Ήταν Απρίλιος του 2007 όταν οι Epica, έχοντας ήδη δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους, πραγματοποιούσαν τη συναυλιακή γνωριμία τους με το ελληνικό κοινό. Όσοι ήμασταν τότε παρόντες στην παρθενική εμφάνιση του ολλανδικού συγκροτήματος στην Ελλάδα στοιχηματίζαμε ότι εκείνη η πρώτη γνωριμία θα αποτελούσε τη βάση για μια σχέση που θα δυνάμωνε σε κάθε επίσκεψή τους.
Δεκαέξι και κάτι χρόνια μετά η παρέα της Simone Simons μετράει ήδη 12 συναυλίες σε οκτώ επισκέψεις στη χώρα μας, με τελευταία -και καλύτερη- αυτή της περασμένης Πέμπτης στο Floyd. Αυτό το “και καλύτερη” είναι κάτι στο οποίο δύσκολα θα στοιχημάτιζε κάποιος ακούγοντας ότι ο κιθαρίστας, ιδρυτής και πνευματικός ηγέτης της μπάντας, Mark Jansen, δεν ακολούθησε το συγκρότημα στην Ελλάδα για να είναι παρών στη γέννηση του παιδιού του. Και μπορεί εμείς να είχαμε πλήρη μεσάνυχτα, οι Epica όμως γνώριζαν πριν ξεκινήσει η περιοδεία ότι ήταν πολύ πιθανό ο Mark να απουσίαζε από κάποιες συναυλίες και φρόντισαν έγκαιρα και άκρως επαγγελματικά να καλύψουν το κενό επιστρατεύοντας τον Asim Searah.
Προβαρισμένοι στην εντέλεια και με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, συστατικά απαραίτητα για κάθε συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του και το κοινό του, οι Epica μας χάρισαν ένα απολαυστικό σετ συμφωνικού μέταλ που βασίστηκε στην πιο πρόσφατη δουλεια τους “Ωmega” (2021) και στο “The quantum enigma” (2014), ενώ έκπληξη αποτέλεσε η πρώτη ζωντανή εκτέλεση του “The Miner” μέσα από το EP “The alchemy project” (2022) στο οποίο συμμετέχει και ο Asim Searah.
Ας μη γελιόμαστε όμως. Μπορεί ένα τέτοιο κενό για πολλούς να μοιάζει -και να είναι- δυσαναπλήρωτο, αλλά όταν οι Epica βγαίνουν στη σκηνή τα μάτια δεν πέφτουν ούτε στον Mark, ούτε στον Asim, ούτε καν στον κιμπορντίστα Coen Janssen και τα ημικυκλικά φορητά πλήκτρα του. Από τις 22:00 μέχρι τις 23:30 τα μάτια (και τα αυτιά) των 1.500 ανθρώπων που βρέθηκαν την Πέμπτη το βράδυ στο Floyd ήταν καρφωμένα στη Simone Simons που ακόμα και χωρίς τον Διόσκουρό της στο πλευρό της, με τη συνολική παρουσία της επιβεβαίωσε γιατί αποτελεί την πιο χαρισματική ίσως frontwoman αυτήν τη στιγμή σε έναν χώρο που ο ανταγωνισμός μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια. Ένα παράσημο που κέρδισε με την αξία της από την στιγμή που οι Epica ξεχώρισαν ανάμεσα στα συμφωνικά metal σχήματα που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στις αρχές της χιλιετίας, καθώς ενσωμάτωναν αρμονικά από ανατολίτικους ρυθμούς μέχρι gothic και black metal στοιχεία στη μουσική τους που χαρακτηρίζεται και από μια έντονη θεατρικότητα. Μια θεατρικότητα την οποία η ίδια η Simone φροντίζει να υποστηρίζει στα live παίζοντας με το κοινό αλλά και με τους φακούς των κινητών και των φωτογραφικών μηχανών χαρίζοντας όμορφες λήψεις που εκτίμησαν ιδιαίτερα οι φανς με την έντονη δραστηριότητα στα social media, κάτι που χαρακτηρίζει και την ίδια τη Simone.
Το τέλος της συναυλίας βρήκε την οδό Πειραιώς γεμάτη με χαμογελαστά πρόσωπα. Αμφιβάλλει κανείς ότι το ίδιο θα συμβεί και την επομένη φορά θα που μας επισκεφθούν;
