι για εμάς.» Πολλοί ψάχνουμε στην καθημερινότητα περισσότερο «χώρο για τον εαυτό μας», αλλά γινόμαστε σκληρά επικριτικοί στην έλλειψη κοινωνικού σεβασμού από τον απέναντί μας. Αυτό μάλλον φαίνεται πως έχει επηρεάσει πνευματικά και τους μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης. Ειδικά όταν αυτοί εκδίδουν αποφάσεις που εναντιώνονται συντριπτικά στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αποφάσεις που «αναζωπυρώνουν» το μίσος, την κακία και την υστερία.
Δυστυχώς σε όλα τα παραπάνω, μεγάλο ρόλο στην εμπέδωση κλίματος δικαιοσύνης μιας κοινωνίας ,παίζει ρόλο και η συμβατότητα των κρατούντων με την τήρηση της ευνομίας. Τουλάχιστον στο» φαίνεσθαι». Η εξουσία αποτελεί εκείνο τον θεσμό που όλων τα μάτια πέφτουν επάνω της, στο κατά πόσον τηρεί αυτά που νομοθετεί. Η αντίληψη όμως, πως αυτή χειραγωγεί την Δικαιοσύνη, ώστε προσφιλή της πρόσωπα να «πέσουν στα μαλακά» είναι ολέθρια και επιζήμια, αν όχι προκλητική. Θα ευχόταν κανείς να μην ισχύει, αλλά ποιος μπορεί να πέσει την κοινή γνώμη περί του αντιθέτου;
Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν δυο καταδικασμένοι για το ίδιο έγκλημα και ο ένας να κυκλοφορεί ελεύθερος; Πως γίνεται να καίγεσαι κάθε χρόνο την ίδια εποχή από τις πυρκαγιές και κανείς να μην σου δίνει πειστικές απαντήσεις; Πως γίνεται να αποκλείεσαι από τα χιόνια και οι υπεύθυνοι να προσπαθούν να σε εξευμενίσουν με γενναιόδωρα χρηματικά ποσά; Πώς γίνεται να χάνεις τον άνθρωπο σου, καθώς το νοσοκομείο δεν εφημέρευε; Την στιγμή που όλοι από την πανδημία και έπειτα συζητούν και επισημαίνουν τα προβλήματα της δημόσιας υγείας;
Αν ο φοιτητής κάνει κατάληψη και αυτό ενοχλεί, ας ψάξουμε τα αίτια της συμπεριφοράς του στους ίδιους του τους διδάσκοντες . Αν ο μαθητής δεν τηρεί τους σχολικούς κανόνες, ας ψάξουμε στον καθηγητή του το πρότυπο συμπεριφοράς που αναπαράγει ο έφηβος. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να στροβιλιζόμαστε σε ένα αέναο «μοιρολόι του πληκτρολογίου» αντικρίζοντας θύματα που μιλούν, αλλά κανείς δεν τα ακούει. Και κυρίως κανείς δεν τα πιστεύει.
Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
