Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη απάντησε σήμερα στην επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρολιάκος με αφορμή το δημοσίευμα του Documento για τη δράση της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας ΟΔΕΜΣΤ στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αποφεύγοντας να απαντήσει επί της ουσίας
Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε καμία αγωνία περιμένοντας την απάντηση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη στην επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρολιάκος με βάση το ρεπορτάζ που δημοσίευσε το Docville την Κυριακή 11 Οκτωβρίου. Γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι η κ. Μενδώνη δεν θα απαντούσε επί της ουσίας και θα επέρριπτε την ευθύνη στον καιρό της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Δίχως καμία σύνδεση με την πραγματικότητα η υπουργός παρουσίασε μια ειδυλλιακή εικόνα για την πραγματικότητα, η οποία φυσικά είναι δημιούργημα της υπουργίας της.
Είπε λοιπόν η Λίνα Μενδώνη ότι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης άνοιξε επί των ημερών της και πως, τέλος πάντων, όλοι έμειναν ικανοποιημένοι και έδιναν συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει στα «θυρανοίξια». Όσον αφορά τη λειτουργία της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας ΟΔΕΜΣΤ, η οποία όχι μόνο διαχειρίζεται τη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος αλλά πλέον και την επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού, ανέφερε πως είναι ψευδές ότι διέκοψε τη λειτουργία της, γεγονός που αποδεικνύεται από την αντικατάσταση του παραιτηθέντος μέλους της ΟΔΕΜΣΤ Μάριου Κωστάκη με τον Δημήτριο Μπουμπουρή το 2018.
Ρεπορτάζ: Εθνικό μουσείο σύγχρονης αδιαφάνειας (ΕΜΣΤ-ΟΔΕΜΣΤ)
Αν μη τι άλλο η υπουργός αποδεικνύει τη δεινότητά της στη σύνταξη «εκθέσεων ιδεών» με μια δυνατή αίσθηση γραφειοκρατικού πνεύματος.
Όμως αμέλησε να αναφερθεί στην… πραγματική πραγματικότητα η οποία απέχει παρασάγγες από την πολιτική πραγματικότητα.
Και ποια είναι η… πραγματική πραγματικότητα;
Είναι ότι ο μεταβατικός διευθυντής Δημήτρης Αντωνακάκης και η αναπληρώτρια διευθύντρια Συραγώ Τσιάρα, επιλογές της πρώην υπουργού Πολιτισμού Μυρσίνης Ζορμπά, συνέδραμαν τα μάλα προκειμένου το ΕΜΣΤ να ανοίξει τον Φεβρουάριο του 2020.
Είναι ότι η ίδια ως υπουργός βρήκε έτοιμη την έκθεση της μόνιμης συλλογής.
Είναι ότι εδώ και ενάμιση χρόνο δεν έχει ορίσει διευθυντή στο ΕΜΣΤ. Σε αυτή την περίπτωση οι φήμες οργιάζουν, όμως δεν θα επεκταθούμε καθώς γνωρίζουμε τη δυσανεξία της υπουργού στις φήμες. Θα επανέλθουμε όταν οι διασπείροντες τους υπαινιγμούς δικαιωθούν και τότε η υπουργός θα κληθεί να απαντήσει εκ νέου.
Είναι ότι η ΟΔΕΜΣΤ δεν διέκοψε τη λειτουργία της αλλά το 2018 το ΔΣ του ΕΜΣΤ αποφάσισε ότι δεν υφίσταται λόγος λειτουργίας της ΟΔΕΜΣΤ καθώς το μουσείο μπορούσε πλέον να διαχειριστεί τα χρήματα της δωρεάς. Συστήθηκε τότε ειδική επιτροπή παρακολούθησης η οποία απαρτίζεται από μέλη του διοικητικού συμβουλίου και του ιδρύματος. Αυτό ονομάζεται αδρανοποίηση και όχι διακοπή λειτουργίας. Ποιοι λόγοι λοιπόν επέβαλαν την επανεργοποίησή της, μάλιστα με επιπλέον αρμοδιότητα τη διαχείριση των επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟΑ κατόπιν τροποποίησης του καταστατικού της στις 3 Φεβρουαρίου 2020 λίγες ημέρες προτού εγκριθεί από το ΥΠΠΟΑ δέσμευση πίστωσης ύψους 100.000 ευρώ;
Είναι πως η ΟΔΕΜΣΤ προχωρά νομότυπα (καθώς το φαίνεσθαι είναι η αγωνία της υπουργού) σε απευθείας αναθέσεις χωρίς να καταφεύγει στη «χρονοβόρα» διαδικασία των διαγωνισμών. Με ποιον τρόπο διασφαλίζεται η επιλογή της πιο συμφέρουσας πρότασης για το μουσείο; Στα δημόσια μουσεία δεν προβλέπεται ότι οι θέσεις φύλαξης πρέπει να καλύπτονται από αρχαιοφύλακες και όχι από σεκιούριτι; Σε όσους δε απευθύνθηκε το Documento επικαλέστηκαν το παράδειγμα της φύλαξης. Αν το μουσείο προκήρυσσε διαγωνισμό, ο χώρος θα έμενε αφύλαχτος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλήθεια με ποιον τρόπο υπουργεία προκηρύττουν διαγωνισμούς για τη φύλαξή τους χωρίς να μένουν ούτε μία ημέρα αφύλακτοι οι χώροι τους;
Είναι όσα ανέδειξε σε σημερινό της ποστ η σελίδα Culture Through Politics στο Facebook: «Το ΕΜΣΤ εξακολουθεί να λειτουργεί χωρίς το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό, χωρίς ηλεκτρονικό εισιτήριο, χωρίς τον έτοιμο κατάλογο που έθαψε, χωρίς αναψυκτήριο».
Αυτά προς το παρόν. Είναι βέβαιο ότι η περίπτωση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης θα συνεχίσει να μας απασχολεί όσο τουλάχιστον το υπουργείο επιμένει σε μια διαδικασία η οποία αν μη τι άλλο θαμπώνει τη διαφάνεια.
