Δημοσιολόγοι, αναλυτές, μπουρδολόγοι θα πάρουν το παλιό ύφος στο νέο σκηνικό και θα ορκιστούν ότι όσα λένε είναι αληθινά.
Την ώρα που ανακοινώθηκε ότι ο ΔΟΛ περνώντας στα χέρια του Μαρινάκη μετατράπηκε σε ΔΟΜ στο γηραιό συγκρότημα ακούγεται ότι άνοιγαν σαμπάνιες, αν και το χαβιάρι απουσίαζε για ευνόητους λόγους. Στο Φάληρο ο Σκάι ταυτόχρονα έκλαιγε για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τον οποίο ο πατέρας Αλαφούζος κατηγορούσε ότι του έπαιρνε εκβιαστικά χρήματα, και γλεντούσε για τη νίκη του Μαρινάκη, τον οποίο ως πρόσφατα ο υιός Αλαφούζος αποκαλούσε με επίθετα που έκαναν να κοκκινίζουν ως και οι «πράσινοι» χούλιγκαν του Παναθηναϊκού.
Η ΝΔ από την πλευρά της δεν έβγαλε ανακοίνωση για τη νέα διαπλοκή, όπως έκανε για τον Σαββίδη στην πιθανότητα και μόνο να γίνει αφεντικό του ΔΟΛ.
Μην αναζητάτε λογικές εξηγήσεις στον παραλογισμό που γίνεται εικόνα στα κανάλια χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για την παλιά εικόνα. Σημασία έχει η εικόνα να διαμορφώνει τον θεατή και τον ψηφοφόρο και όχι να είναι καλή εικόνα.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση βγαίνει από ένα μαρτύριο. Δεν πρέπει πια να απολογηθεί για όποιον μιντιάρχη, φιλόδοξο μιντιάρχη ή επιχειρηματία χρεώνεται στις κυβερνητικές συμπάθειες και βρίσκεται ξανά απέναντι σε ένα μονοσήμαντα οριοθετημένο τοπίο που έχει τα παλιά, γνωστά χαρακτηριστικά: συμφέροντα, λυκοφιλίες, επιδίωξη κέρδους και πολιτική ισχύ. Το παραμύθι τελείωσε και ο δράκος δεν ήταν άλλος από το κατεστημένο.
Δεν έχει καμιά σημασία με ποιον θα συμμαχήσει ο Μαρινάκης ή ο Σαββίδης, απλώς γιατί έχουν δικαίωμα να συμμαχήσουν και με τον διάβολο. Δεν είναι αναγκασμένοι να έχουν ως προτεραιότητα ούτε την εξυγίανση των ΜΜΕ ούτε της κοινωνίας. Θα το κάνουν μόνο αν αναγκαστούν. Και θα αναγκαστούν όταν πρώτα απ’ όλα δημιουργηθούν οι θεσμικοί κανόνες που εγγυώνται όχι στους μιντιάρχες αλλά στο κοινό τους ότι δεν είναι καταναλωτές που διαμορφώνονται κατά το γούστο των πρώτων ούτε απλώς ψηφοφόροι που στοιχίζονται με την επιλογή τους.
Στα κόμματα υπάρχει μια βολική αυταπάτη που στρεβλώνει τη σχέση τους με την ενημέρωση και κατ’ επέκταση με την αλήθεια. Θεωρούν ότι η κατάληψη των ΜΜΕ λύνει το πρόβλημά τους με την κοινωνία, διαιωνίζει τα προνόμια εξουσίας και εξασφαλίζει το μέλλον. Αν σε αυτή την αντίληψη οι δημοσιογράφοι δεν αντιπαραθέσουν τη δική τους «εξουσία της κριτικής», τότε η προπαγάνδα διασταυρώνεται με την αγιαστούρα και γεννιούνται τα τέρατα της διαπλοκής.
