Είναι κάποιοι άνθρωποι πέρα από κόμματα, πέρα από μικροσυμφέροντα, πέρα από τα πεπατημένα, κάποιοι άνθρωποι που μας τίμησαν με το πνεύμα και τη σοφία τους, κάποιοι άνθρωποι με επιβλητικό παράστημα και εξίσου επιβλητική ψυχή.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς τους ανθρώπους, που ήξερε να γεμίζει τη δική μας ψυχή όχι μόνο με τα γραπτά του, αλλά και με την «ταπεινότητα» που χαρακτηρίζει τους σπουδαίους αυτού του κόσμου.
Με γνώμονα αυτήν την «ταπεινότητα», δεν αρνήθηκε, πριν από 34 χρόνια, να γράψει δυο λόγια για το νόημα του Πολυτεχνείου και να τα «δανείσει» σε μια σχολική γιορτή, σ΄ ένα σχολείο της αγαπημένης του Θεσσαλονίκης, επειδή του το ζήτησε, με τεράστια αμηχανία, μια μαθήτρια.
10 αράδες όλες κι όλες, που αποτύπωναν την πρόβλεψή του για το πώς θα διαχειριστεί η Ιστορία το Πολυτεχνείο, αλλά και για το πώς το «ένιωθε» η Ελλάδα της εποχής τη δική της ιστορία, με το πρίσμα της τότε Αλλαγής.
«Νομίζω πως το Πολυτεχνείο τείνει πια να πάρει έναν ιστορικό χαρακτήρα, τύπου «εθνικής εορτής». Σε λίγο θα γιορτάζεται επίσημα όπως η 25η Μαρτίου ή η 28η Οκτωβρίου με σχολικές παρελάσεις και μ’ έναν καθηγητή σε κάθε γυμνάσιο να εκφωνεί τον πανηγυρικό της ημέρας.
Θα γίνονται ακόμα απόπειρες για κομματικές εκδηλώσεις, πορείες κλπ. αλλά όσο πάει και θα συγκινεί λιγότερο κόσμο.
Αυτό δεν είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο. Είναι αναπόφευκτο. Όταν μάλιστα σήμερα δεν έχουμε μία κυβέρνηση της δεξιάς αλλά μια δημοκρατική κυβέρνηση που επαγγέλλεται την αλλαγή (και που ήδη σε θέματα ιστορικής αποκατάστασης έχει αρχίσει να κάνει θετικά βήματα, όπως η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, η κατάργηση των γιορτών του μίσους κλπ.) – σήμερα λοιπόν τα συγκεκριμένα μηνύματα του Πολυτεχνείου δε βρίσκονται πια στην ημερήσια διάταξη. Το ιστορικό όμως Γεγονός πρέπει να μείνει σα σύμβολο στη μνήμη των νεωτέρων και νομίζω πως αυτό το μήνυμα δε θα σβήσει.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ»
Το μήνυμα διαβάστηκε στη σχολική γιορτή μας, στη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης, σε μια αλληγορία για το Πολυτεχνείο με βάση την ιστορία του «Γλάρου Ιωνάθαν», με μουσικές, και λόγια, και απορίες και θολές αναμνήσεις από τα γεγονότα, γιατί για τα παιδιά τα ιστορικά γεγονότα είναι απλώς εικόνες στον άδειο ακόμα σκληρό δίσκο της μνήμης τους.
34 χρόνια μετά, ο σκληρός δίσκος έχει γεμίσει με αμέτρητα γεγονότα, μα το κιτρινισμένο χαρτί, με τα λόγια του μεγάλου ποιητή παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Γιατί, όπως έγραψε κι ο ίδιος, ακόμη κι αν το Πολυτεχνείο έγινε επίσημη γιορτή, ακόμη κι αν καθηγητές εκφωνούν πανηγυρικούς, ακόμη κι αν συνεχίζονται οι κομματικές εκδηλώσεις, το Γεγονός πρέπει να μείνει σα σύμβολο στη μνήμη των νεωτέρων.
