Κι αν η προχειρότητα είναι η μισή «αρετή» του υπουργείου Πολιτισμού, η άλλη μισή είναι η αγωνία για το προφίλ της κυβέρνησης
Το έχουμε γράψει αρκετές φορές και θα το γράψουμε άλλες τόσες. Το σημαντικότερο όλων στη σκέψη των «νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας» είναι η ακηλίδωτη εικόνα τους. Γι’ αυτό φυσικά φροντίζουν οι άνθρωποι του μιντιακού συστήματος, αλλά έρχονται στιγμές που η ίδια η πραγματικότητα προβάλλει αφτιασίδωτη την όψη της και τότε οι «νόμιμοι» καταφεύγουν στον εύκολο δρόμο των εξαγγελιών. Ας δούμε, για παράδειγμα, τη συνέντευξη Τύπου που βιαστικά ανακοίνωσε η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη για να μετριάσει τις εντυπώσεις που θα δημιουργούσαν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των καλλιτεχνών και όσων εμπλέκονται επαγγελματικά με τον χώρο των τεχνών σε όλη τη χώρα.
Βιαστικά κινήθηκε η υπουργός για να εξαγγείλει νέα μέτρα και επέκταση των παλιότερων μέτρων προστασίας των καλλιτεχνών… βιαστικά και πρόχειρα, καθώς το τελευταίο διάστημα δεν σημειώσαμε καμία επαφή (έστω τηλε-επαφή) με φορείς εργαζομένων στις τέχνες. Ανακοίνωσε μεταξύ άλλων τη δημιουργία μητρώου καλλιτεχνών και δημιουργών (μακροπρόθεσμα καλό, αλλά δεν αποτελεί μέτρο στήριξης σε περίοδο έκτακτης ανάγκης), επέκταση του δικαιώματος είσπραξης του επιδόματος των 800 ευρώ και σε άλλους εργαζόμενους (βάζοντας και πάλι πολλά προαπαιτούμενα), επιπλέον επιχορήγηση στις ΑΜΚΕ (με αδιευκρίνιστους όρους και κριτήρια), την προοπτική κοινωνικής εργασίας για 10.000 καλλιτέχνες (και πάλι ΚΕΚ; Και πάλι πλατφόρμες;).
Από την άλλη η υπουργός δεν αναφέρθηκε στην επιδότηση ή τη δανειοδότηση των οργανισμών δικαιωμάτων (αν και εστίασε στην καταπολέμηση της πειρατείας), ενώ ανακοίνωσε την έναρξη των συναυλιών (από τα μέσα Ιουλίου) χωρίς καμία πρόβλεψη για τη διασφάλιση των παραγωγών. Εξαγγελίες πρόχειρες και βιαστικές που δημιουργούν πολλά ερωτήματα και δεν αφήνουν περιθώριο για εφησυχασμό. Βασικός γνώμονας του υπουργείου είναι να εξαφανιστούν οι κηλίδες από το πρόσωπο της κυβέρνησης. Βασικός γνώμονας των διαμαρτυρόμενων καλλιτεχνών και δημιουργών είναι η επιβίωση. Και αυτό είναι δυνατότερο από το πολιτικό μάρκετινγκ που κάποιοι διδάχτηκαν στα πανεπιστήμια της Εσπερίας.
