Η είδηση του άδικου και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες θανάτου μια γυναίκας από την Αρμενία η οποία εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμα στο νοσοκομείο της Νίκαιας, ίσως και να «σκεπάστηκε» από την απαράδεκτη ανάρτηση-σχόλιο της Athens Voice, και τον διαδικτυακό -και όχι μόνο- σάλο που ξεσηκώθηκε.
Ωστόσο είναι εμφανές ότι και η συγγνώμη που αναφέρεται στην απάντηση της ιστοσελίδας είναι “μισή” ενώ ουσιαστικά υπάρχει η παραδοχή ότι χρησιμοποίησαν τον θάνατο της γυναίκας για να ασκήσουν κριτική στη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης
Στην απάντησή του ο συντάκτης της Athens Voice αναφέρει εισαγωγικά πως «μια πρωινή ανάρτηση στα Inbox σχολιάστηκε πολύ αρνητικά στα social media» και αυτό «σημαίνει ότι οφείλουμε εξηγήσεις (…) γιατί, όταν οι αναγνώστες μας προσβάλλονται από μία δημοσίευση, οφείλουμε να ζητάμε συγγνώμη ακόμα και αν είχαμε τις καλύτερες προθέσεις.»
Εκεί όμως που περιμένεις να διαβάσεις μια ουσιαστική αυτοκριτική, ο συντάκτης της απάντησης αραδιάζει κάμποσες εκατοντάδες λέξεων για να καταλήξει στο ότι «δεν υπήρχε καμία υποψία χιούμορ σ’ αυτό (σ.σ. την ανάρτηση), παρά μόνο πικρία για αυτή την υποκριτική ευαισθησία» – υποτίθεται της κυβέρνησης.
Και καταλήγει στο… βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι «παρά τις προθέσεις μας το σχόλιο παρερμηνεύτηκε. Όχι μόνο από αυτούς που το παρερμήνευσαν επίτηδες ακριβώς γιατί καταλάβαιναν τη στόχευσή του. Αλλά και από κανονικούς ανθρώπους και από φίλους μας.». Δηλαδή όλοι οι άλλοι φταίνε που δεν κατάλαβαν….Κι όμως πολύ καλά κατάλαβαν όσοι διάβασαν το άθλιο και ρατσιστικό σχόλιό σας, κι ακόμα περισσότερα από το ποιόν της απάντησή σας…
Η απάντηση της ATHENS VOICE
Ζητάμε συγγνώμη, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί στα ευαίσθητα θέματα, στον δημόσιο λόγο δεν έχουν όλοι τους ίδιους κώδικες
Μια πρωινή ανάρτηση στα Inbox σχολιάστηκε πολύ αρνητικά στα social media. Πράγμα που σημαίνει ότι οφείλουμε εξηγήσεις. Γιατί, όταν οι αναγνώστες μας προσβάλλονται από μία δημοσίευση, οφείλουμε να ζητάμε συγγνώμη ακόμα και αν είχαμε τις καλύτερες προθέσεις.
Πριν το 2015 το μεταναστευτικό ζήτημα είχε εργαλειοποιηθεί από τις δυνάμεις του «ηθικού πλεονεκτήματος» όσο τίποτα άλλο. Όταν έγινε το ναυάγιο στο Αγαθονήσι, οι λιμενικοί βαφτίστηκαν δολοφόνοι, ο τότε υπουργός Βαρβιτσιώτης στις διαδηλώσεις και τις προκηρύξεις ονομαζόταν δολοφόνος, ακόμα και ο Σταύρος Θεοδωράκης στοχοποιήθηκε γιατί στην εκπομπή του «Πρωταγωνιστές» συγκάλυπτε «δολοφόνους». Η Αμυγδαλέζα είχε βαφτιστεί «σύγχρονο Νταχάου» γιατί δεν είχε κλιματισμό. Όσοι ήταν αντίθετοι με την πολιτική «no borders», ήταν απλώς ακροδεξιοί, φασίστες. Αποκορύφωμα της επικοινωνιακής καμπάνιας, η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στο Προεδρικό Μέγαρο συνοδευόμενου από νεαρή μετανάστρια, σε μια συμβολική κίνηση που έδειχνε ποιοι νοιάζονται και ποιοι όχι για το πρόβλημα.
