Το λένε συνήθως μπαρουτοκαπνισμένοι δικηγόροι: όσο σέρνεται χρονικά η διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης, όσο η δικογραφία «σκονίζεται» τόσο το καλύτερο για τους κατηγορούμενους πελάτες τους.
Το ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας ότι την περασμένη Τρίτη το υπουργείο Δικαιοσύνης της Μάλτας εδέησε, λίγες μέρες πρoτού εκπνεύσει η 20άμηνη προθεσμία, να απαγγείλει κατηγορίες εναντίον τριών σεσημασμένων μικροκακοποιών, υπόπτων για φυσική αυτουργία στη δολοφονία της Δάφνης Καρουάνα Γκαλίσια. Της γενναίας ρεπόρτερ που ξεψύχησε στο παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητό της στις 16 Οκτωβρίου 2017, έχοντας ήδη αποκαλύψει δεκάδες σκάνδαλα διαφθοράς που ακουμπούν αστυνομικούς, τραπεζικούς, πολιτικούς, ιδιοκτήτες καζίνο, ξένους και ντόπιους επενδυτές, συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος και διεθνείς μηχανισμούς για ξέπλυμα χρήματος.
Επρεπε να παρέμβει το Συμβούλιο της Ευρώπης για να αναγκαστεί η διστακτική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Τζόζεφ Μουσκάτ να διατάξει έρευνα με θέμα αν οι αρχές ολιγώρησαν και δεν προστάτευσαν την Γκαλίσια παρόλο που δεχόταν απειλές για τη ζωή της.
Η οικογένεια Μουσκάτ ήταν στο επίκεντρο πολλών ρεπορτάζ της δημοσιογράφου, η οποία κατήγγειλε ότι ο κεντροαριστερός πρωθυπουργός «περιστοιχίζεται από απατεώνες, καλλιεργεί κουλτούρα ατιμωρησίας και έχει μετατρέψει τη Μάλτα σε μαφιόζικο νησί». Υπάρχουν δύο ειδών αντιδράσεις απέναντι σε αυτά τα δυσοίωνα.
Η μία είναι συμβολική: η απόδοση τιμής στη μνήμη μιας λιονταρόψυχης ρεπόρτερ. Η άλλη είναι πρακτική: η συνέχεια του έργου της.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση 45 ερευνητές από 18 κορυφαία μέσα ενημέρωσης (ανάμεσά τους οι εφημερίδες «The Guardian», «New York Times», «Le Monde» και «Times of Malta») δημοσίευσαν στις 17 Απριλίου 2018 το «Daphne project», μια συλλογική προσπάθεια για να συμπληρωθεί το «ενοχλητικό» για τους ισχυρούς έργο της Δάφνης.
