Η Διεθνής Αμνηστία με κείμενό της στηλιτεύει την απόφαση του ελληνικού κράτους να ασκήσει έφεση, κατά της απόφασης που δικαίωσε τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο, προστατεύοντας έτσι τα ΜΑΤ που του προκάλεσαν πολύ σοβαρές σωματικές βλάβες.
Συγκεκριμένα, 9 ολόκληρα χρόνια μετά στις 25 Μαΐου ο Μανώλης Κυπραίος, ο ρεπόρτερ που στις 15 Ιουνίου του 2011 έχασε την ακοή του κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας μετά από βόμβα κρότου λάμψης που εκτόξευσαν άνδρες των ΜΑΤ, όταν και του επιτέθηκαν μέσα σε μία στοά, δικαιώθηκε από το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών που καταδίκασε τους δράστες.
Τέσσερις μήνες μετά το ελληνικό Δημόσιο, χωρίς ίχνος ντροπής, άσκησε έφεση κατά της απόφασης που καταδίκασε τα ΜΑΤ για την επίθεση εναντίον του ρεπόρτερ.
Το κείμενο της Διεθνούς Αμνηστίας:
«Η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει τη σοβαρή της ανησυχία για την είδηση ότι το Ελληνικό Δημόσιο άσκησε έφεση κατά της απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Αθηνών της 15ης Μαΐου 2020, η οποία απέδωσε ευθύνη στην αστυνομία για τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου και του απένειμε αποζημίωση.
Ο Μανώλης Κυπραίος υπέστη πλήρη απώλεια ακοής αφού ένας αστυνομικός του πέταξε χειροβομβίδα κρότου λάμψης στις 15 Ιουνίου 2011 και εξακολουθεί να υποφέρει από συνεχιζόμενα σοβαρά προβλήματα υγείας ως αποτέλεσμα του τραυματισμού του. Κατά τη στιγμή του συμβάντος, ο Μανώλης Κυπραίος βρισκόταν στην Αθήνα καλύπτοντας δημοσιογραφικά τις διαδηλώσεις ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Η διαδικασία για την απόκτηση δικαιοσύνης ήταν μακρά για τον Μανώλη Κυπραίο, καθώς η πρωτοβάθμια απόφαση εκδόθηκε εννέα χρόνια μετά το συμβάν.
Η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι η πρόσφατη προσφυγή εμποδίζει την πρόσβαση του Μανώλη Κυπρέου σε αποτελεσματική επανόρθωση και επιθυμεί να υπενθυμίσει στις ελληνικές αρχές ότι, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, τα θύματα κακομεταχείρισης και άλλων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν το δικαίωμα σε επανορθώσεις, όπως αποκατάσταση, οικονομική αποζημίωση, αποκατάσταση φήμης, δίκαιη ικανοποίηση και εγγυήσεις μη επανάληψης. Τα θύματα πρέπει να αντιμετωπίζονται πάντα με σεβασμό. Η αποκατάσταση πρέπει να είναι προσιτή σε όλα τα θύματα χωρίς διάκριση και να λαμβάνει υπόψη όσο το δυνατόν περισσότερο τις ανάγκες και τις επιθυμίες των θυμάτων».