Και μετά ήρθε η κόλαση. Οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις, τα κινήματα και οι δικαιωματιστές έγιναν εξουσία. Και έκτοτε δεν ξανακούσαμε ούτε συνθήματα ούτε διαδηλώσεις. Για τον υπόλοιπο κόσμο, η Μόρια ήταν το όνειδος της εποχής μας, το «χειρότερο στρατόπεδο του κόσμου». Τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης γράφουν για υπεξαίρεση του μεγαλύτερου μέρους της ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής βοήθειας. Κάθε μήνα πεθαίνουν άνθρωποι, όχι πια μόνο στις θάλασσες αλλά και στα φυλασσόμενα στρατόπεδα του ελληνικού κράτους, πνίγονται, καίγονται, πεθαίνουν από το κρύο στις σκηνές. Γυναίκες βιάζονται, δεν τολμάνε να πάνε ούτε στις τουαλέτες γιατί τρέμουν την κακοποίηση. Παιδάκια πουλάνε το κορμί τους για 5 ευρώ στο Πεδίον του Άρεως. Την ώρα που για την εξουσία «λιάζονται στις πλατείες», οι αληθινοί μετανάστες, οι αληθινοί άνθρωποι, βιώνουν ένα πραγματικό δράμα στη χώρα μας και προσπαθούν να φύγουν από αυτήν με κάθε μέσον. Όπως έφυγε ήδη εγκαταλείποντας την Ελλάδα και η νεαρή μετανάστρια που συνόδευσε τότε τον πρωθυπουργό στο Προεδρικό Μέγαρο.
Η χρεοκοπία ήταν εδώ, ακόμα περισσότερο φανερή από αλλού, γιατί το μεταναστευτικό είναι υποτίθεται στον πυρήνα της αριστερής ευαισθησίας.
Αυτό το νόημα είχε το επίμαχο σχόλιο. Δεν υπήρχε καμία υποψία χιούμορ σ’ αυτό, παρά μόνο πικρία για αυτή την υποκριτική ευαισθησία. Όπως αν κυνηγούσαν ένα μικρό παιδάκι από την Αφρική στα φανάρια και το χτυπούσε αυτοκίνητο, θα λέγαμε «δεν πρόλαβε να γίνει Αντετοκούνμπο για να μας κάνει υπερήφανους» …
Δεν μιλάμε για τους νεκρούς, μιλάμε για την υποκρισία της εξουσίας που εργαλειοποιεί τα προβλήματα κάνοντάς τα επικοινωνιακές φανφάρες, την ίδια στιγμή που αφήνει να πεθαίνουν κυνηγημένοι οι αληθινοί άνθρωποι. Έρημοι και μόνοι σε έναν ακάλυπτο κρατικού νοσοκομείου. Ανώνυμοι, χωρίς χαρτιά, προσπαθώντας να βγάλουν ένα μεροκάματο για να ζήσουν. Χωρίς να τους πάει κανένας τώρα στο Προεδρικό.
Παρά τις προθέσεις μας το σχόλιο παρερμηνεύτηκε. Όχι μόνο από αυτούς που το παρερμήνευσαν επίτηδες ακριβώς γιατί καταλάβαιναν τη στόχευσή του. Αλλά και από κανονικούς ανθρώπους και από φίλους μας. Άρα ήταν άστοχο και για αυτό αποσύρθηκε και ελπίζουμε ότι τουλάχιστον εξηγήσαμε τώρα το πραγματικό του νόημα. Ζητάμε συγγνώμη, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί στα ευαίσθητα θέματα, στον δημόσιο λόγο δεν έχουν όλοι τους ίδιους κώδικες. Πήραμε ένα μάθημα, ας γίνει μάθημα για όλους.
