Eναν ακόμη νέο τραγουδοποιό, τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο, μας συστήνει η σπουδαία ερμηνεύτρια.

Η «Είσοδος κινδύνου» των Δήμητρας Γαλάνη – Σεραφείμ Γιαννακόπουλου ξεκινάει δυνατά με το «Ελα κοντά», ακουστική μπαλάντα που καταλήγει σ’ ένα ρυθμικό δοξαστικό κομμάτι, υμνώντας τη δύναμη της συγχώρεσης. Οχι με τη χριστιανική λογική, εξού και θεωρώ ότι ο «Δον Κιχώτης» που ακολουθεί, επίσης μια ακουστική – ρυθμική μπαλάντα, υπενθυμίζει στον ακροατή την αξία της ύπαρξης: «Γιατί έτσι είν’ η ζωή, σηκώνεσαι και πέφτεις/ μαθαίνεις να ρισκάρεις, ρισκάρεις για να μάθεις».

Στο ομότιτλο κομμάτι, την «Είσοδο κινδύνου», οι στίχοι του Νίκου Βεργέτη μεταφέρουν την ελπίδα για καλύτερη διαβίωση: «Η γη ουρλιάζει/ το τέλος εποχής/ το φως γραπώνω στο σκοτάδι». Το αποδίδει ο Γιαννακόπουλος σε μια σύνθεση που γεφυρώνει τον παλιό με τον σύγχρονο ηλεκτρικό ήχο. Το «Μόνο για μια στιγμή» αποτελεί και μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Ενα δικό μας «Boulevard of broken dreams» με την ερμηνεία της Γαλάνη να παραπέμπει στη Μαριάν Φέιθφουλ (δίχως τη χαρακτηριστική βραχνάδα της Μαριάν). Ο πιανίστας Σπύρος Μάνεσης δίνει στην έναρξη την απαιτούμενη τζαζ χροιά προτού το κομμάτι απογειωθεί ως ροκ μπαλάντα.

Στο «Ενα λεπτό» έχουμε ένα καθαρόαιμο ποπ τραγούδι με στίχους που μιλάνε για τη χαμένη ευκαιρία στη ζωή όλων των ανθρώπων: «Τίποτα πιο απλό/ ένα λεπτό να είχαμε οι δυο μας». Στο «Βάλε φωτιά» οι τόνοι ξαναπέφτουν και η Γαλάνη εκφέρει την πιο ήρεμη παραίνεση για τις προσωπικές μικρές επαναστάσεις του καθενός. Κι εδώ συντελείται το πέρασμα από την μπαλάντα στον ηλεκτρικό ρυθμό.

Η «Θηλιά» με τους στίχους των Σ. Γιαννακόπουλου – Ταφ Λάθος δικαιωματικά παίρνει όλο το ραδιοφωνικό airplay: Ροκ ήχος –για να μην πω χαρντ ροκ– και η φωνή της Γαλάνη εκτινάσσεται στο ρεφρέν λίγο προτού κάνει την «εμφάνισή» του ο ράπερ Ταφ Λάθος στην απόδοση των δικών του στίχων. Στο «Mantra» με τους στίχους χαϊκού των Σ. Γιαννακόπουλου – Παυλίνας Βουλγαράκη έχουμε ένα ιντερμέδιο σαν οι συντελεστές να ήθελαν το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Κι έτσι ακριβώς ολοκληρώνεται ο δίσκος με τα εξόδια «Τζιτζίκια», ένα σαφώς οικολογικό τραγούδι: «Το δάσος μας φωνάζει/ η γη τώρα αλλάζει/ ο ήλιος ξαγρυπνά».

Εν κατακλείδι, η Δήμητρα Γαλάνη συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε καθ’ όλη την πορεία της: προτείνει νέους καλλιτέχνες – εν προκειμένω τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο. Κι αν η δουλειά αυτή δεν κομίζει καμία πρωτοπορία, όπως είχε συμβεί με το «Μετά» (2001) με τον Κ. Βήτα, προτείνει όμορφα ελληνικά τραγούδια καλλιτεχνικών αξιώσεων. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο.