«Και όμως έχει τελικά περάσει – και περνάει ακόμα – οικονομική κρίση, προσφυγική κρίση, μετανάστευση, παγκόσμια πανδημία, ακόμα και πόλεμο σε κάποιες χώρες», λέει η Δανάη Λιοδάκη.
Το «Hyperspace ή αλλιώς..» είναι ένα έργο που μιλάει για τους νέους – ομήλικους με τα μέλη της ομάδας b.p.m. Λίγο μετά τα είκοσι, λίγο πριν τα τριάντα. Είναι η ματιά τους, οι ελπίδες, οι αμφιβολίες, οι μεταπτώσεις σε ένα περιβάλλον που διαρκώς πάλλεται και καταρρέει στο χαοτικό τοπίο της ελληνικής κρίσης. Είναι οι φόβοι που συναντούν στο δρόμο που έχουν πάρει για να τους αποφύγουν. Η Δανάη Λιοδάκη – υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης – μιλάει στο Documento για τη νέα γενιά και τη μετανάστευση, τα κοινωνικά δίκτυα και τις σύγχρονες αβεβαιότητες, αλλά και την έλλειψη στήριξης από την πολιτεία.
«Hyperspace ή αλλιώς…». Ένα σύγχρονο θεατρικό έργο από την ομάδα b.p.m. Με ποια ζητήτηματα μας φέρνει αντιμέτωπους;
Τα ζητήματα του έργου κινούνται νομίζω σε τρία επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο βλέπουμε δύο ιστορίες αγάπης, που μπλέκονται μεταξύ τους και μάλλον εξελίσσονται όπως όλες οι ιστορίες αγάπης. Στο δεύτερο επίπεδο μέσα από αυτές τις ιστορίες αναδύονται κοινωνικά ζητήματα όπως η μετανάστευση των νέων στις χώρες του Βορρά, η οικονομική κρίση στη χώρα μας, η τεχνολογία και το πώς έχει επηρεάσει την ζωή μας. Στο τρίτο επίπεδο, το έργο είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, μια ιστορία για τέσσερις νέους ανθρώπους που προσπαθούν να νιώσουν ότι πατάνε στα πόδια τους.
Ένα έργο για τους νέους της εποχής μας που αναζητούν την ταυτότητά τους. Ποιες είναι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις για τη νέα γενιά σε έναν κόσμο γεμάτο ασυνέχειες, οικονομική αβεβαιότητα και επισφάλεια/ κατακερματισμό;
Η δική μου γενιά ενώ κατηγορούνταν ότι ζει άνετα και προστατευμένα έχει τελικά περάσει – και περνάει ακόμα – οικονομική κρίση, προσφυγική κρίση, μετανάστευση, παγκόσμια πανδημία, ακόμα και πόλεμο σε κάποιες χώρες. Δεν είμαστε μια γενιά που δεν έχει δυσκολίες και προκλήσεις. Εμείς στο δικό μας έργο κυρίως καταπιανόμαστε με την μετανάστευση και την οικονομική κρίση, σαν δύο επιλογές που βρίσκονται απέναντι η μια στην άλλη. Να μείνω και να μην μπορώ να ζήσω με αξιοπρέπεια ή να φύγω και να χάσω μια καθημερινότητα που έχω συνηθίσει και αγαπώ. Αυτό είναι το δίλημμα των ηρώων μας.
Τι σας ενέπνευσε για τη συγγραφή του έργου; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα ζητήματα της μετανάστευσης των νέων, του διαδικτύου, της αναζήτησης (ή όχι) σταθερών αφηγέσεων;
Το έργο ξεκίνησα να το γράφω όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε μια γερμανική πόλη και πέρασα λίγο χρόνο μακριά από την Αθήνα, τους φίλους και την οικογένειά μου. Και πιο πριν φυσικά πολλοί φίλοι μου είχαν ήδη φυγεί, ή το συζητούσαν έντονα, επομένως το θέμα με απασχολούσε. Αλλά εκεί το βίωσα πιο προσωπικά. Το διαδίκτυο μπαίνει στην ιστορία μας περισσότερο για να τονίσει ότι οι ήρωες δεν έχουν έναν σταθερό τόπο. Η αίσθηση του να είμαι κάπου και κάπου αλλού ταυτόχρονα, είτε μέσα από την επιθυμία μου, είτε μέσα από την τεχνολογία, είναι κάτι που με απασχολεί πολύ.
