Ως πολίτες έχουμε μια μεγάλη δύναμη, τη δύναμη της ψήφου που επιβραβεύει ή αποδοκιμάζει, και γι’ αυτό προεκλογικά όλοι θυμούνται τον λαό και αρχίζουν τα ταξίματα και τα χτυπήματα στην πλάτη. Την τελευταία δεκαετία η κοινωνία έχει βιώσει οικονομική και κοινωνική επισφάλεια, έχει κουραστεί, έχει απογοητευτεί και στην κάλπη έδωσε απαντήσεις ανατρεπτικές.
Αναφέρομαι στις εκλογές του 2015, όταν αγανακτισμένη από τη θηλιά των μνημονίων και την πολιτική διαχείριση των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τούς γύρισε την πλάτη και τους κατέταξε εκεί που αποφάσισε, δίνοντας ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί την κατάσταση στην οποία οι πρώτοι έφεραν τη χώρα. Η κοινωνία στις δεύτερες εκλογές του 2015 εμπιστεύτηκε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ αφότου είχε υπογράψει μνημόνιο, του ξαναέδωσε ευκαιρία και πραγματικά μας έβγαλε από τα μνημόνια και κατέθεσε σειρά νομοθετημάτων υπέρ των ασθενέστερων, αφήνοντας γεμάτα τα ταμεία για να ορθοποδήσει η χώρα.
Ισως θα μπορούσε να έχει κάνει περισσότερα, αλλά οι πολίτες εξάντλησαν την αυστηρότητα και την ανυπομονησία στον ΣΥΡΙΖΑ ξεχνώντας ότι κυβέρνησε με μνημόνια και το 2019 έδωσαν την ευκαιρία σε αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα να μας ξανακυβερνήσουν. Εδωσαν όμως στον ΣΥΡΙΖΑ ένα ισχυρό 32%· μεγάλη δύναμη που αν τη διαχειριζόταν καλύτερα, σήμερα θα είχε άλλον αέρα.
Από την αρχή της διακυβέρνησης της ΝΔ φάνηκαν καθαρά η αυταρχικότητα, η αλαζονεία, η βία, το «αποφασίζουμε και διατάζουμε», το τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων και καταλήγουμε στην εκτροπή της δημοκρατίας, τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και τη δυσβάστακτη ακρίβεια.
Ζούμε σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία παρακολουθεί υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, δημοσιογράφους και για όλα αυτά παρακολουθούμε την προσφιλή τακτική των ΜΜΕ και των κυβερνόντων να φανεί ότι όλοι ίδιοι είναι, ότι όλες οι κυβερνήσεις παρακολουθούν, ότι όλες παρεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη. Με αυτό τον τρόπο και με το λέγε λέγε όλο και κάτι μένει στον πολίτη που παλεύει να βγάλει τον μήνα από την πρωτοφανή ακρίβεια σε όλα τα προϊόντα και από την άλλη μας υποτιμούν με τα «καλάθια του νοικοκυριού» και το κάθε είδους επίδομα που ειρωνεύονταν ως αντιπολίτευση.
Με αυτή την κάκιστη κυβέρνηση, τη χειρότερη της μεταπολίτευσης, που θα είχε πέσει από τον πρώτο χρόνο αν δεν είχε την προκλητική στήριξη των με γα λ ο συμφερόντων και της πλειονότητας των ΜΜΕ, θα περιμέναμε φθορά και κατάρρευση. Αντίθετα, οι δημοσκοπήσεις μάς λένε πόσο αναντικατάστατος είναι ο πρωθυπουργός και πόσο εμπιστεύονται οι πολίτες την κυβέρνηση παρά τη δυσαρέσκεια στα επιμέρους ερωτήματα.
Αναρωτιέμαι όμως: άλλαξε ο κόσμος ή έχασε την ελπίδα; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η άλλη πρόταση απέναντι στην καθεστωτική ΝΔ, δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει επαρκώς την αμφιβολία και την επιφυλακτικότητα του κόσμου. Tι γίνεται με τα χιλιάδες μέλη που εγγράφηκαν κατά την εκλογή προέδρου; Ενσωματώθηκαν; Δραστηριοποιούνται; Μήπως η αντιπολιτευτική τακτική και η επικοινωνία χρειάζονται επαναπροσδιορισμό;
Επιπλέον, δεν μπορεί όλη την αντιπολιτευτική προσπάθεια να την κάνουν ο πρόεδρος και κάποια συγκεκριμένα και στοχοποιημένα ΜΜΕ. Χρειάζεται συλλογική και στοχευμένη δουλειά απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα που μάχεται για τις καρέκλες και την εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων με μια αναιμική δήθεν θεσμική τακτική, κρατώντας θολή στάση που δεν ξεκαθαρίζει τι θα κάνει μετά τις εκλογές, παρόλο που θέλει τον ρόλο του ρυθμιστή.
Ελπίζω ότι η κοινωνία που σήμερα σιωπά και υπομένει θα δώσει την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει με κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρωπιά, γιατί δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την τρομοκρατία, τα ψέματα και την εκτροπή από την καθεστωτική ΝΔ.
*Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
