Δεν έχω καταλάβει: η ενεργοποίηση της αυτόφωρης διαδικασίας όταν πρόκειται για δημοσιογράφους είναι θεμιτή ή αθέμιτη ενέργεια; Οι γνώμες που κατατίθενται στον δημόσιο διάλογο όταν προκύπτει σχετικό θέμα είναι πολλές.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Την προβλέπει ο νόμος, μπορεί να τη ζητήσει ο μηνυτής και είναι στην κρίση του αρμόδιου εισαγγελέα να αποφασίσει αν θα το πράξει ή όχι. Ως εδώ καλά.
Πολλοί λένε ότι πρέπει να αλλάξει ο συγκεκριμένος νόμος.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής σε πρόσφατη παρέμβασή του στη.. Βουλή είπε ότι ο νόμος είναι επαρκής και δεν χρειάζεται να τροποποιηθεί.
Προχτές προσήχθη (παρουσιάστηκε μόνος του είναι το σωστό) στον εισαγγελέα ο εκδότης της εφημερίδας Documento Κώστας Βαξεβάνης ύστερα από μήνυση που κατέθεσε εναντίον του η Σταυρούλα Νικολοπούλου (σύζυγος Στουρνάρα) για συκοφαντική δυσφήμηση με αφορμή ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του.
Η κ. Νικολοπούλου διά του δικηγόρου της ζήτησε να ενεργοποιηθεί η διαδικασία του αυτόφωρου.
Δεν είχαμε χειροπέδες ούτε καταδίκη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Επίσης δεν είναι της παρούσης να πούμε αν έχει διαπραχθεί το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης.
Δεν είναι, άλλωστε, δική μας δουλειά. Αλλο είναι το θέμα μας:
Με έκπληξη διαπίστωσα ότι σχεδόν κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε που η μηνύτρια ζήτησε να εφαρμοστεί η διαδικασία του αυτόφωρου για τον εκδότη-δημοσιογράφο.
Πριν από λίγους μήνες όταν είχε συμβεί κάτι ανάλογο με πρωταγωνιστές τον υπουργό Αμυνας Πάνο Καμμένο και τους δημοσιογράφους των «Παραπολιτικών» Γιάννη Κουρτάκη και Παναγιώτη Τζένο, είχε γίνει χαμός.
Αρθρα, συνεντεύξεις, δηλώσεις πολιτικών, ειδικά αφιερώματα σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ανακοινώσεις κομμάτων και συνδικαλιστικών φορέων, αυθόρμητες παρεμβάσεις «επωνύμων» πλημμύρισαν τη δημόσια σφαίρα.
Κατηγορήθηκε ο υπουργός ότι θέλει να εξοντώσει τους δημοσιογράφους, ότι είναι μηνυσιομανής και ο κεντρικός εκτελεστής συγκεκριμένου σχεδίου της κυβέρνησης η οποία έχει στόχο να εξαφανίσει τις εστίες κριτικής και να επιβάλει αυταρχικό καθεστώς στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, αντιγράφοντας τον Μαδούρο της Βενεζουέλας, τον Κιμ τον τρίτο της Βόρειας Κορέας, ενώ κάποιοι, αν και αγέννητοι τότε, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να κάνουν συγκρίσεις με την περίοδο της χούντας.
Προκύπτει το ερώτημα: Γιατί στα οδοφράγματα στη μία περίπτωση με αναπεπταμένες τις σημαίες της αντίστασης κατά των εχθρών της ελευθερίας της έκφρασης και στη σιωπή με την ουρά στα σκέλια στην άλλη περίπτωση;
Προφανώς λόγω της ταυτότητας του «δράστη». Οταν είναι πολιτικός φίλος μας «μούγκα στη στρούγκα», όταν θεωρούμε ότι είναι πολιτικός αντίπαλος, στα κεραμίδια.
Είδος εν ανεπαρκεία η αξιοπιστία.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