Η Ελλάδα, αφού ταλαιπωρήθηκε από αυτά τα τέρατα, έγινε η ίδια τέρας. Τέρας έγινε και η δημοσιογραφία, μονόφθαλμη, με μικρό εγκέφαλο και πολλά χέρια έτοιμα να στραφούν στην κατάλληλη κατεύθυνση για την απολαβή από τις υπηρεσίες τους.
Νέες συμμαχίες δημιουργούνται στο ίδιο άρρωστο τοπίο, με τους από κάτω να στοιχίζονται με ευελιξία στην κατεύθυνση των συμφερόντων των από πάνω. Δημοσιογράφοι που υπηρέτησαν τους από κει είναι έτοιμοι να πάνε με τους από δω για να διαιωνίσουν τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των νέων αφεντικών. Δημοσιολόγοι, αναλυτές, μπουρδολόγοι θα πάρουν το παλιό ύφος στο νέο σκηνικό και θα ορκιστούν ότι όσα λένε είναι αληθινά. Το πιστεύουν κιόλας γιατί διαφορετικά θα ήταν απλοί ψεύτες, ενώ είναι μετρ της σκοπιμότητας. Ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα, έχοντας τους ίδιους μέσα και πρωταγωνιστές.
Αυτός ο αέναος κύκλος της αναπαραγωγής δημοσιολογούντων τεράτων δεν ανακόπτεται αν η κυβέρνηση βρει τους δικούς της συμμάχους ανάμεσα στα τέρατα, αλλά αν δείξει πόσο επιζήμιος είναι. Αν θυμίσει ποιοι είναι, τι έκαναν, πόσο έβλαψαν. Αν καταδείξει την υποκρισία τους και την τιμή που αντικαθιστά την τιμή τους.
Πιστεύω ότι το συμφέρον της κυβέρνησης και της κοινωνίας περνά μέσα από τη ριζική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για τα μέσα ενημέρωσης, τις θεσμικές τομές απέναντι στις οποίες όποιος αντιδράσει θα αποδεικνύει τον συντηρητικό και ύποπτο ρόλο του. Δεν εξασφαλίζεται με τακτικισμούς στο πεδίο των άγονων πειραματισμών αυτοεγκλωβισμού.
Αν η κυβέρνηση θέλει να γίνει «παίκτης», ας γίνει στο γήπεδο που δεν μπορούν οι άλλοι. Οι εργαζόμενοι στον ηλεκτρονικό Τύπο πρέπει να αποκτήσουν δικαιώματα. Η ίδια η δημοσιογραφία πρέπει να έχει το δικαίωμα της ανεξαρτησίας της. Η ελευθερία της γνώμης, η διαφήμιση των εντύπων δεν μπορεί να είναι στην κρίση και τη διάθεση των καναλαρχών μέσω ενός συντηρητικού νομικού πλαισίου. Πρέπει οι δημοσιογράφοι να μη σέρνονται με χειροπέδες στα αυτόφωρα. Οι εφημερίδες να μην είναι χαρτιά που τυλίγουν προσφορές ούτε νούμερα ψευτοκυκλοφορίας που εξασφαλίζουν διαφήμιση. Πρέπει αυτοί που μοιράζουν διαφήμιση να ελέγχονται και να μην εξαγοράζουν ΜΜΕ. Τα κανάλια που χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες να πληρώνουν και φυσικά να λειτουργούν με κανόνες.
Σε άλλη περίπτωση αυτά θα έπρεπε να είναι αιτήματα του κλάδου και θέσεις των κομμάτων. Δεν μπορούν να είναι, όμως, γιατί ο κλάδος βυζαίνει και τρέφεται από το τέρας. Ας πάρει πρωτοβουλίες η κυβέρνηση. Ο άλλος τρόπος είναι οι συμμαχίες με τους Θέμους που έχουμε σήμερα ως πρώτο θέμα. Αν δεν σε φοβίζει το τέρας, όμως, αναρωτήσου μήπως το τέρας είσαι εσύ. Δεν διαπλέκονται μόνο τα συμφέροντα, διαπλέκονται και οι αυταπάτες.
