Η δημιουργική ασάφεια επέστρεψε δυναμικά στη ζωή μας.
Από τους Ευρωπαίους τεχνοκράτες έως την κυβέρνηση Μητσοτάκη με την απόχρωση του γκρι βάφονται οι αποφάσεις που παίρνονται για τους πολίτες χωρίς τους πολίτες. Ποιος γνωρίζει για παράδειγμα τι είναι αυτό το τριπλό δίχτυ ασφαλείας που αποφάσισαν στο Eurogroup για να αντιμετωπίσουμε τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας;
Πόσους θα συγκρατήσει για να μην περάσουν το κατώφλι της απόλυτης φτώχειας και πόσοι από εμάς θα περάσουν μέσα από αυτό; Στην ημεδαπή ο Κυριάκος Μητσοτάκης σπάει το ένα στεγανό μετά το άλλο.
Γνωρίζει κανείς για παράδειγμα πού θα πάνε αυτά τα υποτίθεται 24 δισ. ευρώ που θα ξοδέψει το κράτος για την οικονομία; Ποιοι επιχειρηματίες θα ενταχθούν στο «business support»; Πόσοι εργαζόμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες πήραν ή θα πάρουν το επίδομα των 800 ευρώ;
Πόσοι μακροχρόνια άνεργοι θα λάβουν το έτερο επίδομα των 400 ευρώ; Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα διότι η κυβέρνηση επιλέγει συνειδητά να τα περιβάλλει με μια δημιουργική ασάφεια. Ο εμπνευστής της στην ημεδαπή και πλέον μόνιμος κάτοικος Αίγινας έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος. Εκείνο τον δύσκολο Φεβρουάριο του 2015 είχε παραδεχτεί: «Οχι μόνο εμείς, αλλά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν ασάφειες ώστε να περάσουν τη συμφωνία από τα κοινοβούλιά τους». Ο δικός μας Γιάνης πρέπει να νιώθει περήφανος για τον μαθητή του Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι και οι δύο οι καλύτεροι μαθητές του Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος συνήθιζε να λέει ότι η αφαίρεση των σημείων αιχμής, ώστε όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές να μπορούν να προσδώσουν τη δική τους ερμηνεία, είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τη δουλειά σου.
Αδικο είχε;
