Η παράσταση «Οι Γειτονιές του Κόσμου» αποτελεί την καλύτερη απόδειξη πως για να δημιουργήσεις καλό θέατρο δεν χρειάζονται πολλά φτιασίδια ή σκηνικά που να θαμπώνουν το μάτι. Αρκεί ένα εξαιρετικό κείμενο, όπως αυτό του Γιάννη Ρίτσου, τέσσερις ηθοποιοί διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε κατάθεση ψυχής, και ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει να δημιουργεί τις απαραίτητες συνδέσεις, να προσθέτει τις κατάλληλες πινελιές, να εισχωρεί βαθιά μέσα στο κείμενο ενώνοντας τα κομμάτια μιας εποχής που θα είναι για πάντα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη για τις δυσκολίες, τα εμπόδια, αλλά και για την αυτοθυσία και τον αγώνα του ελληνικού λαού να αποκτήσει την ελευθερία του.
Η παράσταση είναι ένα ταξίδι στην ιστορία, μια καταβύθιση στο παρελθόν, όμως δεν είναι μόνο αυτό. «Οι Γειτονιές του Κόσμου» είναι πολλά περισσότερα. Πρώτα απ’ όλα, είναι οι γειτονιές μας, οι τόποι που μας διαμορφώνουν και μας καθορίζουν. Είναι οι αναμνήσεις μας, όλα όσα μας ενώνουν και μας κινητοποιούν να ξυπνήσουμε το πρωί και να σηκωθούμε από το κρεβάτι: Από την ανάσα και τις αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων, των συντρόφων και φίλων μας, μέχρι τα όνειρα που πλάθουμε καθημερινά για το μέλλον – το δικό μας και του κόσμου. Είναι η ανάγκη μας να παλέψουμε για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, να διεκδικήσουμε όσα μας αξίζουν, να οραματιστούμε ή να στρατευτούμε πίσω από μια ιδέα, να φανταστούμε τον εαυτό μας μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο που κοιτάει πέρα από τον μικρόκοσμό του. Είναι τα λάθη και τα στραβοπατήματά μας, οι απογοητεύσεις και οι διαψεύσεις μας, που αντί να μας πτοήσουν και να μας κάνουν να τα παρατήσουμε, τελικά μας δυναμώνουν, μας κάνουν σοφότερους και μας δίνουν νέα κίνητρα για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Είναι οι δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας όταν δεν τα καταφέρνουμε, αλλά και τα εύσημα που του δίνουμε όταν ξεπερνάμε τα όριά μας ή καταφέρνουμε να υπερβούμε παλαιωμένα στερεότυπα και προκαταλήψεις. Είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση, όλα αυτά δηλαδή που ανυψώνουν τον άνθρωπο, τέσσερις τόσο απλές λέξεις και έννοιες, οι οποίες όμως είναι τόσο δύσκολο να αποτελέσουν τον μπούσουλα και τον οδηγό στην καθημερινότητά μας.
Σε αυτόν τον κόσμο μάς μεταφέρουν οι γλαφυρές ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών –της Ξένιας Αλεξίου, του Λάζαρου Βαρτάνη, του Στέφανου Παπατρέχα και του Δημήτρη Χατζημιχαηλίδη–, καθώς και οι γεμάτες παλμό και ζωντάνια κινήσεις τους, που συγκινούν και συνεπαίρνουν τους θεατές. Σε συνδυασμό με τη διεισδυτική ματιά της σκηνοθέτριας Νάντιας Δαλκυριάδου, δημιουργείται μια καλοδουλεμένη παράσταση, που όχι μόνο αναδεικνύει όψεις και εκφάνσεις της δεκαετίας 1941-1951, οι οποίες πολλές φορές γίνεται προσπάθεια να αποσιωπηθούν ή να διαστρεβλωθούν, αλλά πραγματοποιεί και τις απαραίτητες συνάψεις με το παρόν και το μέλλον. Προβληματίζει τους θεατές για τις διαχρονικές αιτίες των προβλημάτων και των δεινών τους, ενώ μας καλεί να στοχαστούμε πάνω σε διαχρονικές έννοιες όπως η δικαιοσύνη και η ελευθερία, και στους τρόπους με του οποίους θα κάνουμε ένα μεγαλύτερο βήμα προς το μέρος τους.
