Το Documento απευθύνθηκε στην τραγουδίστρια Βιολέτα Ίκαρη για να γράψει την άποψή της σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο της μουσικής εξαιτίας του lockdown
Όλοι µουδιάσαµε όταν καταλάβαµε τον ερχοµό της πανδηµίας, κλειστήκαµε στα σπίτια µας, χάσαµε τις δουλειές µας, βυθιστήκαµε στην απόγνωση του αβέβαιου κι όταν σηκωθήκαµε να δούµε τι µπορεί να γίνει, πρώτοι οι καλλιτέχνες παρότρυναν τον κόσµο να παραµείνει στο σπίτι για την ασφάλεια όλων, τον παρηγόρησαν, τον απασχόλησαν αλλά και τον διασκέδασαν, φωτίζοντας όσο γινόταν αυτές τις σκοτεινές µέρες που άφησαν απώλειες, ψυχικά τραύµατα και ανασφαλείς συνθήκες επιβίωσης σε όλους µας.
Τώρα, λες και δεν εργαζόµαστε σκληρά µέχρι να δηµιουργήσουµε και να παρουσιάσουµε ένα έργο, οι περισσότεροι από εµάς λαµβάνουµε αδιαφορία από την κυβέρνηση και ακόµη περιµένουµε ένα επίδοµα «απαγόρευσης εργασίας».
Ναι µεν θα γίνουν κάποιες εκδηλώσεις µε µέτρα ασφαλείας που ορθώς πρέπει να παρθούν και που µε βρίσκουν απολύτως σύµφωνη, αλλά αυτές οι εκδηλώσεις θα είναι περιορισµένες και δύσκολα θα µαζέψουν κόσµο, ειδικά οι συναυλίες καλλιτεχνών που δεν βρίσκονται στην επιφάνεια.
Ο κλάδος της µουσικής δεν ζητάει ειδική µεταχείριση, ζητάει αυτό που του αναλογεί· η διαβίωση δεν είναι πολυτέλεια, η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, η ζωή θέλει τέχνη και η τέχνη ζωή και µοιραία όποιος της επιτίθεται της δίνει τροφή για έµπνευση, δηµιουργία, της δίνει δύναµη. Είναι η πιο δυνατή µορφή έκφρασης, που όσο κι αν χτυπηθεί επιστρέφει ακόµη δυνατότερη και δεν ζητάει σωτηρία γιατί δεν τη χρειάζεται – ζητάει δικαιοσύνη.
Καλό θα ήταν λοιπόν η κυβέρνηση να στηρίξει τους υπηρέτες των τεχνών για να ζήσουν αυτές τις δύσκολες µέρες σαν άνθρωποι, γιατί διαφορετικά ίσως κάποιοι να χαθούν, όµως κάποιοι άλλοι θα µείνουν στην αιωνιότητα και το έργο που θα έχουν αφήσει θα στέκεται πάντα εκεί, απέναντί τους.