Όπως σημειώνει ο Ηρακλής Λογοθέτης στον πρόλογο του θεατρικού έργου (εκδόσεις Κάπα), ότι ” το πρόσκαιρο έχει τη δική του ρήτρα οριστικότητας”. Με ποιον τρόπο νοηματοδοτείτε αυτή τη φράση;
Αυτή είναι μια φράση που συμπυκνώνει πολύ καθοριστικά τα ζητήματα των ηρώων του έργου. Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση ότι όλα θα περάσουν, θα φτιάξουν και αναμένουμε το αύριο που πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερο. Το είδαμε πολύ έντονα και στην πανδημία αυτό. Όλη μας η καθημερινότητα έγινε ένα πεδίο αναμονής μέχρι να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Έτσι και οι ήρωες, θεωρούν ότι η κατάστασή τους είναι πρόσκαιρη και ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να φτιάξουν τη ζωή τους. Αλλά δυστυχώς δεν καταλαβαίνουμε – και εμείς και οι ήρωες – ότι υπάρχει κάτι οριστικό ακόμα και στο πρόσκαιρο, ή αυτό που νομίζουμε ως πρόσκαιρο. Η ζωή μας είναι τώρα, αυτό που μας συμβαίνει τώρα. Αν δεν μας αρέσει πρέπει να το αλλάξουμε και όχι να περιμένουμε να φτιάξει με έναν μαγικό τρόπο. Έτσι την καταλαβαίνω εγώ αυτή την – υπέροχη – φράση του Ηρακλή, ως μια παρακίνηση για δράση.
Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι σημαντικότερες δυσκολίες και προκλήσεις για τις νέες θεατρικές ομάδες και τους νέους/ες συγγραφείς;
Η βασική δυσκολία είναι ότι δουλεύουμε σχεδόν αμισθί και χωρίς καθόλου χρήματα – ή με ελάχιστοα χρήματα – για την παραγωγή μας. Χωρίς υποστήριξη από την πολιτεία δεν μπορεί να υπάρξει το ελεύθερο θέατρο. Ακόμα και γεμάτο να είναι το θέατρο, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Δεν ξέρω καμία χώρα στην οποία επαγγελματίες καλλιτέχνες του θεάτρου να δουλεύουν χωρίς κρατικές επιχορηγήσεις. Σε εμάς δίνονται ελάχιστες και πολύ συχνά στους ίδιους ανθρώπους. Πρέπει κάποιος να δουλεύει πέντε, δέκα χρόνια δωρεάν για να φτάσει να πάρει κάποια επιχορήγηση, και αν την πάρει, και πάλι δεν είναι αρκετή για να δουλέψει με αξιοπρέπεια και να πληρωθούν όλοι οι συντελεστές σωστά. Θα μου πείτε, τότε γιατί συνεχίζει να υπάρχει τόση παραγωγή στην Αθήνα; Τόσες ομάδες και τόσοι νέοι που δημιουργούν; Νομίζω είναι η ίδια δύναμη που μας κάνει να μένουμε στην Ελλάδα, ένα πείσμα, μια πεποίθηση ότι δε θα σταματήσουμε εμείς να δημιουργούμε, εσείς πρέπει να μας δώσετε το χώρο που μας αναλογεί και θα μείνουμε – όσο αντέχουμε – να τον διεκδικούμε.
Συντελεστές:
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Δανάη Λιοδάκη
Μουσική σύνθεση: Παύλος Κατσιβέλης
Επιμέλεια σκηνικών: Νικόλας Κανάβαρης
Κινησιολογία: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Παίζουν: Δάφνη Λαζαροπούλου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Αντώνης Χρήστου, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Πληροφορίες Παράστασης
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Διάρκεια παράστασης 70 λεπτά
INFO:
Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Τηλ. 2106453330
