Η μόνη «ιδέα» που πραγματικά έχουν οι νεοφιλελεύθεροι και η οποία διαχρονικά είναι η σημαία κάτω από την οποία πορεύονται είναι να κερδίζουν τερατωδώς πολλά οι λίγοι και (γι’ αυτό) να ζουν με ψίχουλα οι πολλοί. Και υπό αυτή την έννοια όλα τα άλλα, η εξυπηρέτηση των «ημετέρων», οι απευθείας αναθέσεις, οι ρουσφετολογικές προσλήψεις και ρυθμίσεις, έπονται – είναι τα… παραπαίδια της «μεγάλης» ιδέας τους. Ολα αυτά όμως δεν συνιστούν αφήγημα! Δεν μπορείς να λες στο πόπολο ότι είσαι κυβέρνηση… ειδικού σκοπού, της υποστήριξης των ελίτ, και να περιμένεις να παραμυθιαστεί. Αναζητάς λοιπόν εναλλακτικές αφηγήσεις που θα φτιασιδώνουν το ειδεχθές σου πρόσωπο και θα επιτρέπουν να δηλώνεις λ.χ. εκσυγχρονιστής ενώ οι πολιτικές σου είναι βγαλμένες από τα παλιατζίδικα της Ιστορίας. Ενα τέτοιο αφήγημα, με το οποίο επιχειρείται να κρυφτούν οι επερχόμενες απολύσεις, η άρση της μονιμότητας και οι ακραία ταξικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, είναι και η «αξιολόγηση». Και γι’ αυτό και τα εξαπτέρυγα του νεοφιλελευθερισμού βρίσκουν (διόλου ξαφνικά) πεδίο σύγκλισης στην προώθησή της.
Κάπως έτσι το Liberal, που διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχει κανένας πια στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες που δεν αξιολογείται», συμπληρώνεται από την «Καθημερινή», που μας «θυμίζει» ότι «κανείς δεν μπορεί να εργάζεται πια χωρίς να αξιολογείται, χωρίς να λογοδοτεί».
Θα είχαν ενδιαφέρον όλα αυτά εάν δεν ήταν προσχηματικές διατυπώσεις, λεκτικά σχήματα προορισμένα να κλείσουν τον δημόσιο διάλογο προτού ουσιαστικά ανοίξει.
Γιατί εάν μιλήσουμε επί της ουσίας, είναι ολότελα περίεργο πώς οι γραφίδες του καθ’ ημάς νεοφιλελευθερισμού δεν πήραν είδηση ότι υπάρχουν πολλοί που αρνούνται να λογοδοτήσουν και δεν θέλουν να αξιολογούνται: η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύστημα του Μαξίμου!
Αυτό εκφράζουν οι παρεμβάσεις του τύπου «λίστα Πέτσα», οι επιθέσεις σε όποιους ασκούν κριτική, όπως το Documento, και η διαρκής προσπάθειά τους να μείνει θαμμένο ό,τι θίγει αυτούς και το σύστημά τους.
