Τρεις μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία η Ε.Ε. ακόμη δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει στις «καταιγιστικές» κυρώσεις εναντίον του ρωσικού πετρελαίου και αερίου που ευαγγελιζόταν, παρότι το Κίεβο πιέζει ιδιαίτερα σκληρά. Στον αντίποδα, η Βουδαπέστη εδώ και εβδομάδες απειλεί με βέτο, μπλοκάροντας επί της ουσίας την όποια απόφαση, αφήνοντας διπλωμάτες και πολιτικές ηγεσίες να μαντεύουν για τις διαθέσεις της κυβέρνησης Ορμπάν.
Η Ουγγαρία θέλει οικονομικές «εγγυήσεις» από την Ε.Ε. και ανέφερε ότι χρειάζεται 750 εκατομμύρια ευρώ για αναβαθμίσεις στα διυλιστήρια και στους αγωγούς, ενώ απαιτεί εξαίρεση από την όποια απόφαση για πέντε χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί πως οποιαδήποτε απόφαση της Ε.Ε. για την εξωτερική πολιτική απαιτεί ομοφωνία. Ως εκ τούτου, είναι ιδιαίτερα ενισχυμένο το «χέρι» του Ορμπάν, ο οποίος νιώθει μετά τον θρίαμβο του στις πρόσφατες εκλογές πως έχει το πολιτικό κεφάλαιο να φτάσει στα άκρα την σύγκρουση με τις Βρυξέλλες.
Παράλληλα, η Βουδαπέστη επιχειρηματολογεί κατά των κυρώσεων, λέγοντας πως η οικονομία της είναι πλήρως εξαρτώμενη από τη ρωσική ενέργεια αφού δεν υπάρχουν εναλλακτικές πηγές, μιας και είναι μια περίκλειστη χώρα. Κατά συνέπεια η όποια διακοπή των ενεργειακών προμηθειών θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική κρίση.
Βέβαια, το Κίεβο το οποίο δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τη Βουδαπέστη απειλεί πως θα κλείσει της στρόφιγγα του αγωγού Druzhba που τροφοδοτεί την Ουγγαρία και διέρχεται μέσω Ουκρανίας. Ειδικότερα, ένας αξιωματούχους του Κιέβου ανέφερε στο Politico πως «κάτι μπορεί να συμβεί» στον αγωγό.
Οι Ουκρανοί θεωρώντας πως η Ουγγαρία καταλαβαίνει μόνο τη γλώσσα της ισχύος και των απειλών, εμπλέκονται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι εντός της Ε.Ε., της οποίας οι διπλωμάτες αναζητούν εναγωνίως έναν αμοιβαία αποδεκτό συμβιβασμό με τους Ούγγρους ομολόγους τους.
Σε γενικές γραμμές το κλίμα στην Ε.Ε. έχει αλλάξει απ’ ότι πριν από τρεις εβδομάδες, όταν οι Βρυξέλλες διέρρεαν πως ο Ορμπάν θα αποδεχθεί μια εξαίρεση δύο ετών, ειδάλλως θα «άνοιγαν οι πόρτες του φρενοκομείου». Τώρα όμως με τον πόλεμο να μαίνεται ασταμάτητα και τις πολιτικές πιέσεις να γίνονται εντονότερες, ολοένα και περισσότεροι ηγέτες φαίνονται έτοιμοι να αποδεχθούν τις απαιτήσεις της Ουγγαρίας.
