Η δική μας πατρίδα δεν είναι φοβική. Είναι ανοιχτή. Αγκαλιάζει. Ανέχεται. Βοηθά. Συνδράμει. Κοιτάζει ανθρώπους. Δεν κοιτά χρώμα, θρησκεία, φύλο. Όπου βρίσκει αδύναμους, κατατρεγμένους, είναι δίπλα τους
Ψώνιζα απ’ τον συγκεκριμένο φούρνο εδώ και πέντε χρόνια. Σιγά – σιγά γνωρίστηκα με τις δύο πωλήτριες του φούρνου, αρχίσαμε να μιλάμε και να μαθαίνει ο ένας για τον άλλον, μικρά-μικρά πραγματάκια απ’ τις ζωές μας. Για τα παιδιά μας, τα σχολειά τους, τις σπουδές τους, την αγωνία τους να βρουν δουλειά. Πάψαμε να είμαστε ο πωλητής κι ο πελάτης και γίναμε οι καθημερινοί «φίλοι».
Κάποια στιγμή εδώ και περίπου έναν χρόνο κοντά στην είσοδο του φούρνου, σ’ ένα κοντάρι που υπήρχε, τοποθετήθηκε μιά μεγάλη Ελληνική σημαία. Επειδή ήταν κοντά η 25η Μαρτίου, θεώρησα ότι αυτός ήταν ο λόγος για την παρουσία της σημαίας. Η 25η Μαρτίου πέρασε, όμως η σημαία παρέμενε.
Πάντοτε, αλλά ειδικά τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, μιά σημαία, εκτός από σύμβολο της πατρίδας μας, για κάποιους σηματοδοτεί και πολλά άλλα αρνητικά.
Διαβάστε τη συνέχεια στο koutipandoras.gr
