Το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να επανιδρυθεί, καθώς η αποχώρηση ενός μεγάλου μέρους των μεσαίων στελεχών του κόμματος δημιουργεί ένα σημαντικό κενό που πρέπει να καλυφτεί και η κάλυψη δεν μπορεί να είναι απλά οργανωτική.
Πρέπει δηλαδή να βρεθούν νέα πρόσωπα που δεν θα καλύψουν απλώς τη θέση όσων αποχωρούν αλλά θα δώσουν και ένα νέο στίγμα, ουσιαστικά αντιπολιτευτικό, σύγχρονο, και συμμετοχικό που θα κινητοποιήσει τα δεκάδες χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τώρα δεν συμμετείχαν ή συμμετείχαν… θεωρητικά και θα προσελκύσει και κόσμο από αυτόν που με μεγάλη καθυστέρηση αντιλαμβάνεται πού οδηγούμαστε από τη γαλάζια φαμίλια.
Αυτή η σύνθετη και πολυεπίπεδη διαδικασία μόνο εύκολη δεν θα είναι για την Κουμουνδούρου καθώς για την ώρα το «επικοινωνιακό» πιέζει ασφυκτικά το πολιτικό.
Επιπρόσθετα, η ηγετική ομάδα δεν δείχνει ακόμα να αντιλαμβάνεται –στην έκταση τουλάχιστον που θα έπρεπε- ότι οι αποχωρήσεις τροποποιούν τις συνθήκες εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ και οι καινούργιες συνθήκες απαιτούν ένα νέο εσωκομματικό modus vivendi και γρήγορα.
Αυτά τα σημαντικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες συνθήκες θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των πρώην στελεχών του που αποχώρησαν –αλλά δεν είναι! Γιατί η ανάγκη ενοποίησης σωρείας διαφορετικών «εγώ» και σύνθεσης πολύ αντιτιθέμενων απόψεων είναι ακόμα πιο πιεστική για τα πρώην στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Γιατί τι κοινό μπορεί να έχουν για παράδειγμα αποχωρήσαντες νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν πρόβλημα «την αποδοχή του αφηγήματος Μητσοτάκη» από την ηγεσία το ΣΥΡΙΖΑ με τον Γιώργο Σταθάκη λχ που βάλλει κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του επειδή «καθηλώθηκε στην αντιπολιτευτική τακτικής της αποκαθήλωσης του ‘προσώπου του Μητσοτάκη’»;
Το ίδιο αδύνατη φαίνεται η συνύπαρξη απόψεων που επικρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για «αόριστο προοδευτισμό» με ολότελα αφηρημένες απόψεις σαν κι αυτή του Αλέξη Χαρίτση που δηλώνει ότι «Πρέπει να υπάρχει μία σοβαρή πολιτική συγκρότηση, ένα σχέδιο μαζί με την κοινωνία» χωρίς να καταθέτει ούτε ένα σημείο αυτού σχεδίου.
Και βέβαια αγγίζει τα όρια της αστειότητας να συμπορεύεται έστω και στα λόγια κάποιος σαν τον Γ. Σταθάκη που ενοχλείται γιατί αποσιωπήθηκαν και «ενίοτε επικρίθηκαν τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» με στελέχη της νεολαίας που δηλώνουν επικρίνοντας τον… Κασσελάκη αλλά όχι τον Σταθάκη, τον Χαρίτση και τους άλλους τότε υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι «το κόμμα μας την περίοδο 2015-19 έχασε τα κινηματικά και τα αγωνιστικά αντανακλαστικά του, αλλά και την επί της ουσίας εμπλοκή και γείωση μέσα στην κοινωνία».
Πιάσε το αυγό και κούρευτο δηλαδή! Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν πλήξουμε αλλά το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι να μην πλήττουμε εμείς αλλά να πληγεί ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του. Και με τέτοιες καταστάσεις δεν πλήττεται.